De week schrijfwedstrijd - derde plaats

De zevende dag

Door Kitty Relleke

Zeven dagen in vrijheid. Dat was lang geleden.
Langer dan ik terug kon denken.
Over het verstrijken van de tijd valt te twisten. Het zijn de diep intense, uitbundige ervaringen die de tijdspanne lijkt te bevriezen of juist te versnellen.
In mijn geval kon ik niet van bevriezen of van versnellen spreken, eerder was het een gewichtsloze gemoedstoestand, los van tijd en ruimte. De speelbal van de duisternis. De verloren astronaut. Dat was ik.
Tot het aanbod, mijn kans op verlossing kwam. Zeven dagen in totale vrijheid.

Een raket heeft zijn tomtom op mijn verloren ziel gericht en mij weer terug geworpen in de schoot van moeder aarde.
De deur ging open en het felle zonlicht verblinde mij. Ik ben gaan lopen. Eindeloos lopen. Dat heeft mij al eerder geholpen om de juiste keuzes te maken.
Alles en niets schoot tegelijker tijd door mijn hoofd. Wat wil ik doen in absolute vrijheid? Niemand komt het ooit te weten, die garantie heb ik.
De belofte van deze ultieme vrijheid moest ik een aantal keer flink tot mij door laten dringen. Mijzelf vertrouwen.
Ik heb lang genoeg gelopen om te beseffen dat mijn vrije wil nu mocht gaan leven! Ik zweefde van geluk, en deze keer was ik niet verdwaald in een zwart gat.

Eén keer eerder heb ik mij precies zo gevoeld. Ik was vier jaar. Zomer in de Dordogne, op vakantie met mijn ouders. Ik droeg een wit zomerjurkje, blote voeten, rennend door een weiland vol met boterbloemen. Liggend in het gras, een gouden bloemenkrans rijgend.. dansende zwaluwen boven mij. Ik, onder de kobaltblauwe lucht waar de zon en ik een wedstrijdje hielden in wie het hardst kon stralen.
Stralen van geluk. Ik won van de zon.

Leven in vrijheid. Dat was lang geleden. De reden dat ik deze gebeurtenis nog zo goed weet te herinneren is omdat op precies dezelfde dag mijn vrijheid voorgoed afgenomen zou worden. Daar ben ik eigenlijk nog steeds verbaasd over..het ervaren van vrijheid en gevangenschap, de wrede maar toch feilloze overgang van deze twee intense ervaringen, blijvend onverenigbaar. Verslagenheid en angst hebben zich daar meester van mij gemaakt. Samen met eenzaamheid draag ik mijn harde geschiedenis sindsdien als een naadloos maatpak.

Opeens wist ik het. Ik ga een week terug naar die plek, Dordogne, zelfde huis, zelfde weiland.
Terug naar dat vier jarig meisje op het weiland. Haar vrijheid terug geven waar ze hem vond en verloor.
Samen met mijn vier jarig meisje heb ik zes dagen doorgebracht, vooral op het weiland. Rennend, liggend, bloemenkransen rijgen en lachen naar de zon.
De zon won deze keer. Mijn stralen waren minder sterk geworden door het leven in de duisternis.
Ik heb het vier jarig meisje een belofte gemaakt. Jij krijgt jou onschuld, jouw vrijheid terug.
Ik had nog één dag over van de week.
Op dag zeven keerde ik terug naar mijn ouderlijk huis. Ik heb daar de daders, de vrijheid plunderaars van een vier jarig meisje, van het leven beroofd.