Schrijftstijl gesprek in een gesprek

Hallo allemaal Ik kijk al lang mee op deze website maar ik heb nog nooit een account aangemaakt. Omdat ik nu met een brandende vraag zit leek dit mij een goed moment om dat toch maar eens te doen. Een kleine beetje achtergrond bij mijn vraag is wel belangrijk. Ik ben bezig een kort verhaal te schrijven waarin twee mannen in samen in een kamer zitten. De ene man dicteert zijn levensverhaal aan de andere en zo nu en dan reageert de man die het verhaal opschrijft hier op. Ook zijn er soms pauzes in het dicteren omdat er iets gebeurt in de kamer. Nu vraag ik mij af wat de schrijfstijl die hierbij geëist wordt is en anders hoe jullie het zouden doen. Normaal gesproken zou ik zeggen dat elk citaat tussen aanhalingstekens moet. Wanneer de mannen met elkaar praten is dit logisch. Moet ik echter ook de delen die als het ware een monoloog zijn op die manier schrijven. Punt is dan simpelweg dat ik in sommige gevallen een ononderbroken citaat van 2 a 3 pagina's krijg. Dat lijkt me niet fijn lezen. Ik vraag mij af of het niet genoeg is om het gesprek tussen de beide mannen tussen aanhalingstekens te plaatsen zoals ik normaal zou doen en de monoloog stukken gewoon duidelijk af te bakenen door te zeggen dat hij verder gaat met zijn verhaal. Ik zou graag jullie expertise willen vragen bij dit probleem maar meningen zijn ook welkom. Zodat het iets duidelijk is wat ik bedoel zal ik hier het eerste stuk dat ik heb geschreven plaatsen ervan uitgaande dat iedereen hier professioneel en eerlijk genoeg is er niet mee aan de haal te gaan(misschien ben ik wel een beetje naïef :)) ---voorbeeld--- De bekentenis van Donald P. Terling. Een kalende man zit aan een grote metalen tafel. De ruimte is verduisterd en het enige licht komt van een kleine, felle lamp die in het midden van de tafel staat. De kale man heeft een pak papier voor zich liggen en is druk aan het schrijven. Tegenover hem zit een boomlange man. Hij probeert kringetjes te blazen met de rook van zijn sigaret. Het lukt hem zo nu en dan maar meestal gaat het mis. De rokende man heeft een diepe snee op zijn voorhoofd die nog steeds een beetje bloedt maar hij lijkt het te negeren. Zijn blik is gericht op de man aan de andere kant van de tafel. “Wat moet ik opschrijven Donald?” vraagt de man. “Waar zal ik beginnen agent Mahler, antwoordt Donald. Mahler is duidelijk niet op zijn gemak bij deze man. Hij heeft al vele bekentenissen afgenomen in zijn tijd bij het korps. Hij heeft echter nog nooit met een man als Donald gesproken. Hij probeert uit alle macht, geen zwakte te tonen maar het valt hem zwaar. “Begin maar waar je zelf denkt dat het allemaal begon,” zegt Mahler met een trillende stem. “Ok,” zegt Donald, “Maar dan weet ik niet of we wel genoeg papier hebben.” Hij lacht terwijl hij de rook in Mahlers richting blaast. De agent kijkt hem wazig aan. Donald begint zijn verhaal te vertellen. //begin monoloog//“Ik denk dat als we bij het begin moeten beginnen, we helemaal terug moeten naar mijn jeugd. blablablablablablablabla"//einde monoloog// Donald gaapt zo hard dat hij kramp krijgt in zijn onderkaak. "Het lijkt me tijd voor een bak koffie Mahler, wat denk jij?" zegt hij vermoeid. Mahler zegt niets, hij is lijkbleek. De dingen die hij zojuist aan moest horen hebben zijn lust voorgoed bedorven, zo lijkt het. Hij staat op en loopt de kamer uit. ---einde voorbeeld---