Je zelf afpellen...

Als je wilt schrijven, korte verhalen, romans, gedichten (dit laatste is natuurlijk wat makkelijker toegankelijk) moet je dan eerst jezelf afpellen, om ruimte in je hoofd te creëren om bij je fantasie te komen?

Ter verduidelijking: als ik een verhaal wil schrijven kom ik steeds maar bij IK terecht en dat wil ik niet. Het lijkt wel of mijn hoofd vol zit met brij, dat er niet voldoende ruimte is voor een frissere nieuwe kijk op diverse omstandigheden. Het is dan net of je voor jezelf schrijft in plaats van voor een ander.

Hoe zit dat toch met die: ik! Hebben jullie als echte schrijvers daar nou ook last van? of last van gehad.

Dag Ceridwen, daar heb je nu net de kern: Ik begrijp niet zo goed wat je probeert te vragen, Riny. Mijn dochter zei laatst nog: "Mam, ik ken je, ik begrijp je wel, maar anderen niet!". Kijk, nu ben ik aan het "modderen" met mijn gedachten: hoe kan ik dit nu duidelijk maken, Ik vind het dus moeilijk om iets voor een ander duidelijk te maken. Misschien is het dat wel, dat ik me niet in een ander kan verplaatsen, misschien verwacht ik dan van anderen wel dat ze zich in mij kunnen verplaatsen en vind ik het teleurstellend dat zij mij niet begrijpen. Dat is dan geen mooie karaktertrek. Daar wil ik dan wel aan werken. Ik heb weer stof tot nadenken. Dank je wel Ceridwen

Coach ben ik niet en mijn verhalen zijn niet echter dan de jouwe ;) Maar schrijven doe ik wel! Ik pel mezelf doorgaans niet af. Mezelf aan de kant schuiven, zo zou ik het eerder noemen. Het gaat immers niet om wat ik zou doen in de sloppenwijken van een middeleeuwse stad, het gaat er om wat een twaalfjarig zwerfkind zou doen. Wat het makkelijker maakt is dat mijn personages altijd wel iets van mijzelf meedragen. Dat vormt een bruggetje tussen mij en hen: zij doen iets wat ik ook zou doen of zij voelen iets wat ik ook ooit heb meegemaakt, en dan zitten we even op één lijn. Vanaf daar is het makkelijker overspringen naar hun lijn. Soms duurt het heel lang of lukt het helemaal niet om me hun situatie voor te stellen. Dan komt er ook weinig uit mijn toetsenbord. Over het algemeen lukt het me echter wel - of dat nou een karaktertrek is of het resultaat van veel oefening zou ik je niet met zekerheid kunnen zeggen. Toch denk ik eigenlijk dat het door oefening komt. Ik ga dus geen frisse neus halen en maak geen reizen naar mijn diepste ik - ik schakel gewoon over op iets anders.

... als ik een verhaal wil schrijven kom ik steeds maar bij IK terecht en dat wil ik niet. Het lijkt wel of mijn hoofd vol zit met brij, dat er niet voldoende ruimte is voor een frissere nieuwe kijk op diverse omstandigheden. Het is dan net of je voor jezelf schrijft in plaats van voor een ander.

Aan hen die al verhalen en romans schrijven en aan hen die coach zijn: Als je wilt schrijven, korte verhalen, romans, gedichten (dit laatste is natuurlijk wat makkelijker toegankelijk) moet je dan eerst jezelf afpellen, om ruimte in je hoofd te creëren om bij je fantasie te komen? Hoe zit dat toch met die: ik! Hebben jullie als echte schrijvers daar nou ook last van? of last van gehad.

als ik een verhaal wil schrijven kom ik steeds maar bij IK terecht en dat wil ik niet. Het lijkt wel of mijn hoofd vol zit met brij, dat er niet voldoende ruimte is voor een frissere nieuwe kijk op diverse omstandigheden. Het is dan net of je voor jezelf schrijft in plaats van voor een ander

als ik een verhaal wil schrijven kom ik steeds maar bij IK terecht en dat wil ik niet. Het lijkt wel of mijn hoofd vol zit met brij, dat er niet voldoende ruimte is voor een frissere nieuwe kijk op diverse omstandigheden. Het is dan net of je voor jezelf schrijft in plaats van voor een ander