Dit is allemaal min of meer waar gebeurd. Helaas. Maandagochtend struinde ik de speelplaats op, frituurvet in mijn ene, gettoblaster in mijn andere hand. Twee attributen, twee lessen, twee uitdagingen. Bij de ingang wachtte de directrice, in vol ornaat, haar glimlach zo nep dat zelfs ik er pijn van in mijn kaken kreeg. Mijn komst verjoeg de glimlach. ‘Wat heb jij daar allemaal bij je?’ snerpte het over de speelplaats. ‘Mijn lesvoorbereiding mevrouw Kamps,’ stamelde ik. ‘Lesvoorbereiding?’ beet ze me toe. ‘Had ik je voorstel voor die gymles dan goedgekeurd?! Nou?’ ‘Uh, nee. Ik dacht dat u daar misschien niet aan toe was gekomen.’ ‘Jawel hoor. Dat feest gaat niet door. Veel te gevaarlijk. Als ik ook niet alles in de gaten houd met die stagiaires tegenwoordig.’ Trudy, mijn stagebegeleidster, merkte meteen dat ik vreselijk baalde. ‘Foute been uit bed gestapt?’ ‘Nee,’ brieste ik, ‘foute directrice zul je bedoelen. Wat een naar mens! Puh, net alsof ik niet weet wat ik doe.’ Ze knikte. Zwijgend, begripvol. ‘Dan maar vrolijk aan de slag met vetbollen,’ probeerde ik positief te klinken. Tevergeefs. ‘OK, we gaan vogeltjes helpen,’ vertelde ik de kinderen, die achter de tafeltjes stonden te dringen. Tafeltjes die ik als buffer had neergezet. Safety first. Ik zou eens laten zien dat een stagiaire wist hoe het hoorde. Zonder bemoeienis van hogerop. ‘Ga je dat hete vet in die plastic bekertjes doen?’ vroeg Trudy, een frons op haar voorhoofd. ‘Ja hoor, no worries. Ik heb het thuis uitgeprobeerd.’ Ik legde de kids de bedoeling uit. Opgewonden graaiden ze in de zak vogelzaad. Dat slechts de helft in de bekertjes belandde mocht de pret niet drukken. ‘Nu even goed opletten. Dat hete vet is best gevaarlijk. Kunnen jullie het zien zo?’ Opgewonden geroezemoes. Totale aandacht. Zalig. Plotseling kringelde er een grijze walm uit het pannetje omhoog. Ik kon me niet herinneren dat ik dat thuis had gezien. Maar goed, het was warm. Voorzichtig goot ik wat vet in een plastic bekertje. ‘Nee! Stop!’ schreeuwde Trudy. Te laat. Het vet had een gat in de bodem gebrand. ‘Oh shit, ik heb het te warm gemaakt.’ Snel wierp ik het bekertje in de gootsteen en griste de rol keukenpapier van de standaard. Vanuit mijn ooghoek zag ik een zwarte rookwolk ontstaan. Wat was dat nou weer? ‘Brand, brand!’ gilden de kinderen. Verschrikt deinsden ze achteruit. Mijn kookplaatje leek een schoorsteen. Sneller dan Usain Bolt stond ik ernaast en sloeg het vetmengsel weg. Op de tafel rookte het vrolijk verder. Trudy gooide de deur open. Langzaam verdween de rook naar de gang. Gelukkig, probleem opgelost. Wieeoewieeoewieeowieeo Oh nee! Het brandalarm op de gang. ‘Kom kinderen, de hele school moet even naar buiten.’ Trudy wierp mij een vernietigende blik toe. Verslagen zakte ik langs de muur ineen. Op de gang riepen juffen dat het allemaal best meeviel. Maar het viel niet mee. Ik had de directrice geen goedkeuring gevraagd. Mijn getob werd onderbroken door sirenes van vier grote brandweerwagens die het schoolplein opscheurden.