#4 - Diep duiken

De vrouw in het antracietkleurig mantelpak tegenover me keek me strak aan. Er kon geen lachje af. “Wij hebben meer dan honderd sollicitatiebrieven ontvangen voor die functie. Vertelt u eens, meneer de Kleine, waarom zouden wij ú moeten nemen?” Ik had meer dan twee uur in de trein gezeten voor dit interview. Dit was echt mijn droombaan. Op mijn lijf geschreven. Maar dan moest ik wél voorbij mevrouw Cerberus komen. Ze was vanaf het begin, zo’n tien minuten geleden, voortdurend bezig geweest om mij duidelijk te maken dat ik niet de kandidaat was die ze zochten. “Ik ben afgestudeerd in IT, kan goed gedachten op papier krijgen én heb duiken als hobby. Het lijkt me dat ik perfect pas binnen het geschetste profiel van app-ontwikkelaar.” Ze leunde licht achterover en deed haar armen over elkaar. “Dat heb ik gelezen in uw CV. Zonder dat zou u hier niet eens zitten.” Ze schoof het A4’tje van zich af alsof-ie naar poep stonk. “Ik zie niets van ervaring, niets van passie voor tropische vissen.” Ik kreeg een wee gevoel in mijn maag. “Ik ben net afgestudeerd, dus kunt u niet verwachten dat ik ervaring heb. Desondanks heb ik allerlei apps geprogrammeerd als bijverdienste. Ik heb tenslotte mijn eigen studie moeten betalen.” “Hmm.” Ze boog naar voren en maakte een notitie. “Mijn liefde voor tropische vissen is de reden geweest dat ik met duiken ben begonnen. Voordat mijn ouders verongelukten, gingen we altijd naar Sint-Maarten, juist om te kunnen diepzeeduiken.” Normaal gaat liegen me niet goed af. Zou ze het geloven? Ze stond op. “U hoort nog van ons.” Had ze nu tranen in haar ogen? “Hoe ging het, Frank?” vroeg mijn vader. “Wel goed, denk ik.” “Heb je Sint-Maarten genoemd, zoals ik zei?” “Ja. Ik vond het een klotestreek van mezelf, maar ik moest wat.” “Je hebt die baan nodig, jongen. Haar ouders komen er niet mee terug.”