Wekelijkse schrijfopdracht #12 - Gebruik van gebaren

Op woensdag geef ik les aan een groepje volwassenen. Soms zijn 't er drie, soms tien. Meestal gaat het goed. Die dag, ik zal misschien vijf minuten bezig zijn geweest, zag ik het voor het eerst. Niet het gezicht van die mevrouw of haar figuur - die waren me op de gang al opgevallen - maar haar handbewegingen. Telkens dat ze een vraag stelde of kuchte of geïnteresseerd leek, gingen haar handen naar haar gezicht. Ze frunnikte aan een oor, ze krabde aan een neusvleugel, ze veegde langs haar mond. Maar niet met de gedachteloosheid die je kent van je kinderen, dan had ik er niet op gelet, nee het leek geoefend en gestileerd. Als een dans of tai-chi. Toen het vreemde van haar gedrag eenmaal was geland keek ik ter controle naar de overige cursisten. Ze leken het niet te zien of niet te willen zien. Mijn mond praatte verder en mijn ogen gingen gewoon heen en weer. Maar ik zag alleen die vrouw nog. Terwijl ze juist met een wijd en elegant gebaar aan een niet-bestaande linker snorpunt draaide, voelde ik me licht worden en afdalen in mijn keel en maag en..... Hallo meneer Westerhof, gaat het weer een beetje? Mevrouw Storms gaf de flauwgevallene links en rechts een paar kletsen en was blij toen er wat kleur op zijn wangen kwam.