stijlfiguren opdracht #20

Hoer. Ze zat voor het venster in haar opzichtige, lustopwekkende kledij en keek naar de traag voorbij rijdende stoet auto´s, met daarin mannen die gedwongen door hun seksuele drift en onvervulde verlangens, haar op hun beurt bekeken. Taxerend, brutaal, hongerig. Ze was er aan gewoon. Het deerde haar niet. Ze hoopte dat er spoedig zo´n getormenteerde man zou binnen komen. Dan kon ze aan het werk. Ze zou haar ogen sluiten en haar benen openen. Ze zou niets voelen, niet in haar hoofd, niet in haar hart, niet in haar onderlichaam. Na afloop zou ze wel het geld voelen en zorgvuldig opbergen. Met dat geld zou ze een gevoel van veiligheid krijgen. De zekerheid dat ze voedsel, kleding en warmte zou hebben. Een zekerheid die ze vroeger als vanzelfsprekend had gevonden. Een vlammend houtvuur, een goed gedekte tafel, een warm gezellig bed met daarin liefhebbende lippen en strelende handen. Het was haar alles ontglipt. In de linnenkast, tegen de achterwand verscholen, bewaarde ze de oude krantenknipsels waarmee haar zekerheden verdwenen waren, haar leven verwoest. In het begin had ze het niet kunnen geloven dat het haar man was die als opvoeder kleine jongetjes had misbruikt. Ze was in paniek naar haar vriendin gevlucht nadat woedende ouders en buren, stenen, speeksel en scheldwoorden door haar raam hadden geslingerd. Maar na een paar dagen had ze ook de afschuw in de ogen van haar vriendin gelezen. Afschuw die het medelijden met haar en haar gebroken bestaan stilaan overschaduwde. Hier, in de straten waar vrouwen het oudste beroep van de wereld uitoefenden, was ze enigszins veilig. Hier had iedere vrouw haar verborgen drama, haar vervlogen geluk. Automatisch beantwoordden haar vingers de gebarentaal van een geïnteresseerde klant. Ze schoof de gordijnen toe. Het zachte motorgeronk op de achtergrond stoorde haar niet. De buitenwereld lag altijd op de loer. Ze had ermee leren leven. De klant was mager, netjes, goed gekleed, een veertiger. Hij zette zich op de rand van het bed en sloeg zijn ogen naar haar op. Ze had gedacht dat ze niets meer kon voelen dan de zachte ruwheid van een bankbiljet, de koude gladheid van munten. Ze had zich vergist. Een steekvlam, een diepe emotie doorkerfde haar. Die ogen kende ze. Vroeger hadden ze het helblauw van een wolkeloze hemel weerspiegeld. Nu waren het grijsgrauwe wolkenvelden, zwanger van regen en mist. Sprakeloos staarden ze elkaar aan. Dan gleden zijn ogen weg van haar gezicht, haakten zich vast aan haar lichaam met de ordinaire lingerie om zich tenslotte beschaamd naar de grond te richten. Zijn smalle nek diep gebogen. "Koen?", haar stem zweefde ijl door het schemerdonker van de kamer. "Wat kom je doen? Wat zoek je?" Zijn handen zochten in de binnenzak van zijn regenjas en legden aarzelend een stapeltje bankbiljetten op de tafel naast haar bed. "Verdiend en gespaard terwijl ik vast zat. Ik dacht...Ik...Het spijt me...Misschien kun je het gebruiken..." Zacht en een aarzelend was zijn eens zo welluidende stem. Zacht en aarzelend waren zijn gebaren terwijl hij de deur uitschoof. Zacht was het geluid waarmee hij de deur achter zich sloot. Ze ging die avond vroeg naar huis. Ze had genoeg verdiend.