Het sollicitatiegesprek schrijfopdracht #4

(biografisch getint verhaal) Het was een mooie zomerdag. Een dag om gelukkig te zijn. De vrouw die over de veldweg liep, was niet gelukkig. Nijdig veegde ze af en toe een paar tranen weg. Ze wilde niet huilen. Nu niet. Nooit niet. Huilen hielp niet, dat had ze de afgelopen jaren wel ondervonden. Kwaad zijn , heel erg kwaad zijn en je vuisten ballen tegen de onbeweeglijke, blauwe lucht, hielp ook niet! De goede God, waar ze zo lang in geloofd had, bestond niet. Naast haar liep een hond. Een heel gewoon exemplaar van “het straathondenras”. Te lang van lijf, poten en staart. De te lange staart zwaaide vrolijk heen en weer. Fijn, die wandeling met het vrouwtje. Hij zag wel dat het vrouwtje zich niet gedroeg zoals anders. Ze keek zo vreemd naar hem en streelde af en toe heftig over zijn kop. Bij het dierenasiel aangekomen stond ze een tiental minuten voor een gesloten hek. Vanuit het gebouw klonk een onophoudelijk geblaf. Haar hart kromp ineen. Moest ze haar hond nu echt hier achterlaten? Ze was financieel zo diep gezonken dat ze geen eten meer voor hem kon kopen. Een man kwam naar het hek gesloft . “Kom er in”, zei hij. “Je komt zeker om te solliciteren? Je bent een dierenliefhebster zie ik, maar ben jij een type dat haar handen vuil wil maken? “ Zijn blik gleed over de verzorgde vrouw en de hond die rustig naast haar was gaan liggen, met zijn kop op haar voeten. Ze zag er te veel dame uit om hondenhokken uit te mesten, waarvan de vloer en muren door uitwerpselen bevuild waren. “Werk”, jubelde de vrouw inwendig. “Bestaat er dan toch een goede God? Niet verknoeien nu. Aanpakken. Geen angst laten zien.” “Ik ben niet bang om mijn handen vuil te maken”, zei de vrouw ferm. “Ik kom inderdaad solliciteren. Ik wil graag hier in het asiel komen werken.” “Hmmm , dan kun je morgen beginnen. We zullen het proberen.” Blij liep ze naar huis. De hond aan haar zij. Zwaaiend met zijn te lange staart.