Wekelijkse schrijfopdracht #11 Het station

Bovenaan de roltrap zuigt de menigte me mee naar de centrale hal. Ik moet mijn best doen om mijn hoge hakken te laten opgaan in het ritme en de snelheid van de andere forenzen. Eenmaal in de flow, houd ik mijn tas stevig tegen me aan, ik probeer me nog smaller te maken dan ik al ben en wurm me als een slang door alle openingen in de mensenmassa. Als ik snel ben haal ik de intercity van negen óver nog. Geen tijd voor koffie. Als ik dat kwartiertje eerder op kantoor ben, kan ik vanavond op tijd weg en haal ik misschien de kapper nog en dat is belangrijk voor morgen. Mijn bloeddruk stijgt, mijn passen worden groter. De stationsomroeper waarschuwt voor uitval van treinen door de extreme weersomstandigheden. Ook dat nog! De spanning in mijn slapen groeit als het touwtje van een rollade dat nog even strak wordt getrokken. Van rechts duikt ineens een man met een rolkoffer op. Zijn roltrap heeft hem de menigte in gebraakt, maar hij weet kennelijk niet waar hij heen moet. Na een paar aarzelende stappen blijft hij vlak voor me stilstaan – stilstaan! - met de handgreep van zijn blauwmetallic monster losjes in zijn linkerhand en de koffer zelf een nonchalante meter achter zich. OMG, dit gebeurt toch niet echt?? Ik kukel bijna over zijn samsonite-op-wieltjes heen, andere reizigers botsen van achteren tegen me aan. Er wordt gemopperd, boos gekeken, verexcuseerd. Als we dit obstakel gepasseerd zijn, zijn er tien kostbare seconden verstreken.