Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Reizen 1

De Grunninger. 'Klop,klop ,klop!' De luidspreker deed het behoorlijk hard, na eerst een paar harde bonken. ‘Goidag even… beste mensen,’ galmde toch nog vrij onverhoeds boven het motorgeluid en het zoemen van de airco door van de bus in onvervalst Gronings. Ik knipperde mijn ogen vochtig, kwam net uit een diepe slaap en zag de spreker voor in de bus wederom op de microfoon tikken. ‘Hallo beste mensen. Kins doe ’t wel verstoan? Oal klaine beetjes help’n.’ Hakkelend schakelde hij nu over in algemeen knauwend Nederlands. ‘Het is voor die chauffeur, die heel erg goed zijn stinkende best heeft gedaan om ons een mooie vakantie te bezorgen. Zo is het toch, jongen? 'Hij boog naar de chauffeur. 'Ik kom zo dadelijk met een pet rond… u mag geven wat u wilt… wat mij betreft… wat u missen kunt.’ Ergernis. Ik, en mijn vrouw Ina zochten de portemonnee af op wat kleingeld. De chauffeur had niet veel verteld onderweg en dat hij goed met de bus reed was hem geraden ook. ‘Allo, allo!’ Klonk het verbitterd, ‘’t Is een hoed e'worden!’ Ik keek kritisch naar het kleingeld in mijn hand en haalde het grootste muntje eruit. De Groninger kwam, mank, met strenge plooien in zijn gezicht. Hij steunde steeds weer met zijn achterste tegen de leuning van de andere rij. De een keek quasi de andere kant op en een ander viel van nieuwsgierigheid bijkant uit zijn stoel om te zien hoeveel geld er in de hoed zat. De meeste mensen doneerden met gesloten knuist en witte knokkels. Toen was ik aan de beurt, en ik probeerde, schijnheilig als ik was, zoveel mogelijk begrip voor zijn initiatief in stelling te brengen. Of het hielp, zag ik niet direct, ik lette er alleen maar op of hij keek naar wat ik doneerde.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sfeervol en karakterbepalend schrijf je een scène over een busreis. Ik mis de bestemming, je geeft me een gevoel dat ik blijf hangen in het luchtledige daardoor. Het kenmerk zou het manke van de Groningse buschauffeur kunnen zijn. Zowel de stukken dialoog in het Gröns als de gedachten en emoties van de reiziger maken het stuk heel levendig. Ik wilde echter ergens naartoe...

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een herkenbare,simpele scene mooi verwoord! [Toen was ik aan de beurt, en ik probeerde, schijnheilig als ik was, zoveel mogelijk begrip voor zijn initiatief in stelling te brengen.] Deze zin blijft mij onduidelijk: op welke manier wilde de HP dit begrip laten blijken? Een verplichte fooi die ook nog eens niet anoniem kan zijn! Dit kan een hoop spanning opleveren! Dat is voelbaar in het verhaal.