Opdracht #6 - Het is ingewikkeld.../ Vast

Vast De spottende blikken, ontgaan ook haar niet als ze wat onzeker binnenkomt. 'Hoe gaat ie, schatje?' vraagt ze terwijl ze gaat zitten. Ik wrijf even zacht over mijn schouder. Hard genoeg om een flinke pijnscheut te voelen. 'Gaat wel. De wond heelt langzaam,' zeg ik, de pijn verbijtend. Ze trekt haar wenkbrauwen iets op. 'Nee, echt het gaat wel.' De pijn is weggetrokken. Nu kan ik het zeggen met een glimlach. Een flauwe, die ook niet erg overtuigend zal overkomen. 'Het spijt me. Echt.' Haar ogen worden iets groter in een poging te benadrukken dat ze het meent. Nu is het mijn beurt om mijn twijfel te laten zien. Ik doe het met een glimlach die bewust cynisch is. 'Dat hoeft niet. Een man moet doen, wat een man moet doen.' Na een korte pauze vul ik het vrij vertaalde cliché aan. 'Dat geldt ook voor vrouwen. Ook voor jou.' 'Ik mikte echt op je dijbeen. Geloof je me?' Ik knik. Gemeend. 'Ik hou nog steeds van je. Geloof je dat ook?' Ik knik weer. Nu met een korte aarzeling. 'Verdomme! Ik herkende je niet. Dat was toch ook je bedoeling om niet herkend te worden!' De opkomende tranen in haar ogen verraden woede, verwijt en machteloosheid. 'Ja, tuurlijk was dat m'n bedoeling.' Ik spreek de woorden zachtjes uit. Dit is niet het moment om te sneren. 'Jij kon er ook niks aan doen dat je er als eerste was.' 'Herkende je mij niet?! M'n stem?!' 'Nee. Het zal de adrenaline wel geweest zijn. Maar om eerlijk te zijn, anders was ik toch blijven rennen. Misschien had ik dan wel iets teruggeroepen, zodat je die van mij zou herkennen.´ Ik haal mijn schouders even op. ´Jouw stem zou ik ook niet herkend hebben. Ik stond ook stijf.´ Ze glimlacht een droevig lachje. ´Word je nu bevorderd?' Die vraag houd me echt bezig, omdat ik echt vind dat ze dat verdiend heeft. 'Nee. Ik ben op non-actief gesteld. De Rijksrecherche is bezig met een integriteitsonderzoek.' ‘Kan ik me voorstellen. Misschien is het voor jouw carrière beter als we gaan scheiden.’