Niet mijn hobby Woest ben ik ervan geworden. Mijn fiets. Gejat, zomaar en hij stond verdorie nog op slot ook. Jawel alles is te koop, dat weet ik. Maar, wie haalt het in zijn holle hoofd om mijn spullen te stelen? Hij stond nota bene in een afgesloten garage. De verzekering vergoedt de schade, zelfs tegen de nieuwprijs van acht jaar geleden. Maar dan nog. Het feit op zich. Een uur nadat ik mijn verzekeringsmaatschappij belde, ben ik al in de fietsenwinkel, ik heb een vervoermiddel nodig. Door de stad rijden met een stinkend warme auto is niet mijn hobby. Daar komt bij dat ik de drie kinderen buitenlucht wil geven, ook al is die niet zo schoon. Het is meer diesel met benzinedampen gemengd met een vleugje buitenlucht. Schoolkinderen zitten genoeg binnen. Het wordt me langzaam duidelijk dat ik voor een elektrische bakfiets val. Ondersteuning en duurzaam. Brug op, brug af. Twee kinderen à 18 kilo is samen een heel gewicht. De derde fietst naast me. We zullen op de fiets gaan. In de tussentijd dat hij wordt klaar gemaakt om afgeleverd te worden, brengt mijn vriend de kinderen naar school. In de auto. Het zij zo, ik heb geen vervoer. Een fiets lenen met twee veilige kinderzitjes blijkt in de praktijk moeilijk te zijn. Iemand die er zo een heeft, heeft hem hard nodig. Zeker in de binnenstad. Bij aflevering van de fiets blijkt dat de verzekering de vergoeding al rechtstreeks heeft gestort. Mooi, hebben we dat ook gehad, hoewel ik dit avontuur gerust had willen missen. Ze moeten van mijn eigendommen afblijven.