Een tijdje terug had ik een gesprek met een van mijn uitgevers en die zei hier (in mijn oren althans) iets zinnigs over. "Een schrijver is net een goochelaar. Als je hoofdpersoon de trap af moet, hoef je dat niet uitgebreid te beschrijven; hij is gewoon opeens beneden." Nou ja, ik heb de uitspraak natuurlijk omgebogen naar jouw vraag, maar hier kwam het toch wel op neer. Niet beschrijven, je hoofdpersoon is gewoon opeens beneden.

Als het niet belangrijk is, kun je het dan ook weglaten? Is er iets speciaals aan de trap? Een detail dat je kunt noemen, (wat later misschien alsnog belangrijk wordt?) een krakende traptrede, een schilderijtje of familiefoto aan de wand, een stapeltje kleding dat nog gestreken moet worden waar hij over kan struikelen? Kun je de trap gebruiken om meer over het personage te zeggen? Is zijn huis rommelig of opgeruimd? Wie woont er nog meer? Kan er een playmobielpoppetje in zijn voet drukken of is het waarschijnlijker dat hij per ongeluk een doosje medicijnen naar beneden schopt, en hij heeft moeite met die weer op te rapen. Kun je de trap gebruiken om meer over zijn stemming te zeggen? Is hij kalm, reflectief, is hij gestresst, denkt hij aan waar hij naar toe gaat of denkt hij aan waar hij vandaan kijkt? Heeft hij sloffen of schoenen aan, of loopt hij op blote voeten? Welke zintuigen van de man worden aangesproken? Welke tijd van de dag is het? Ruikt hij de koffie uit de keuken? Ruikt hij de exotische gebakken knoflook van de buren? Wat hoort hij? Ruzie, geschreeuw, luchtbellen in de verwarming, Wat voelt hij, is de trapleuning plakkerig? Of glad? Nou ja, als het zo belangrijk is dat je besluit dat het moet blijven, probeer je dan de situatie zo gedetailleerd mogelijk in te beelden en kies één detail dat relevant is voor het verhaal en tegelijkertijd duidelijk maakt dat hij naar beneden gaat.

Misschien heb je dat raadsel gevolgd met die giraffen. Heel interessant: Je ligt in bed, het is drie uur in de nacht, je ouders bellen aan, ze willen ontbijt. Wat doe je als eerste open? De meeste mensen antwoorden: de deur. Dat is voor het raadsel het foute antwoord. Maar voor de meeste mensen is het in de gegeven situatie heel begrijpelijk dat wanneer je ligt te slapen, je een tel later de voordeur open doet. Je hoeft ze dus niet te vervelen met het hele relaas dat je eerst wakker wordt, je ogen opendoet, begint te vloeken over bezoek midden in de nacht, je blijkbaar je ouders herkent als de aanbellers (zeggen ze iets waardoor je dat kan horen? Doe je de gordijnen open om te kijken wie er aanbelt, kun je dat überhaupt zien vanuit de slaapkamer?), je uit bed stapt, snel wat aantrekt, je slaapkamer uitstrompelt, eventueel een trap afloopt, het slot en de ketting van de deur haalt en dan pas de deur openmaakt. Kortom, als er niets van enig belang gebeurt tijdens het de trap aflopen, is het gewoon de trap aflopen, of zelfs dat overslaan als het duidelijk is dat het personage boven is en in de scène erna beneden. Je moet je lezers niet gek maken met details die er niet toe doen, want hoe meer detail je beschrijft, des te meer je lezers verwachten dat het van enig belang is. Ze zullen teleurgesteld zijn als je niets met de beschreven details doet.

En denk er niet teveel over na: mensen lopen meestal gewoon de trap af. Soms vallen ze, of rennen ze, of springen ze de laatste drie treden. Het zegt iets over je karakter. Ligt er rommel op de trap? Zegt ook iets over je karakter.

Het woord 'lopen' is niet afgezaagd, het is gewoon op heel veel situatie toepasbaar en daardoor veelgebruikt. Dat is iets anders, in mijn ogen. Als het in je verhaal past, kun je het vervangen door sloffen, stappen, stampen, marcheren, benen, haasten, wandelen, slenteren, hink-stap-springen of sluipen. Maar als hij gewoon een trap af loopt, mag je het gewoon lopen noemen.

Leuk, dat raadsel. Ga ik onthouden. Niet dat ik de deur opendoe, hoor.

Het woord 'lopen' is niet afgezaagd, het is gewoon op heel veel situatie toepasbaar en daardoor veelgebruikt.

Mee eens. En variëren is goed, maar daardoor krijgt 'de actie' wel weer nadruk en gaat het juist opvallen. Dus voel je niet verplicht om voor elk 'loopje' een ander woord te bedenken.

Als Vlaming vind ik het wel verwarrend (soms, hangt van de context af) als Hollanders met lopen gewoon stappen blijken te bedoelen. Bij "rustig lopen" stel ik me een soort van joggen voor en dat dan de trap af geeft helemaal een raar beeld. Verder ben ik het er wel mee eens dat het niet nodig is dit soort zaken te beschrijven als het geen rol heeft in het verhaal.

Want... met gewoon stappen bedoelen Vlamingen lopen zoals je doet op een wandeling? :confused:

yep, stappen is 'wandelen' en 'lopen' is rennen. Als een Vlaming een Nederlands boek leest, zijn de personages steeds heel druk in de weer naar Vlaamse normen…

Laatst schreef ik een scene waarin mijn hp een deur open moet doen. Hij zit op de tweede verdieping van het huis en loopt rustig de trap af. Mijn vraag: moet ik dit beschrijven? En hoe? 'Hij liep de trap af' klinkt zo afgezaagd. De tocht is te kort om uitgebreid zijn gedachtes te beschrijven.

Je kunt het 'de trap aflopen' nog omkleden met iets specifieks dat een indruk geeft van de manier waarop je personage de trap afgaat, of iets zegt van zijn houding, verwachting, idee van het openen van de deur (want waarom moet hij de deur openen - dat is belangrijk). Het kan dan iets worden als dat hij 'opgewekt de trap afliep, dit keer het tellen van de treden overslaand' < wanneer hij iemand is die bij het op- of afgaan van een trap de gewoonte heeft om de treden te tellen, én verwacht dat zijn liefje voor de deur staat. Of dat hij 'diep ademhaalde, zuchtte, voordat hij de trap afging / afdaalde'. Je kunt hem ook zijn hand laten schuren aan de gestucte muur naast de trap, terwijl hij de trap afloopt. Dan heb je het woord 'lopen' nog steeds wel gebruikt, maar de hele situatie heeft iets meer gekregen, is minder afgezaagd (in de letterlijke betekenis van dat woord).

stappen is 'wandelen' en 'lopen' is rennen.

In het Fries is 'rinne' dan weer 'lopen' en geen 'rennen'.

Wat is er mis met Hij liep de trap af?

Een verhaal kan zeker wat droge regie aanwijzingen gebruiken om de lezer even simpel te vertellen van, hoe of waar de persoon zich bevind, wat hij doet. Een zin als, hij liep de trap af, is echt niet verboden. Maak het jezelf niet te ingewikkeld.

Een hilarisch en ter zake topic. Even sans refs: ...Een schrijver is net een goochelaar... ...Je moet je lezers niet gek maken... ...Bij "rustig lopen" stel ik me een soort van joggen voor en dat dan de trap af... ...zijn de personages steeds heel druk in de weer... En daar slaat Lore treffend de spijker op de kop, want oh oh oh, hoe waar is die werkelijkheid en de perceptie. ...Rare talen ook... (knikt instemmend: rinne is geen rennuh) En de punch-line: Maak het jezelf niet te ingewikkeld.

En een schrijver heeft veel keus. Twaalf uur. De deurbel. Siebe springt met twee treden tegelijk de trap af en doet open. (lekker energiek, hij heeft er zin in) Twaalf uur. De deurbel. Siebe doet open en herkent de man meteen. (de nadruk ligt niet op Siebe, maar op de man) Twaalf uur. De deurbel. Siebe sjokt de trap af, opent schuiven en sloten en trekt de deur open. (Siebe ziet het niet zo zitten vandaag en lijkt wel ergens bang voor) Twaalf uur. De deurbel. Siebe loopt de trap af. Hij opent de deur. (hupsekee, trap en deur zijn niet belangrijk) Twaalf uur. De deurbel. Siebe stapt de trap af, struikelt over een stapel oude kranten en trekt de deur open. (Siebe is een beetje onhandig, of slaperig). Siebe stapt de trap af, ik ben bang dat Nederlanders dan denken dat hij van de laatste tree stapt, maar het kan natuurlijk wel.

Twaalf uur. De deurbel. Siebe haast zich naar beneden om de deur te openen. Hij weet wie er voor de deur staat, de trap is verdwenen. Toch is het duidelijk dat Siebe zich niet op de begane grond bevond.

yep, stappen is 'wandelen' en 'lopen' is rennen. Als een Vlaming een Nederlands boek leest, zijn de personages steeds heel druk in de weer naar Vlaamse normen…

Hier moest ik even heel hard om lachen! Geweldig eigenlijk, die taalverschillen.