Wekelijkse schrijfopdracht #6 - Het is ingewikkeld...

‘We hebben binnenkort weer een officiële gelegenheid, we worden beiden verwacht.’ Hij komt de kamer binnengelopen, waar ik net lekker in de luie stoel zit. ‘Ik zal er zijn. Wanneer vindt het precies plaats?’ ‘Over een paar maand, de precieze datum volgt nog.’ Ik kijk op van mijn magazine. ‘Ik heb de precieze datum nodig, Diederik. Ik moet rekening houden met de kapper, visagist, ik heb ook een druk bestaan.’ ‘Ze hebben het me niet verteld lieverd. Trouwens, wij hebben ook geleden onder de crisis, hadden we niet afspraken gemaakt over het afbouwen van je bezoekjes naar de kapper en de visagist?’ Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Wil je soms dat ik erbij loop als een slons?’ ‘Natuurlijk niet, schat.’ ‘Nou dan.’ ‘Maar toch, het geld groeit me niet op de rug.’ ‘Hou toch eens op met het zeuren over dat geld de hele tijd. Ik word er zo langzamerhand stapeldol van.’ ‘Als jij nou eens op hield met je geobsedeerde gedrag.’ Ik spring uit de stoel. ‘Ik ben niet geobsedeerd!’ ‘Jawel.’ ‘Niet!’ Dreigend wijs ik met mijn tijdschrift naar Diederik, maar die is druk bezig met zijn mobieltje. ‘Ik krijg net door dat het op de zeventiende van mei is.’ Snel denk ik na. ‘Nee toch? Dan worden mijn nagels gedaan!’ ‘Schat, je kan dit echt niet missen.’ ‘Ik kan mijn manicure inderdaad niet missen.’ ‘Kan dat niet verplaatst worden?’ ‘Nee! De wachtlijst is minstens drie maanden. Ik probeer al een halfjaar lang een afspraak te maken.’ ‘Ik zal ervoor zorgen, maak je maar niet druk.’ ‘Zolang je maar zorgt dat ik snel aan de beurt kom.’ ‘Tuurlijk, je kent me toch.’ ‘Daarom juist.’ Ik laat me weer zakken in de stoel en verdiep me in de modeartikelen. ‘Ga je dan mee? De zeventiende?’ ‘Heb ik een keus?’ ‘Zal je lachen?’ ‘Tuurlijk.’ ‘En mijn hand vasthouden?’ Geïrriteerd kijk ik op. ‘Zeg ik ken de regels zo langzamerhand ook wel!’ ‘Zullen we dan nu naar de opening van het nieuwe winkelcentra gaan?’ Zuchtend sta ik op. ‘Als jij vanavond de kinderen naar bed brengt.’