Wekelijkse schrijfopdracht #4 sollicitatiegesprek

Een week terug werd ik voor een sollicitatiegesprek uitgenodigd. Ik had op de functie medeonderzoekster gesolliciteerd. Voor me lag een hoog glazen gebouw. In de weerspiegeling zag ik een weerbarstig lokje omhoog steken. Vluchtig streekbik hem glad en liep naar binnen toe. Ik hoorde hoe de deuren zichzelf weer sloten. Achter de houtenbalie zag ik een man zitten die zijn ogen op mij gericht had. Mijn onzekerheid nam toe. Was ik hier wel op mijn plaats? ‘Ik kom voor de sollicitatiegesprek met mijnheer Hanzen, ik ben Lisa van Leeuwenhoek.’ Hij gleed met zijn vinger over een lijst heen. ‘Ah, ik heb u gevonden. U moet naar beneden, de rechtergang in en dan bij deur nummer 022 aankloppen. Succes.’ Ik voelde hoe mijn handen klam werden van angst. Als ik mijn appartement wilde behouden moest ik er voor zorgen dat ik deze baan kreeg. Ik zoog nog wat verse zuurstof mijn longen in en klopte. De deur werd open gerukt. Een hand pakte mijn arm ruw beet en sleepte mij naar binnen. Hardhandig werd ik op een stoel gezet. Verbaasd keek ik naar de gemaskerde gezichten van de drie mannen die voor mij stonden. ‘Vertel waarom jij geschikt bent voor deze baan?’ schreeuwde één van de mannen. Het begon in mijn hoofd te duizelen. Wat was dit voor een sollicitatiegesprek? Ik had bang moeten zijn omdat de gezichten achter maskers verborgen gingen, maar ik was juist kalm. ‘Omdat ik mij niet laat intimideren door jullie en ik heb kennis die voor het bedrijf van groot belang kan zijn.’ Eén van hen haalde een pistool te voorschijn. ‘Hoe goed ben je met wapens?’ Verwonderd keek ik naar het pistool. Waarom vroegen ze dit? Ik nam de ruimte eens goed in mij op, de mannen, de deur, de kale muren en ik, die op het enige meubelstuk zat dat in het vertrek aanwezig was. Er klopte iets niet. Plots besefte ik dat dit nooit het juiste sollicitatiegesprek kon zijn. ‘ Mijn excuses maar ik geloof dat ik naar de verkeerde kamer ben verwezen.’ Ik wilde opstaan en weglopen, maar werd terug geduwd. Angst klemde strak om mijn luchtpijp heen. De maskers gingen af en de oudste van hen zei: ‘Nee je bent op het juiste sollicitatiegesprek . Je weet je kalmte te behouden als je onder zware druk gezet wordt en dat is precies wat wij zoeken. Gefeliciteerd.’ Mijn hart jubelde van geluk, kon ik toch in mijn appartement blijven.