[Genre: Fantasie] Terwijl we samen op de bank gaan zitten aan het water ontwijk ik zijn blik. Ik kan niet begrijpen dat hij niet boos is om zijn gave. Hij moet toch iets van emotie voelen. Hij probeert mijn blik te vangen om het uit te leggen maar ik weiger mee te werken en staar naar het wateroppervlak. Zijn stemming is zo rustig als het water waar ik naar staar. “Ik ben niet boos omdat ik je niet kan aanraken,” zegt hij. Ik kijk hem niet begrijpend aan en verdrink in zijn donker blauwe ogen. Hoe kan hij nu niet boos zijn? Hij houdt mijn blik vast zodat ik niet weer over zijn schouder naar het water ga staren. Hij lijkt mijn gedachten te kunnen lezen en zegt: “Waarom zou ik boos zijn?” Ik voel tranen op komen en kijk weg van hem. Ik lijd innerlijk pijn. Ik wil dat hij me kan aanraken zonder me pijn te doen. Ik begrijp hem nog steeds niet waarom hij het zomaar aanvaard. Hoe kan iemand zo iets aanvaarden? Het is gewoon niet eerlijk en ik voel me plots wanhopig en verloren. “Waarom niet?” vraag ik hem met verstikte stem terwijl ik terug naar het water staar. Ik wil dat hij het mij uitlegt zodat ik het begrijpen kan. “Op wie moet ik dan boos zijn?” vraagt hij met een glimlach. Zijn blik is zo zacht dat ik niet begrijpen kan hoe iemand met zo’n gave zo zachtaardig en lief kan zijn zonder boos te worden. Toch op iets of iemand wil ik hem toe schreeuwen. Ik ben zelf boos dus waarom zou hij dat dan niet zijn? De tranen die ik probeer te verdringen banen zich een weg over mijn wangen. “Ik kan niet boos zijn op mijn gave want het doet slechts wat het moet doen.” “Vertel me dan hoe het voelt?” vraag ik hem al smekend. “Ik voel de energie uit de andere persoon naar mij toe stromen waardoor ik sterker wordt.”