Bijvoeglijke naamwoorden

#30 Daar komen we op de diepere laag denk ik. Als je die voor ogen hebt, weet je beter wat weg te laten en wat te benadrukken.

De vraag dringt zich op hoe gedetailleerd je een omgeving of situatie moet beschrijven om functioneel te zijn in je verhaal. Hoe belangrijk is het dat de lezer precies dat beeld krijgt als jij voor ogen hebt als schrijver?

Dat laatste is onmogelijk in mijn ogen, daarom vertel ik steeds minder.

Je kunt iets over je personages zeggen - omdat het een rol heeft in het verhaal of - om de verschillende personages uit elkaar te houden Dat hoeft niet in detail, als de lezer het blondje maar van de brunette kan onderscheiden is het voldoende. Gaat het daaromtegen over een ontmoeting op de internationale blondjesdag, dan zul je met diverse tinten blond moeten ingrijpen. Waarbij je in het achterhoofd moet houden dat mannen over het algemeen minder kleuren benoemen waar vrouwen nuances zien. Bovendien kun je door subjectieve zaken als "mooi" een stem geven aan je verteller. Zeker als dat een beperkt perspectief is. Door dat soort woorden kom je dan wat over het vertellende personage te weten. Verder kun je natuurlijk het een en ander overlaten aan de fantasie van de lezer. Zo wordt in de Boeketreeks de heldin nooit beschreven, zodat iedere lezeres zich in haar kan verplaatsen.

[off topic alert!]

Kan een computer oubollig zijn?

Natuurlijk kan een computer oubollig zijn. Oubollig betekent afgezaagd, ouderwets (http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=oubollig).

Gevoelsmatig zou ik het woord nooit gebruiken voor en ding. --> Van Dale. Oubollig [1] flauw-grappig; onbenullig lollig flauw [2] ouderwets saai. Als zodanig lijkt het me sterke connotaties hebben met een manier van doen, als het ware. Een eigenschap die computers - of objecten in het algemeen - niet hebben

#33 Bij de Bouquetreeks is op de cover precies te zien hoe de HP eruit ziet. Lekker makkelijk ;) http://www.harlequin.nl/lynne-graham-passie-in-de…

Maar binnenin niet. De covers zijn inwisselbaar. Overigens zie ik wel in dat een computer oubollig kan zijn. "Die beige HP met zijn beeldbuis en Windows 3.1 zag er behoorlijk oubollig uit in het strakke interactieve interieur van De Bouvrie."

:o inwisselbaar? Weer een illusie armer.

Steeds vaker lees ik dat bijvoeglijke naamwoorden moeten worden weggelaten.Ik vraag me waarom.

Kwestie van betwistbare smaak en voortschrijdend inzicht van de snelle lezers. De schrijver volgt gedwee. Maar niet alle schrijvers.

We hebben die toch niet voor niets geleerd?

Ik begrijp nog niet waarom je aandacht geeft aan een paar mensen die zeggen wat schrijvers moeten.

Een voorbeeld. Toen hij op het terras ging zitten zat er aan de tafel naast hem een vrouw alleen. Dit zegt niets over die vrouw. Nu kan ik wel gaan schrijven hoe ze eruitzag, maar dat kan ik ook direct doen. ... een aantrekkelijke, blonde, slanke, jonge vrouw. Waarom zou dit niet mogen?

Je mag dit wel.

Moet ik alleen aantrekkelijke noemen?

Mag... je moet niet. ** "Zij heeft een aaibaar uiterlijk."

[off topic alert!]

Kan een computer oubollig zijn?

Natuurlijk kan een computer oubollig zijn. Oubollig betekent afgezaagd, ouderwets (http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=oubollig).

Gevoelsmatig zou ik het woord nooit gebruiken voor en ding. --> Van Dale. Oubollig [1] flauw-grappig; onbenullig lollig flauw [2] ouderwets saai. Als zodanig lijkt het me sterke connotaties hebben met een manier van doen, als het ware. Een eigenschap die computers - of objecten in het algemeen - niet hebben

Oubollig is eens iets anders.

Ik begrijp nog niet waarom je aandacht geeft aan een paar mensen die zeggen wat schrijvers moeten.

Inderdaad, Yrret.

Je kunt iets over je personages zeggen - omdat het een rol heeft in het verhaal of - om de verschillende personages uit elkaar te houden Dat hoeft niet in detail, als de lezer het blondje maar van de brunette kan onderscheiden is het voldoende. Gaat het daaromtegen over een ontmoeting op de internationale blondjesdag, dan zul je met diverse tinten blond moeten ingrijpen. Waarbij je in het achterhoofd moet houden dat mannen over het algemeen minder kleuren benoemen waar vrouwen nuances zien. Bovendien kun je door subjectieve zaken als "mooi" een stem geven aan je verteller. Zeker als dat een beperkt perspectief is. Door dat soort woorden kom je dan wat over het vertellende personage te weten. Verder kun je natuurlijk het een en ander overlaten aan de fantasie van de lezer. Zo wordt in de Boeketreeks de heldin nooit beschreven, zodat iedere lezeres zich in haar kan verplaatsen.

Ik denk dat er een derde gedachtenstreepje bij moet en dat is dat een beschrijving een beeld geeft van het karakter of achtergrond van een personage (hoewel je dat onder het eerste zou kunnen vangen). De kleren die iemand draagt geven in veel gevallen zo'n beeld, bijvoorbeeld uiterlijke verzorging geeft een afspiegeling van karakter. Als iemand ietwat sleetse kleding draagt (de mouwen van zijn jasje zijn wat rafelig), maar het overhemd is schoon en gestreken, de schoenen gepoetst, en dergelijke, dan zegt dat iets over de persoon. Zo zijn ook persoonlijke bezittingen typerend. Met Johanv eens dat 'less is more' de fantasie prikkelt. De kunst is de juiste details eruit te pikken die een compromis is tussen voldoende beeldend en ruimte laat voor fantasie van de lezer. Omdat b.n. zelfstandige naamwoorden modificeren, zijn ze in dit opzicht kritisch als ze te veel doorslaan naar 'beeldend' en derhalve de ruimte voor fantasie van de lezer te zeer inperken. De vraag is natuurlijk waar de gulden middenweg ligt. Persoonlijk kies ik eerder voor te weinig dan te veel, maar als betabrein denk ik in beelden dus dat is een potentiële valkuil.

Ik begrijp nog niet waarom je aandacht geeft aan een paar mensen die zeggen wat schrijvers moeten.

Het gaat er niet om dat je doet wat een paar mensen roepen. Als het echter mensen zijn die zich verdiept hebben in de onderwerpen en waarvan je mag aannemen dat ze weten wat werkt, lijkt het me zinnig aan hen aandacht te schenken. Of je vervolgens hun ideeën overneemt, toepast of juist je er niks van aantrekt of verwerpt, is een andere zaak. Ik probeer altijd het waarom erachter te doorgronden, omdat ik alleen dan beter kan worden. Kopiëren van iets dat werkt zonder te snappen waarom blijft ronddraaien in cirkels en daarom zinloos (voor mij dan). Velen roepen maar wat en als ik daarvan de logica niet zie, of als men het zelf niet duidelijk kan maken, leg ik dit geroep naast me neer.