Huwelijksreis naar Bermuda Zachtjes neuriede hij de melodie van 'Always'. Haast onhoorbaar, maar zij hoorde het. Dat wist hij nu wel. 'Sorry, schat.' Zijn woorden klonken als een lethargische formule terwijl hij voor de zoveelste keer over haar knie wreef. Ze had mooie knieën, nog steeds. Hij keek door het raampje naar de propellers van de Lockheed Constellation die na al die jaren nog draaiden. 'Hoe lang nu al?' Hij keek haar niet aan. Zijn ogen waren gericht op de kalende schedel van de man die twee rijen voor hen zat. De man die niet kaler werd en al vroeg begonnen was de verstreken tijd bij te houden. De man die de laatste jaren bijna niet meer sliep omdat hij om de tien minuten luisterde of zijn horloge met datumaanduiding nog wel liep. 'Hij zegt da het nu 54 jaar zijn. Wil je ook het aantal dagen weten? Moet ik je ook weer vertellen dat we al na twee weken Neptunus passeerden?' Ze keek hem even aan. Net lang genoeg om de lege uitdrukking in haar ogen te kunnen zien. Dat was het enige wat hier veranderde, verouderde; de blik in de ogen van de passagiers, de stewardessen en de twee functieloze piloten. Buiten zag hij het ruimteschip, zo noemde hij het, naderen om een soort slang te koppelen aan het vrachtruim. De voorraad eten en drank werd aangevuld. Volgens de kalende man, de man die niet kaler werd, deden ze dat in een vast ritme. Om de 22 uur. Dat horloge was dus eigenlijk overbodig geworden, maar ja, de man was alleen op deze eindeloze vlucht. Het horloge was zijn houvast. Zijn blik viel op het fris ogende bruidsboeket dat ze na het opstijgen in het netje van de rugleuning van de stoel voor haar had gestoken.