#16 - Zon in het Vondelpark

Met de zon in haar rug fietste ze door het Vondelpark, een grote glimlach op haar gezicht. Silke had zodra de zon scheen altijd een vreemd soort gelukzalig gevoel. Een gevoel waardoor de hele wereld plots weer zin leek te hebben. Het was kwart over drie en Silke had om half drie afgesproken. Ze fietste langs de ontmoetingsplaats en besloot nog een rondje te maken. Om haar heen speelde kinderen, rende honden en ging de constante stroom van joggers aan haar voorbij. Na twee rondjes besloot ze dat het genoeg was. Als ze nog een rondje zou fietsten zou ze wellicht te laat komen, en dat vond Silke verschrikkelijk. Ze legde haar fiets in het gras en pakte een kleed uit het Heineken kratje dat ze als fietsmandje gebruikte. Terwijl ze het kleed op het gras drapeerde hoorde ze de fietsbel van Louise. Louise ging naast Silke zitten en hield een stokbrood tevoorschijn. ‘Ik ben blij dat je er bent.’ ‘Hoe is het nu?’ Louise haalde haar schouders op en pakte de kruidenroomkaas. Terwijl ze een stuk stokbrood afscheurde keek ze Silke aan. ‘Het gaat.’ ‘De zon schijnt,’ zei Silke. ‘Het leven is prachtig.’