Tijdens de vakantie heb ik in de bieb van het hotel hier en daar wat boeken gepakt. Ik was benieuwd naar de verschillende schrijvers en uitgevers. De boeken zijn niet geschikt voor 'literaire' lezers. Ik wilde ook geen zware kost lezen op vakantie. Ik heb o.a. een verhaal van Sue Grafton gelezen. Het boek bestaat uit 32 hoofdstukken. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. Totaal 350 blz. waarvan 107 blz., in negen hfst., zijn gewijd aan een alwetende verteller. Aan de hoofdpersoon (detective) wordt gevraagd om een vermissing van meer dan dertig jaren op te lossen. Die tussenhoofdstukken vond ik onlogisch. Daarin wordt door zeven personen verteld wat hij/zij deed in die tijd. De detective kon dit allemaal niet weten. Als ze de mensen had gevraagd hoe het in die tijd was, zou het aannemelijker zijn geweest. Nee, het ging van die personen uit. Het stoorde me. Misschien lag dat aan mij. Halverwege het verhaal had ik door wie de dader was. Ik hoopte dat ik me vergiste. Dat was niet het geval. Vind je het leuk om een verhaal met een dergelijke opbouw te lezen of juist niet? Ook heb ik een boek van Karin Slaughter gelezen. Een vrouw heeft een tweelingzus. Prima. Die zus is lesbisch. Prima. Ze is blind. Erg. Ze wordt verkracht en gedood. Erg. De verkrachter heeft haar buik opengesneden en haar in de wond gepenetreerd. Uiteraard moet je iets verzinnen voor een verhaal, maar is dit niet te? Ik kan dan wel commentaar leveren op de boeken, maar beide schrijfsters gaan als een speer. Verder heb ik een boek gelezen van De Boekenmakers (via tenpages uitgegeven) Het is maar zelden dat ik een boek niet uitlees. Hier kon ik het na twee hoofdstukken niet meer opbrengen. Dat stuk gaat veel te snel. In vijf blz. staat: pik, zwellen, erectie, lul, zwelling, berijden, opwinding, zweten, borsten, poedelnaakt, gezwollen lid, 15 x pijpjes, 21 x coke/cocaïne enz. De whisky kwam ook regelmatig voorbij. Het was puur porno. Misschien was dit een slechte namaakversie van vijftig tinten grijs. Het kan ook een betere versie zijn.(Ik heb dat boek niet gelezen) In ieder geval hield ik het voor gezien. Bovendien vond ik het lettertype irritant klein. Daarna een boek van uitgever Marmer gelezen (Iets meer dan 100 pagina's. De eerste 30 blz. gingen nergens over. Pas aan het einde kwam er iets van spanning. Vervolgens een boek van Harlequin gelezen. De opbouw van het verhaal was een stuk beter dan dat van De Boekenmakers. Hoewel het begin belovend was, ging het over in zoetsappigheid. Jammer, er was veel meer uit te halen geweest. Boeiend was het niet. Nu vind ik een verhaal ook niet zo snel boeiend. Er werden wel regelmatig woorden vergeten. Ik neem aan dat dit niet aan de schrijfster lag, maar aan de vertaler. Wat mij ook stoorde in sommige boeken was dat er bij elke dialoog werd ingesprongen. Een nieuw alinea, oké. Maar inspringen bij elk woord een andere spreker is toch niet nodig? Het leidt af. Een algemene vraag. Wat vind je van een boek waarin opeens op de laatste bladzijden een andere wending aan het verhaal wordt gegeven? Een wending die niet voor de hand ligt, en alleen maar bedoeld is om de lezer op het verkeerde been te zetten. Voel je je dan bedonderd? Dit was mijn leeservaring op vakantie.