reizen#1

Hebt u wel eens op het punt gestaan dat u met ogen open in de Hemel stond en met ogen dicht in de Hel? Ik ben daar nu en ik moet kiezen. Het zou mij helpen als u bij me bleef. Gewoon, voor een beetje steun. Ik zit sinds kort op kickboksen en ik zie hoe sterke kerels elkaar klappen verkopen waar je van achterover stuitert. Ze staan op alsof er niets aan de hand is en zeggen zelfs iets van Oesj (dankjewel) tegen elkaar. Dat zijn niet de klappen die ik om mijn oren heb gehad. Het leven heeft me een tik uitgedeeld. En alleen het aards bestaan kan je neerslaan en op het punt brengen waar ik nu sta. Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Afke. Ooit was ik mooi, nu weet ik het niet zeker. Mijn schoonheid, toen zij nog volop aanwezig was, heeft mij nooit gedefinieerd, maar nu, absent als zij is, weet ik het niet meer. Ik mis mijn schoonheid. Of is zij er nog en zie ik het niet? Ach, wat zeur ik nu? Ik hoor het u door de computer heen bijna verzuchten. U zet waarschijnlijk net de TV aan voor het journaal. Ik niet, ik kan even geen oorlog zien. Ik sluit me af. Ik stond op dat ellendige kruispunt, weet u nog? Ik ga springen. Het is iets wat ik moet doen. Ogen open, Ogen dicht. Dat is de vraag. Ga ik het leven omarmen? De zon verwarmt mijn naakte lichaam. De boot wankelt en ik open mijn ogen en aanschouw het aards paradijs. Zo noemde de brochure de Bahama’s, waar ik nu topless in een bootje sta. Ik spring. In het water en omarm het leven. Ik ben een overlever van borstkanker en ook zonder borsten ben ik mooi.