Wekelijkse opdracht#4 Carriere- move.

Carrière- move. Buiten adem, steek ik mijn hoofd om de deur. ‘Mevrouw Pias, kom snel verder.’ Mijn interviewer wijst meteen naar de andere stoel. - Eigen schuld, ik ben te laat.- ‘Sorry, ik kom maar tot 23 uur 50 in een etmaal.’ Mijn humor treft geen doel. Ik wil nonchalant gaan zitten maar mis de stoel. Mijn kniebeschermers doen hun werk. -Muts! Gelukkig heb ik mijn gekleurde bolletjes broek eronder aan.- Ik kruip onhandig op de stoel, strijk mijn knalgele minirokje glad en knik naar het serieuze gezicht tegenover mij. De mondhoeken worden in bedwang gehouden. -Waarom?- De oorzaak zit nog op mijn hoofd. Als ik het knellende bandje losmaak, ontkomt mijn weelderige bos krullen aan de gevangenschap van mijn helm. Aan het gezicht van mijn toeschouwer is te zien dat de snelle haarverfbeurt van gisterennacht mislukt is. -Kleurt nu goed bij mijn wangen.- ‘Er staat in uw CV dat u op jonge leeftijd al wist, dat u dit beroep ambieerde. Kunt u dat uitleggen?’ ‘Het kind in mij ben ik nooit verloren.’ De echo benadrukt mijn piep stem. -Die valeriaan pil heeft niet gewerkt.- ‘Maar bent u niet te oud om aan een nieuwe carrière te beginnen? Op uw CV staat bovendien weinig ervaring vermeldt en diploma’s heeft u ook al niet.’ -Oei!- ‘Bent u met eigen vervoer gekomen?’ Triomfantelijk knik ik ja en kijk naar mijn voeten. De persoon wijst op een stilstaande klok, ‘Uw tijd is bijna om, hoe flexibel bent u?’ Ik wiebel heen en weer. ‘Waarom bent juist U geschikt voor deze functie?’ Ik veer te snel op, maak een pirouette om overeind te blijven, maar verlies toch mijn evenwicht, vanuit een koprol spring ik weer op. Vervolgens maak ik een radslag en ik gier het uit als ik op de tafel terecht kom terwijl ik een flesje wijn met glazen uit mijn colbert tover. Een reactie blijft uit. -Wat een Hansworst!- Ik steek mijn tong uit, zet mijn rode neus op en rolschaats met opgeheven hoofd de deur uit. Achter mij hoor ik applaus. -Shit, ik ben aangenomen!-