#1-Reizen

Zij wist toen nog niet dat zij na enkele weken in een van de boeiendste hoofdsteden ter wereld zou ronddwalen en door de lokalen als Madame Bonbon zou worden aangesproken. Enigszins geïrriteerd nam zij haar mobiel op en het verzoek was zonder omhaal ´ga je met ons mee naar de Congo?´ Later stond een indrukwekkende rechercheur voor haar deur die vertelde over misdrijven tegen de mensheid. Haar hoofdje duizelde maar zij had nu eenmaal ja gezegd. En zo begon een korte en koortsachtige voorbereidingsperiode. Kledingkasten van vriendinnen werden doorzocht naar luchtige kleedjes, cocktails aan vaccins werden door haar aderen gejaagd, visa geregeld, vrienden gekalmeerd, nee, zij zou zich niet laten afschieten. Zij was er en wilde de vliegtuigtrap aflopen maar stopte, abrupt overweldigd door een nooit gekende, nooit geroken bezwangerde lucht. Een lucht die haar door zijn heftigheid bang maakte zoals ook een ongebreidelde massa zwarte mensen. Een chaos naar westerse normen. Het vliegveld blijkt een grote lekkende doos waar zij in de rij terechtkomt voor getraliede hokjes. Talloze ambtenaren bestuderen haar paspoort en inentingsboekje maar door haar charmeoffensief komt zij lachend door de controles. ‘Mbote mingi papa, mbote mingi maman’, zegt zij hetgeen het goed doet uit de mond van een net aangekomen ‘mundele’. Aangekomen in de hal voor de koffers, is het onbehoorlijk warm waardoor zij razendsnel nat wordt en niet uitgekeken raakt op een absurd schouwspel. Vrouwen in felkleurige wikkelrokken en hoog opgestapelde hoofddoeken schrijden rond. Op de kofferband staat de kofferbaas met oneindig veel papiertjes in zijn hand en haar koffer blijkt te ontbreken. ´Lobi´ of ´lobi kuna´ kan zij hiervoor terugkomen. En als je dan overpeinst dat ´lobi ´ voor morgen en gisteren staat en ´lobi kuna´ voor eergisteren en overmorgen raak je langzaam op het pad naar de essentie van de Afrikaanse ziel.