# 8 - Toveren met muizen

Als ik kon toveren dan tover ik radicaal alle muizen weg die bij het vallen van de avond binnen komen druppelen. Letterlijk en figuurlijk wel te verstaan. Deze voor mij wanstaltige creatuurtjes bezorgen mij hartkloppingen, een onbestendig gevoel in mijn buik, de neiging mijn hoofdhuid kapot te krabben, paniekgolven bij het minste of geringste windzuchtje waardoor ik beweging denk te zien, rillingen van afgrijzen als ik eenmaal uitgeput in bed lig en ze hoor rondscharrelen knagend op de zakjes gif die ik ze royaal toebedeel. Ik haat ze. Ook heb ik alle spleten en gaten volgepropt met aluminium dat zij verafschuwen omdat zij er niet doorheen kunnen knagen. Kortom, de mus musculus maakt mij steeds gewelddadiger. Resistent dat zij zijn geworden door de tonnen gif en zelf niet in het bezit zijnde van kerkuilen of wezels, hun natuurlijke vijanden, heb ik bliksemsnelle muizenvallen ingebracht. Met bijzonder lokaas die werken als een guillotine. Niet dat hun kopje er dan meteen afligt, dat dan weer niet, maar in een nanoseconde zijn ze in de muizenhemel. Wel doet zich dan het volgende probleem voor. Ik durf ze niet op te pakken. Vanmorgen lagen twee muizen in twee vallen dood achter mijn rode bank in de zon. In plaats van hun karakteristieke muffe geur verspreidden zij walgelijke ontbindingsdampen. Hun meterslange staart was losgekomen en versperden mij de weg. Gillend ben ik de straat opgelopen en trof daar een man. Ik haal altijd mannen van straat als ik ze acuut nodig heb. Zoals voor een verstopte afvoer en deze keer om muizen te rapen. Deze man bleek ook nog van de stedelijke groenvoorziening te zijn en een paar euro en een sigaret rijker nam de man de muizen mee in zijn bakfiets. Ik weet bijna zeker dat hij morgenochtend op mijn raam zal tikken met de vraag of hij weer muizen kan ruimen. Zij komen en zij gaan mijn mannen en mijn muizen, zij zijn met velen.