Stylometrie

@ Hilde: Begrijp ik het goed dat je het met me eens bent, of lees ik dat verkeerd?

hahaha Diana, lekker surrealistisch ik vraag het me nu ook af of we het eens zijn of niet als het zo voelt, dan klopt het gewoon

Ik ben er zeker van dat je wel degelijk een schrijfstijl kan herkennen. Kijk naar Stephen King en zijn pseudoniem Richard Bachman indertijd. De uitgeverij ontving vele brieven met de vraag of Bachman toch niet toevallig een zekere meneer King bleek te zijn... Mijn meest toegewijde proeflezer herkent mijn eigen teksten zo uit een hele hoop (waarmee ik me niet vergelijk met King), dat heb ik al meerdere keren getest. :)

Ikzelf neem bijvoorbeeld bewust en actief (hoewel vast ook onbewust) elementen over van stijlen die ik lees, die me aanspraken. Doen jullie dat ook, of niet?

Ja, maar het weten is ook de reden waarom ik het bewust probeer te ontwijken.

Waarom zou je dat ontwijken? Je mag er toch op vertrouwen dat jou unieke verzameling aan geleende stijlen, tezamen met je eigen invloed, een confortabel uniek resultaat oplevert?

Waarom ik dat wil ontwijken? Omdat ik mijzelf niet vertrouw uniek te zijn. Het denken uniek te zijn is niet hetzelfde als het weten uniek te zijn. Het zoeken naar 'mijn' uniek is een levenslang proces. Denk ik. Niet te verwarren met het uniek willen zijn. Wanneer voel ik mij comfortabel met het unieke resultaat? Voorlopig nog niet. Morgen?

Misschien morgen, ja. Ik duim voor je.

Ik zelf zou de stijl van tien van mijn favoriete auteurs gedeeltelijk kunnen herkennen. Mijn interesse ligt op het gebied van de SF, dus de namen die ik noem komen daar vandaan! Greg Bear heeft bijvoorbeeld een voorliefde om de mensen hun karakter, de omgevingen etc. uitgebreid te beschrijven. Isaac Asimov is vaak korter van stof. Het verschil tussen die twee is voor mij duidelijk. Fysiek is dat ook goed waarneembaar, de boeken van Greg Bear zijn gemiddeld een stuk dikker dan die van Isaac Asimov. Maar wat als mijn tien favoriete auteurs een boek gaan schrijven op de manier die Yrret voorstelt? Dat wordt meteen een stuk lastiger, misschien dat ik er twee á drie goed gok. Ik zou een beter resultaat halen als ik een studie zou gaan maken van hun schrijfstijl. Analyseren hoe ze wat doen. Dat zal echter niet gebeuren, ik wil hun boeken gewoonweg lezen, niet analyseren. Wat ik mij wel afvraag is het volgende: Hoe groot is de invloed van de redacteur en of vertaler op de schrijfstijl van de auteur? Die hebben, denk ik, ook een invloed op het geheel? De test bij Stylene gaf bij mij een nogal verrassend resultaat. Ik heb gewoon hoofdstuk één van mijn SF-roman laten analyseren. Het teskttype komt uit op literair. Verrassing nummer één. Mijn schrijfstijl is te vergelijken met Remco Campert, Willem Elsschot is een goed 2e: Weer een verrassing. Beide auteurs hebben op mij, voor zover ik weet, geen invloed gehad. Ik heb misschien één of twee boeken van hen gelezen. Wat ik zou willen is dat Stylene mijn stijl gaat vergelijken met tien SF auteurs, dan kan ik misschien zien of een van hen invloed op mij heeft gehad. Even een kleine update, heb het begin van hoofdstuk twaalf ook laten analyseren. De uitslag was hetzelfde, met echter één klein verschil: ik was nu een vrouw. :)

Natuurlijk schrijf je altijd uniek. Je bent een ander persoon. Je kunt een schrijfstijl die jij als prettig ervaart analyseren en nabootsen, hij zal nooit het origineel worden. Alleen al de streek waar je bent opgegroeid, de taal die je is ingegoten, de manier waarop die taal wordt gebruikt door je: allemaal uniek. Ik ben niet goed in het analyseren van schrijfstijlen, vrees ik, ik zou de verschillende schrijvers niet herkennen. Mijn eigen stijl is afhankelijk van de stem van mijn hoofdpersoon, zo heb ik gemerkt. De één babbelt, de ander is gezapig.

Mijn meest toegewijde proeflezer herkent mijn eigen teksten zo uit een hele hoop (waarmee ik me niet vergelijk met King), dat heb ik al meerdere keren getest. :)

De vraag blijft natuurlijk of je herkend wordt aan je stijl of aan je stijlfouten. Dat laatste lijkt me in dit gezelschap gebruikelijker.

De uitslag was hetzelfde, met echter één klein verschil: ik was nu een vrouw. :)

hoe een dubbeltje toch rollen kan

Mijn gevoel zegt dat wij elkaar kunnen herkennen in taal die we nu een fractie verliezen met als gevolg de te starre houding van schrijvers die niet meer los kunnen, die schrijven voor het geld, aanzien, status, en daarom krampachtig vasthouden aan een stijl, die niet per se hun stijl is. Dus willen dat hun schrijfstijl herkenbaar is.

Ik denk niet dat die schrijvers star zijn - zij zijn zichzelf. En zou je buiten het schrijven om niet ook herkend willen worden als jij? Het een (jezelf zijn) staat niet los van het ander (jezelf zijn in je werk). Het schrijven om het geld en aanzien erbij noemen is m.i. evenmin terecht. Iemand met zijn eigen stijl, zijn eigen stem, zijn eigen doelen verdient zijn eigen geld. Waarom zou hij dan dat alles moeten veranderen? Om minder geld te verdienen? Of juist meer? Om minder aanzien te verwerven? Of juist meer?

Een vervolg of sequel is een werk (boek, film of andere creatie zoals een musical of computerspel) waarvan het verhaal zich chronologisch afspeelt na een eerder verschenen ander werk. Een sequel is het tegenovergestelde van een prequel, die zich afspeelt vóór de eerste creatie maar evengoed na dit eerste deel gemaakt kan zijn. Sequels zijn populair onder filmmakers, schrijvers en producenten omdat het makkelijker is verder in te spelen op een verhaal en personages waarvan reeds bewezen is dat ze populair zijn bij een groot publiek dan met een compleet nieuw verhaal te komen en af te wachten of dit ook een succes wordt.

Voor een sequel lijkt het mij logisch [en gewenst] dat een zelfde stijl herkenbaar is. Sterker, ik heb een serie van James Patterson laten vallen omdat zijn schrijfstijl [zelfde vertaler] duidelijk anders aanvoelde vanaf een bepaald punt. Wat mag ik daaruit afleiden? Dat een schrijver niet dezelfde stijl kan aanhouden? Dan is het bijna vreemd dat een schrijver herkenbaar is door een zelfde schrijfstijl in meerdere boeken die geen verband met elkaar hebben. Terug naar een wankele stelling van mij. Tien schrijvers x tien boeken. Naam eraf - kaft eraf - boek is onherkenbaar. 10 mensen gaan lezen x 100 boeken. Ik acht de kans zeer klein dat iemand de schrijver bij de bijbehorende boeken kan plaatsen. Stijl is niet herkenbaar. Ook voor de zeer ervaren lezer, maar deze zal er een paar meer uitpikken. Zelfs een zeer deskundige analyse zal geen 100% slagingspercentage kunnen halen. Reden. Als iemand schrijft ontwikkeld zij/hij zich per hoofdstuk. De beginnende schrijver sneller. De gevorderde schrijver ontwikkeld zich per boek. Maar niet allemaal. Er zijn ook schrijvers die een hekel hebben aan hun stijl [slechte verkoopcijfers of recensies, en dat bewust telkens aanpassen. ** Ik denk niet dat die schrijvers star zijn - zij zijn zichzelf. Neen, zij zijn star en schrijven zoals het grote publiek [lees geld - status] van hen verlangt. ** En zou je buiten het schrijven om niet ook herkend willen worden als jij? Neen, ik ben altijd incognito. ** Het een (jezelf zijn) staat niet los van het ander (jezelf zijn in je werk). Toch wel. Wie dat niet kan is zwak van wil en geest.

Dus voor jou, Yrret, zou het een compliment zijn wanneer mensen zouden zeggen: 'Zo, deze schrijver herken ik nergens aan, zeg. Wat is die bijzonder!' :)

De vraag blijft natuurlijk of je herkent wordt aan je stijl of aan je stijlfouten. Dat laatste lijkt me in dit gezelschap gebruikelijker.

Dat is een ander topic. En ook aan spelfouten herkent men (soms) de schrijver. Maar dat is dan weer geen stijl. Ook een ander topic.

Dat is een ander topic. En ook aan spelfouten herkent men (soms) de schrijver. Maar dat is dan weer geen stijl. Ook een ander topic.

Vilein geformuleerd, Thérèse...

Dat is een ander topic. En ook aan spelfouten herkent men (soms) de schrijver. Maar dat is dan weer geen stijl. Ook een ander topic.

Vilein geformuleerd, Thérèse...

Misschien dat dit juist het ultieme voorbeeld is, dat een schrijver heel moeilijk te herkennen is. Zelf verwacht ik niet veel schrijvers aan hun schrijfstijl te kunnen herkennen.

Dus voor jou, Yrret, zou het een compliment zijn wanneer mensen zouden zeggen: 'Zo, deze schrijver herken ik nergens aan, zeg. Wat is die bijzonder!' :)

Dat zeggen ze al. Maar bijzonder is het niet. Een compliment zou zijn: "Mooi verhaal." En dan laat ik de uitgever smeken om een vervolg.

@Johanv #42: Je reactie duidt erop dat je de subtiliteit van Thérèses post #40 er niet hebt uitgehaald. Schlimalznik heeft dat wel...

Ik wacht vol spanning op de komst van Schli met een reactie op #40.

@Johanv #42: Je reactie duidt erop dat je de subtiliteit van Thérèses post #40 er niet hebt uitgehaald. Schlimalznik heeft dat wel...

Wellicht heb je gelijk, Leonardo Pisano. Soms het lezen van topics spitsroeden lopen.