#17 Terrasje pikken

‘Hé, hallo!’ Ik kijk op van mijn glas vers frambozensap naar een lachend gezicht met zonnebril onder een breedgerande strohoed. ‘Je herkent me niet, hè?’
Met een brede armzwaai doet ze haar bril af. ‘Ik ben het!’
Ik zie het nog steeds niet.
‘José!’
‘Ah, José,’ zeg ik en ik hoop dat ze de aarzeling in mijn stem niet hoort.
‘Hoe ís het met jou?’
‘Goed,’ zeg ik. Geen idee wie het is.
‘Wat doe jij tegenwoordig?’
Ze trekt een stoel naar zich toe en ploft naast me neer.
‘Ik ben freelancer,’ zeg ik verbouwereerd.
‘Interessant zeg. In welke sector?’
Ze wenkt een ober en bestelt een Campari Tonic. Ik heb nu twee mogelijkheden. Liegen of de waarheid zeggen.
‘Ik zit in het huishoudmanagement.’
‘Ben jij zo iemand die je kunt inhuren voor de was, de strijk en de boodschappen? En heb je veel adressen?’
‘Nee, niet zoveel. Eén om precies te zijn.’
José gooit haar hoofd achterover en schatert het uit.
‘Je bent gewoon huisvrouw! O Maaike, wat zeg je dat grappig.’
Dit is mijn kans. ‘Maaike? Ik heet helemaal geen Maaike.’
‘Echt niet? O sorry! Ik dacht echt dat je Maaike was.’
‘Geeft niks hoor. Een vergissing is menselijk.’
José zet haar bril terug op haar vuurrode gezicht, staat op en koerst tussen de tafeltjes door naar de verste uithoek van het terras. De ober volgt haar met het glas Campari.
Terwijl ik haar nakijk, gaat mijn mobieltje. Ik open het klepje en zie dat het Robert is.
‘Dag lieverd,’ zeg ik blij. ‘Met Maaike.’