Dood-vlees-achtig ’s Ochtends om 9 uur is het pas 6 graden, twee uur later al vijftien. Het belooft een prachtige lentedag te worden. Mijn tuin, meer groot betegeld terras met vier houten verrijdbare bloembakken, ziet er totaal verwaarloosd uit. Niet alleen de lichtgele tegels zijn vies, alles is smerig. Hup. Aan het werk. Eerst alle afgewaaide blad wegvegen en vanmiddag de bloembakken opnieuw vullen met kruiden en bloeiende planten. Een paar hangende potten met bloeiend spul voor aan de terrasoverkapping lijken me ook zinvol. De kruiden ga ik bij Karwei kopen, daar staan ze te pronken in de aanbieding. Mooi spul. Toch zal ik naar een tuincentrum moeten voor bloeiende hangers. Thuis neem ik mijn tuinschepje en haal de bovenste laag, met mos en onkruid, uit de bloembakken. Maar, ineens zie ik iets bleeks. Zo dood-vlees-achtig bleek. Wel vijf centimeter lang. Ik gruw ervan. Het beweegt. Ik zie twee zwarte stippen aan een uiteinde. Oogjes? Zien ze me? Wat is dit? Ineens hoor ik: ‘Laat me met rust.’ Ik kijk op, draai me om en zie dat ik toch echt alleen ben. Wel verdomd. Ik kijk nog eens naar het ‘dode vlees’ en zie dat de oogjes verdwenen zijn. Nu ben ik het zat. Ik ga naar binnen en pak mijn boek over insecten, want dat dit een insect is kan niet missen. Pratend insect? Sprekend dier? Ik zit toch niet in IJsland, land van sprookjes en mythen? Of Noorwegen met trollen? Blijkbaar staat dit ding niet in mijn beknopte boekje. Dan achter de pc. Ik zal en moet weten wat dit is. Binnen drie minuten kom ik erachter. Het is het voorstadium van een meikever, een larve nog. Die leeft drie jaar in de grond eer hij eruit komt en een kever wordt. Het is maart, dus nog geen tijd voor mei-kevers. Maar, waarom hoorde ik dan ‘Laat me met rust?’ Zou het de internationale roep van de natuur zijn geweest?