Schrijfwedstrijd spannend verhaal - winnaar

De stoute mijnheer

Door Jorrit de Klerk

 “Hé,” riep Sem vanachter de prikkende bosjes op de hoek. Even verderop stond Sanne, met vieze benen en groene vegen in haar gezicht. Een geel plastic tasje hield ze stevig in haar hand. In haar ogen brandde een nerveus ondeugend vuurtje terwijl ze om zich heen keek.

Hij ging rechtop staan, zwaaide. Ze lachte en rende naar hem toe. Haar slippers maakten flappende geluiden op de stoep. Ze dook en samen bukten ze, weer verscholen voor de grote mensen, achter de krioelende doorns van de struik.

     “Au,” zei Sanne en staarde naar haar linker elleboog. Een druppeltje bloed gleed sloom over haar witte huid.

     “Heb je het?” vroeg Sem.

     “Ja.” Sanne opende het tasje en samen keken ze er in. Naar de snoeischaar, nieuw, van Sannes vader op de bodem. Sem zag hoe de druppel bloed van de arm in de tas viel. Hoofden gingen volgend naar beneden en botsten op elkaar. Een rode spetter op de scherpe messen. Beide kinderen lachten en wreven over elkaars hoofd.

     “Kom,” zei Sem. Ze stonden op en liepen door de straat. Even later kwamen ze langs nummer 32. Voor de deur stond mevrouw Kraaima. Ze staarde door de straat maar leek toch niets te zien. Ze schrok toen ze Sanne hoorde spreken.

     “Dag mevrouw.”

     “Hallo, Sanne,” zei mevrouw Kraaima. Nog steeds de trilling in haar stem.

     “Hoe is het nu met Tycho?”

     Mevrouw Kraaima keek naar Sanne en draaide toen, traag, haar hoofd naar Sem.

     “Het gaat al weer een stukje beter.” De trilling brak haar stem in tranen. Mevrouw Kraaima draaide om, stapte naar binnen en de blauwe buitendeur sloeg dicht. De brievenbus met nee-nee sticker rammelde hard, twee keer.

     Sem en Sanne keken elkaar aan. Toen gaven ze elkaar een hand en huppelden samen vrolijk verder. Ze klommen over het scheve hek bij het grote leegstaande huis. Verwilderd gras stond in de achtertuin die de oude schuur verborg. Eens hadden er beesten in de schuur gezeten. En daardoor rook het raar.

Ze liepen door de tuin en het hoge gras. Bij de plek waar de vijver vroeger had gelegen, als je dat toevallig wist, namen ze een verre sprong.

     Sem pakte de smartphone uit zijn zak terwijl Sanne de schuurdeur open deed. Er klonk gekreun. Sem keek op zijn scherm en opende het profiel op Facebook waar hij anders heette. Hij zocht de lange reeks berichten op die vandaag zou eindigen. Hij dacht aan de moeder van Tycho en aan Tycho zelf. Vroeger hadden ze samen altijd fijn gespeeld. Totdat…

     De meneer hing aan twee touwen, strakgespannen tussen oude stevige balken. Sanne trok de versufte man zijn riem los. De broek viel naar beneden maar bleef hangen op de vreemd geknikte enkel.

De vijver was erg diep, als je dat toevallig wist.

Sem verwijderde de berichten, allemaal. Hij wist veel van computers, van IP’s en wat te doen met stoute meneren, dankzij internet en jeugdjournaal.

Sanne deed de tas open en pakte het blinkende metaal.