Microschrijfwedstrijd - De wereld volgens koning Willem-Alexander

Tja, tja. Nou ja, ik heb ‘ja’ gezegd, dus vooruit dan maar. Waar ligt ie? Ah, daar. ‘Ik ervaar het als een eer dat u als volk mij het vertrouwen schenkt om uw vorst te zijn…, bladibladibla… ' Ma heeft het uiteindelijk wel aardig gedaan, ze is echt een icoon geworden. Ik heb natuurlijk geen ruk te vertellen, aan Mark heb ik he-le-maal niks, flapdrol, gladjanus. Nee, ik moet het zelf doen. Ja, met Max natuurlijk, gouden wijf en lekker ding. Ze wordt er ook wel eens gek van. Charme, charme en nog eens charme. Maar ik ben toch potverdorie geen watje. Wat, nu al op? ‘Lentebok’, hmmm, nog eentje dan, moet morgen wel een beetje fris zijn. Hoe word je een icoon? Kwestie van groeien. Maar welke kant op? Sport? Zelfvertrouwen? Ondernemingszin? Nederland, groots land? Ja, zoiets. We zijn een volkje dat woont aan de delta van de Rijn. Bescheiden in areaal en in aantal. Maar vergis je niet: we doen er toe. Goed, we hebben soms moeite met onze maat. Een enkele keer trekken we een te grote broek aan. Maar ‘at the end of the day’ doen we het helemaal zo slecht nog niet. Daar ga ik voor!

Morgen is de dag waarop Ons hele leven op gericht is geweest. De inhuldiging. Het einde van een tijdperk. Goddank leeft Moeder nog en kunnen Wij op haar terugvallen. En op Máxima. Het zal zwaar worden, want hoewel Wij op het koningschap zijn voorbereid, kan niemand zich voorbereiden op de toekomst. Wie had kunnen denken dat Friso niet aanwezig zou zijn morgen? Hij mag dan wel vrijwillig hebben afgezien van zijn plaats in de troonopvolging, hij had wel het economische en technische inzicht dat Ons kon steunen in Ons beleid. Want het zijn zware tijden. En dan niet eens vanwege het politieke gesteggel van Flutte II. Het is jammer dat Grootmoeder en Overgrootmoeder niet meer leven. Die hebben pas zware tijden gekend! Misschien moeten Wij ook niet zo piekeren. Is het allemaal erger dan de oorlogen die zij hebben moeten doorstaan? Wij hebben alle moderne middelen om Ons te steunen; Wij hebben hun mémoires als advies op Onze iPad. Morgen breekt, zo God het wil, een nieuw tijdperk aan. Het tijdperk waarin het Onze vorstelijke en deemoedige taak is dit volk en vaderland de onzekere toekomst in te leiden. Ja, daar drinken Wij er nog een op.

Mag. Niet. Stot-ter-en. Duidelijk. Art-i-cu-leren. Ok, nog een keer, morgen moet ik dit kunnen dromen. Vanaf het begin! "Geachte Landgenoten." Nee! Nee-nee-nee! Niet zo formeel als mijn moeder, maar ook niet zo schattig houterig als Maxima. Rustig. Adem in. Adem uit. Wees jezelf mijn zoon. "Wij. Wij lusten pils, zo helpen mij God almachtig. Bedankt mam!"

Cherchez la reine De laatste. Ik moet me morgen fit voelen, fris zijn. Dat verdient ze. Dat heb ik haar beloofd die avond, 2 februari 2002, het begin van een nieuwe traditie waar het volk geen weet van heeft. Morgenavond wordt de kamer verlicht door kaarsen, staat de champagne koud, klinkt zachte bandoneonmuziek uit de speakers, staan oesters op ijs op het tafeltje. Dan zal ik haar weer over de drempel dragen. Hopelijk wordt het een koele dag, zodat het vuur van de open haard verwarmt en niet verhit. Ik moet haar blik blijven zoeken, overdag. De spanning opbouwen, een paar knipogen geven die niemand begrijpt, maar wel worden vastgelegd. Het leven draait om herinneringen en dromen. De dag hoeft geen herinnering te worden, want die was ook nooit een droom. Morgen, de dag, is gewoon een feit, een rollenspel. Dat ken en kan ik wel, en zij inmiddels ook. Dat wordt een repetitie van repetities. Maar morgenavond, morgennacht, als ik haar over de drempel draag en wij ons neervlijen op de hermelijnen mantel, voor het haardvuur, is er geen sprake van herhaling, maar van een nieuw verbond. Als we dan de glinstering in elkaars ogen zien, zijn we een koningspaar.

Ik moest het niet doen. Niet. Doen. Geen derde wijntje nemen. De mensen moesten eens weten, ik ben tenslotte prins pils. Nog één keer snel het programma van morgen: eerst treedt moeder af, daarna is de balkonscène. Hé, zijn niet alle drie onze dochters daar bij? Dat is vreemd. En oh ja, ik moet het straks met Max nog even hebben over een balkonzoen. Daar wachten de mensen natuurlijk op. Benieuwd of er veel protest zal zijn. Hoewel: iedereen zet tegenwoordig makkelijker zijn 'like' bij een actie op facebook, dan kun je gewoon door feesten. Geldt ook voor die republikeinen. Hopelijk komt moeder morgen boven de menigte uit. Arme oma toen. Ze moest wel drie keer opnieuw beginnen. Dat deed ze trouwens wel subtiel, dat “ssst” integreren in zojuissst. Als de mensen daarna maar niet beginnen met dat vreselijke 'Bea bedankt', wij zijn geen voetbalelftal. Goed, een paar uurtjes even buiten beeld, en dan naar de Grote Kerk voor beëdiging, inhuldiging blablabla. Maar wacht, is het land tussen elf en twee dan officieel zonder regerend vorst? Moeder afgetreden en ik nog niet beëdigd? Dat moet een foutje zijn. En een kans voor de republiek. Ha!

Goed. We gaan het niet hebben over de vaders. Niet de vaders noemen. Of de moeders. Niet de moeders noemen. De dwazen. Niet mijn moeder moeder noemen. Of mag dat dan weer wel. Nee, beter niet noemen. Niet de vaders, niet de moeders. Vanaf morgen noemen we niemand. Wij hebben het nergens meer over. Niet. Goed.

Nee, ik neem h’m niet. Ik mag me dan van mijn moeder geen Koning Willem IV laten noemen, maar Koning Willem Bier gaat het zeker niet worden. Het volk kan me wat. ‘Precies, en daarom moet je h’m gewoon nemen.’ ‘Wie zei dat?’ Ik kijk om me heen. Mijn oude, vertrouwde studeerkamer aan de Eikenhorst staart gelaten naar me terug. Je bent alleen, fluistert het. De stem vervolgt: ‘Toe dan. Nog eentje. Al is het alleen maar om er afscheid van te nemen.’ ‘Eentje kan geen kwaad.’ Ik hoor het mezelf zeggen, zie hoe mijn hand het glas pakt, voel mijn lippen het beroeren. Het is net gesmolten gletsjerwater, maar dan met een smaakje. Voor me zie ik mijn broer Friso liggen, in zijn ziekenhuisbed in Oostenrijk. ‘Op jou, jongen!’ Achter me opent zich een deur. Ik proest het bier half terug in het glas, half erover. ‘Alex, wat doe je!’ Mijn god, ze klinkt nu al als mijn moeder. ‘Niks, Maxi.’ Beteuterd kijk ik naar mijn natte broek. ‘Ach, laat ook maar.’ ‘Je hebt toch niet…?’ ‘Nee, koning Willem Bier heeft niet in zijn broek gepiest!’ Ik wou Willem IV zeggen, echt. Dit wordt de langste zit op een troon ooit.

Willem-Alexander zat op zijn werkkamer met zijn benen omhoog op zijn bureau van zijn zoveelste biertje te genieten. In de vergulde spiegel aan de wand rechts van hem zag hij dat zijn ogen wat bloeddoorlopen waren. Maxima zou hem wel een beetje dom vinden. Hij verzuchtte dat hij liever weer student was, weg van de druk van het leiderschap. Weg van de verwachtingen. Zijn grootmoeder keek hem vanaf de muur tegenover hem aan met een mengeling van ernst en berusting. Er was aan haar blik geen ontsnappen mogelijk en hij wist wat ze had gezegd toen ze de troon overnam van háár moeder. ‘... ben ik geroepen tot een taak, die zo zwaar is, dat niemand die zich daarin ook maar een ogenblik heeft ingedacht, haar zou begeren, maar ook zo mooi dat ik alleen maar zeggen kan: “Wie ben ik, dat ik dit doen mag”. De mogelijkheden, die mij hierdoor worden gegeven, om in het algemeen welzijn werkzaam te kunnen wezen, zijn zo groot, dat ik na veel innerlijke strijd bereid ben deze roeping te volgen - waarop mijn ouders mij met zorg hebben voorbereid.’ Hij rechtte zijn rug en hief het glas: ‘Proost, oma. Je maintiendrai.’

“Tjonge. Nooit bij stilgestaan, altijd lekker doorgegaan. Tjonge, het leven neemt verrassende wendingen. Hoewel die eigenlijk niet zo verrassend zijn. Ik was toch voorbereid? Denk ik. Diep vanbinnen, denk ik. Nee? Natuurlijk wel, tijden veranderen en plannen wijzigen. En daar ben kan ik als prins wel mee omgaan. Kop op, ik ben de Prins van Oranje, geen groentje. Toch? Tjonge, wat is zoiets beangstigend. De onzekerheid is beangstigend. Nee, dat is het niet. Er zijn geen onzekerheden en ik loop over van zelfvertrouwen, denk ik. Het moment, dat ene ‘moment suprème’, dat is best benauwend. Dit is nog maar mijn tweede pilsje, toch? Wat een gekke gevoelens, alsof ze allemaal vechten om een plaatsje. Iets wat ik alleszins morgen niet moet doen. Wat een geluk.” Hij drinkt van zijn biertje en laat z’n hoofd rusten op de palm van zijn linkerhand. Met het rechter wrijft hij over het glas, alsof hij erin kan zien wat er hem te wachten staat. Wie weet. “Tjonge, kon ik al maar een kijkje nemen, in een glazen bol, of zoiets.” Niet dus, het wordt een nachtje rusten, of rusteloos. Dat zie je aan het tempo waaraan hij z’n pilsje drinkt.

Waarom zou ik me niet ziek melden? Eigenlijk ben ik ook maar een gewone employé. En employé's kunnen zich ziek melden als ze zich niet lekker voelen, of wat ook. En ik voel me helemaal niet goed. Wat een gedoe toch, zo'n dag, helemaal naar Amsterdam, al die drukte, al die mensen, handen schudden, tekenen, toespraken, muziek, dure eden en beloften, vaartocht door de grachten, weet ik veel... Waar dient dat allemaal toe? Het volk wil feest. Nou, en? Zonder mij gaat dat prima. Beter misschien wel. Voor het tekenen dan? Maar dat kan ook hier in Wassenaar, of bij moeder in Den Haag. Als er getekend is ben ik koning. Dat komt wel goed. Ik ben ziek, punt uit! Kan niet! Echt niet! Ben helemaal niet goed! Het is me allemaal te veel! Te veel gedronken, zullen ze wel zeggen, maakt me niet uit. Oké, Máxima vind dit niet leuk, snap ik, snap ik! Voor de meisjes heel sneu ook. Maar ik ben echt ziek! Bij wie moet ik me afmelden? Weet ik veel... Ik kan ook gaan twitteren. Dan is iedereen meteen op de hoogte. DE RVD ook. Kan niet komen, sorry sorry, fijne dag gewenst met z'n allen, hartelijke groet, Willem-Alexander.

Zo waarlijk helpe mij God almachtig. Alle macht. Eén keer en dan boem. Boem! Het land op zijn kop. Mijn eerste en laatste, de ultieme klap. Morgen wend ik mijn macht aan. Nederland zal nooit meer hetzelfde zijn. De laatste avond. De alcohol heeft mijn bloed in een stroomversnelling gebracht. Er was ook zoveel ter ere van mij gebrouwen. Abdicatiebier, Royaal bier, Majesteitpilsner, Vorstenbier... het zou onbeleefd zijn om het niet allemaal te proeven. Wat een avond. Het heerlijke weten wat niemand nog weet. Royaal bier lijkt de lekkerste. Voor de zekerheid nog een Majesteitpilsner, ik kan me vergissen. Ik drink op het Koningshuis, op haar rijke geschiedenis. Op de tijd, die morgen stil zal staan. Mijn excuses mama, je zult niet blij zijn. Je zult het niet begrijpen. Maar ik moet dit doen. Het is mijn overtuiging. Ik zal mijn door jouw geschonken macht eenmaal inzetten. Voor het vaderland. Boem! Jij tekent en dan is het mijn beurt. Morgen roep ik de republiek uit. Zo waarlijk helpe mij God almachtig.

Konijn van Olland 'Ga jij maar vast slapen ik kom zoo... Nederland telt op dit moment 16.803.482 inwoners. Laat me er nu eens van uitgaan dat de helft van hen vrouw is. Dat zijn 8.401.741 vrouwen. Morgen ben ik dus koning van van 8.401.741 vrouwen. Obama is misschien president over meer vrouwen, maar ik ben koning. Koning. Wat zal ik drinken? Dus, 8.401.741 vrouwen. Misschien dat een aantal van hen Republikeins gezind is, wat niks uitmaakt, want het blijven mijn vrouwen. Als ik 8.401.741 maal twee doe, kom ik op 16.803.482 borsten. Koning van 16.803.482 borsten. Die ene tiet van de vrouw met drie borsten daargelaten. Op een dag drink je geen bier meer... Daarbij ben ik niet alleen koning van Hollandse noppen, maar ook van Marokkaanse memmen, Turkse tetten, Surinaamse soezen, Britse bonkers, erwten uit Eritrea en bloemkolen uit Bosnië. Heb ik de billen al meegerekend? De benen, de buikjes, de dijen, de heupen... de vulva's. Hoezo Prins Pils, zeg ik dan, stelletje rukkers. Reetkevers. Onderdanen, dat zijn jullie. Onderhonden, hondenkoppen, kuttenkoppen, mongolen, debielen en demente bejaarden. Morgen ben ik de koning. De Koning. Koning. Het konijn. De koning! Proost.

M’n pak hangt aan de kast. Maxima heeft de meiden naar bed gebracht nadat we er uitgebreid over gesproken hebben hoe ze zich moeten gedragen. Ze doen het goed, vooral Amalia. Ze zijn geweldig, mijn vijf vrouwen. Eigenlijk besef ik me nu dat ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld. Mama, die me zo goed heeft weten te preluderen naar het koningschap. Werkelijk subliem! Maxima, die mij op al m’n valkuilen heeft gewezen die ik zelf nooit had kunnen bedenken. En mijn drie kleine, maar zo volwassen A-tjes. Alsof ik in het midden van een pentagoon sta met vrouwelijke steunpilaren. Was pap er nog maar. Zal hij het zien, van boven af? Pap, ben je er? Als je me kan zien of horen dan proost ik op jou. Ik zal er voor zorgen dat Maxima de taken krijgt die haar toebehoren. Ik zal mama trots maken en het volk de koning geven die ze verdienen. Pap, op jou! En ook op u, oma. Ik zal de koning worden die ze aan u doen denken. En opa, ik blijf Flying Doctors Nederland beschermen. Ik ben klaar, het kan beginnen.

''Mama! Ik wil geen koning worden!''

Nou, dit is het laatste avondje voor mijzelf. Morgen stopt mijn leven voorlopig. Ik rek me ongegeneerd uit in de fauteuil bij de haard. Ik probeer te genieten van mijn pilsje, maar de gebeurtenissen van morgen verpesten de smaak. Rusteloos loop ik door de kamer. Morgen wordt een lange en taaie dag. De ene verplichting na de andere. Van aftreding naar kroning naar stom lachen en wuiven. En horden mensen. Hoera voor koning Willem-Alexander! Vreselijk. Niets zal meer zijn zoals het was. De tijd voor mijn meisjes zal bestaan uit gestolen momentjes geluk. Ik hoop maar dat Max het zal redden. Dat het bruisende in haar nooit zal verdwijnen. Zonder dat, trek ik het allemaal niet. Voor ik het vergeet, ik moet nog iets heel belangrijks doen. Ik pak een vel papier uit mijn bureaulade en begin te schrijven. Lieve mam, Bedankt dat je mij samen met Máxima nog een stukje leven hebt gegeven. Dat je ons een aantal jaren het geluk van een gezin hebt gegund. Ik zal je nooit genoeg kunnen bedanken voor je offer, dat jou te veel mooie jaren van je eigen leven heeft gekost. Ik hoop dat ik je waardig zal zijn. Liefs, Alex

‘Prinsenbock; dank onderdanen voor dit heerlijke biertje! Jammer dat mijn vrienden er vanavond niet bij zijn zoals op mijn vrijgezellenfeest, ik moet me alleen moed indrinken. Morgen is het gedaan met de pret, het volk heeft al genoeg geaccepteerd; een opa met bastaarddochters, een Duitse vader en een Argentijnse schoonvader en dan die ophef over mijn vakantiehuisje in Mozambique. Quatsch, dat hadden we juist gekocht om te helpen. Dat Mabel niet helemaal zuiver op de graat is, vergeven ze haar wel door Friso, dat is een geluk bij een ongeluk. Ik kan me geen uitglijders meer veroorloven. Gelukkig heb ik Max; boobs and brains. Zonder haar was het niks geworden, dat zie je aan Charles; heeft zijn uiterlijk ook niet mee en wordt door z’n moeder op een zijspoor gezet. Nee, dan Max, die laat niet met zich sollen, ook niet door mam. Jammer van onze drie meiden, het zijn schatten, maar geen nieuwe koning. Krijgen we weer zo’n sukkel als prins, dan stel je toch niks voor. Misschien is Amalia wel lesbisch, prachtig lijkt me dat, twee koninginnen op de troon. Eerst zorgen dat we morgen niet buiten de boot vallen.

Dat ongeluk in Apeldoorn daar droom ik nog wel eens van. Dan duikt er altijd van achter de naald een kerel op. Hij zwaait met een foto waarop ik in die halfopen bus sta met een bevroren grijns op mijn gezicht. Bakkes wilde ik zeggen maar het studentikoze leven ligt al jaren achter me. Die kerel die ken ik, dat ben ik zelf. In mijn ergste nachtmerries zit ik mijzelf achterna. Dit houd ik voor me, bang om voor labiel of incompetent te worden versleten. Angst is een slechte raadgever, dat zei mijn vader altijd. Papa, ik mis je. Ik ben nu zelf vader van drie kinderen, zo bang dat hen iets overkomt. Het lot is van lotje getikt, echt. Waarom? Waarom worden we geleefd door anderen en gaan we toch eenzaam dood? Weet jij dat papa, broertje, gaat er zoiets om in je kapotte hoofd? Als ik erover praat met mijn oudste dochter merk ik dat het begrip dat ze anders is langzaamaan begint door te sijpelen. Je bent mijn prinses maar ook die van een volk. Wij staan aan het hoofd van dat volk en we dragen geen helm maar een symbolische kroon. Zo kwetsbaar, zo alleen. Blijven lachen jongen, wij koning der Nederlanden. Blijven lachen.

Zo, de deur even dicht en lekker even helemaal alleen. Ik leun achterover in de grote bureaustoel. De inrichting van deze kamer op villa Eikenhorst heeft altijd een bepaalde uitwerking op mij gehad. Hier kon ik mijn gevoelens toelaten zonder dat er iemand meekeek. De vele hoge ramen, met een uitzicht op het prachtig aangelegde park, geven vandaag een rode gloed van een ondergaande zon weer. Weerspiegeld door het glas in lood is het een wonderbaarlijk kleurenspel. Hier wil ik even blijven zitten en genieten van dit moment. Morgen is de dag van de inhuldiging van de nieuwe koning. Morgen is de dag dat mijn moeder en ik samen een handtekening zetten. Zij neemt dan afscheid als koningin en ik zal koning van Nederland zijn vanaf dat moment. Ik gun het haar, dat ze zich nu volledig kan inzetten voor de dingen die haar na aan het hart liggen. Morgen, dan wordt alles anders. Nu even een slokje van dat heerlijke gele vocht met die witte schuimkraag. Ah, wat smaakt dat lekker. Koning Pils noemen ze mij, ik vind het gewoon lekker! Ik heb Maxima gevraagd me even een uurtje alleen te laten. Straks zullen we samen bij de open haard nog één keer genieten van het ongedwongen samen zijn. Morgen wordt alles anders, proost jongen je kan het!.

Moeders heeft het goed bekeken. Maar het is dan ook traditie om de biezen te pakken als het te heet onder de voeten word in mijn familie. Ik zit er nu mooi mee. Wat als ik nu gewoon hetzelfde doe en op de zuidpool ga leven? Alles achter laten. Mag die Argentijnse enkele reis stewardess alles oplossen. Kan mij het schelen. Ik wilde toch nooit met haar trouwen. Maar goed, dat moest ook van ma. Waarom heb ik eigenlijk alles gedaan wat zij van mij wilde? En nu zou ik dan ook nog koning worden van een land dat vanbinnen rotter is dan de eieren die Rutte morgenavond van de koets zou mogen schrapen? Nee mama. Ik doe het deze keer gewoon niet! Ik trek de stoute schoenen aan en ik ga weg nog voor je klaar bent met het borstelen van die belachelijke pruik van je. Alleen nog even dit laatste biertje opdrinken. Toch nog één goede herinnering meenemen aan de tragedie die je mijn leven kunt noemen. Hmmm... Vreemd smaakje... Ik voel mij ook een beetje lichtjes in mijn hoofd worden. Maar wacht eens! Dit heb ik eerder gehad. Lang geleden maar ik herken het duidelijk. Dit gevoel heeft mij door mijn dienstplicht heen geholpen. Dit... Is... GHB... Slim moeder... Heel... Slim...

Hij legde zijn pen neer. Alles was geregeld; tot in de puntjes. Morgen was de dag waarop hij al zijn hele leven was voorbereid. Hij leunde achterover, keek de kamer rond. Zijn blik bleef rusten op de foto van zijn vader, die op zijn bureau stond. Jarenlang was papa zijn gids en raadgever geweest. Nooit op de voorgrond, wel altijd aanwezig. Hij moest het goed doen. Voor zijn moeder, maar vooral voor hem. De grijze ogen op de foto keken hem aan. Bemoedigend. De herinnering aan zijn vader zou hem altijd tot steun zijn. Willem Alexander slikte, snifte en hoorde zichzelf ‘bedankt pa’ mompelen. Daarna stond hij op en liep de kamer uit naar Maxima en de meisjes.

Het laatste pilsje van deze avond... Morgen was er nauwelijks kans om van een toilet gebruik te maken. Maxima zei hem dat het moeten plassen tussen je oren zit, maar wie had er nou waterbouwkunde gestudeerd? Hij toch? Morgen was een lange dag van stil zitten in de oude Nieuwe Kerk. Wat te doen? TV kijken vanavond? Horen hoe slecht iedereen het Koningslied vindt? Hij ging er in elk geval iets aardigs over zeggen, al wist hij nog niet wat. Hoe eenzaam kon je zijn? Hij was de enige op de wereld die morgen tot koning gekroond zou worden. Zenuwachtig stond hij op en liep hij naar de spiegel. Even zijn glimlach oefenen. Oké. Nu het wuiven. Gaat ook goed. De bordesscène dan ook nog maar even, want hij nam wel afscheid van zijn moeder als staatshoofd. Hoe vertelde je dat je het anders ging doen? Had hij het juiste gebaar bedacht om haar blijvend te eren? Hij moest maar vroeg naar bed gaan. Een kroning gaat niet in je koude kleren zitten. Hij hief het bierglas en zei: 'Cheers Charles, Prince of Wales.' 'Lang leve mij', kwam er direct achteraan, want daar kon Charles nog een puntje aan zuigen.

Ik had het eerder moeten zeggen. Kan het nog? Nee, het is nu te laat. M’n leven lang getracht mezelf te overtuigen dat het belangrijk was, dat het er toe deed. Dat zelfs ceremonieel lintjes knippen inhoudelijk kan zijn. Diep in mijn hart weet ik wel beter. Waarom héb ik het niet eerder gezegd? Ach, ik weet het wel. Zou ik het hardop zeggen, dan zou mama’s zware leven voor niets zijn geweest. Zolang het ongezegd blijft, is het niet waar, kunnen we de schijn ophouden, de schone schijn van het belang. Want god, wat zijn we belangrijk. Niet vergeten Amalia te vertellen dat het niets voorstelt. Dat zij zich later niet verplicht voelt, alleen maar om míjn leven zin te geven. Niet vergeten...

Daar sta ik dan. Biertje in mijn linkerhand, stropdas afgeworpen. Mijn laatste dag als Prins van Oranje. Het heeft iets van het laatste avondmaal. Maar dan in mijn eentje. Morgen, om precies dezelfde tijd, zal ik hoe dan ook Koning zijn. Papa, u zou toch zeker alles gedaan hebben om vanavond langs te komen. Waar zijt gij, nu ik u zo node mis? Zijt gij nog aan mijn zijde? De erwt. Zou ik haar voelen onder twintig matrassen? Maxie houdt de media gelukkig anders bij, let meer op het emotionele. Bedekt smart onder de Koninklijke mantel der Liefde. Ja, zij is mijn prinses op de erwt. Er liggen wel twintig erwten onder ons matras, wat zeg ik, honderden, duizenden. 16 miljoen mensen met hun eigen blijdschap en problemen. Ik kan ze niet allemaal tevreden stellen. Mon pauvre peuple denkt dat ik alle touwtjes in handen heb; in de werkelijkheid voelde Moeder zich nogal eens machteloos. Zij ging op rampen af en schudde vele handen, sprak een vriendelijk woord om iemand een hart onder de riem te steken. Maar eenieder moet zelf door de ellende heen gaan. Uiteindelijk kan ik pijn noch lijden tenietdoen. Ik mis mijn papa. Papa? De erwt. Wist ik maar hoe te antwoorden als ik een spontane vraag krijg. Wat moet er nu gebeuren met het water als ik straks Koning ben? Water stroomt immers niet vanzelf. Welke erwt zal de eerste zijn die ik zal voelen, en zal ik haar voelen eer zij een bonenstaak is? Papa, ik moet morgen de laatste knoop van mijn overhemd dichtknopen.

Hoge glazen vangen veel bier Zo, dat oranjebier zal er wel ingaan. Heerlijk fris, helder van kleur, sprankelend. Kortom: precies wat ik op dit moment nodig heb. Kijk toch eens naar de geniale vorm van dit glas; een solide bodem, smal aan de basis, wijder uitlopend naar boven toe. Enkel de aan het exterieur gehechte miniscule druppeltjes geven de perfect gekoelde status prijs. Wat een schitterend schouwspel; de overeenkomst van het biertje met de afbeelding van het door de brouwerij geschonken affiche is treffend. Meesterlijk! Naast het slanke silhouet is vooral het lichte gewicht essentieel voor het drinkgenot, desondanks zingt elke authentieke bierkenner een lofzang puur over de inhoud. Mijns inziens streeft geen enkel merk de rijke kroon van het zuiverste wit voorbij, op de voet gevolgd door het dorstlessende gerstenat met de nuance van Ranja. Er gaat niets boven de originele tint, goud is immers het hoogst haalbare, echter de smaak is eender en dat is de hoofdzaak. Knijp ik toch een oogje toe wanneer ik het goddelijke vocht tot mij neem. Aaahh... ik zweer dat dit het beste biertje van mijn leven was. Tot nu toe.

morgen de kroon op mijn hoofd dan nu maar de kroon van de fles op mezelf, proost!

" Hier zit ik dan, nog prins der Nederlanden, morgen zal ik koning zijn. Van mij hoeft het niet, maar ja, Maxima wilde zo graag koningin worden. Ik wilde troonsafstand doe toentertijd dat Maxima en ik wilden trouwen. " Maar Alex, dat kun je niet doen, dan word ik geen koningin", heeft ze uitgeroepen. Om wille van de troon heeft ze openlijk afstand genomen van haar foute ouders en ik, ik was zo verliefd op haar dat ik in alles heb toegestemd. Het eerste wat ik ga doen als ik koning ben, is de wet tekenen dat het koningschap alleen nog maar een ceremoniële functie heeft. Af en toe een lintje doorknippen en een of anders concert bijwonen dat kan ik wel aan. Voor de rest, politiek is niet mijn ding. Overigens ben ik ervan overtuigd, dat de monarchie in Nederland binnen enkele jaren zal worden afgeschaft. Die mijnheer Wilders heeft goede ideeën, ik zal eens met hem gaan praten. Ik zie dat wel zitten, over een paar jaar kan ik weer doen wat ik graag wil. Kom, ik neem nog een glaasje en dat ga ik pitten, morgen is het een enerverende dag en ik moet vroeg op.

“Zoals een goed en getrouw koning schuldig is te doen. Zo waarlijk helpe mij God almachtig.” Nou, vergeet het koningslied. Hier mag ook wel eens een tekstdichter overheen. Of zal ik toch… Nee. Mama vermoordt me. Paps had er nog wel om kunnen lachen, misschien. Zal ik Mark… Nee, die vindt het natuurlijk ook niks. Bovendien, het draaiboek… Getver, alcoholvrij. En bedankt, Max. Okee. Focus. Nog één keer en dan naar bed. Ik zweer aan de volkeren van het koninkrijk dat ik… Hè verdomme, wat maakt het nou uit? Dat ene woordje? Wat zei Friso nou altijd? “Zweren doet mijn middelvinger”? … dat ik tot instandhouding en bevordering van de welvaart alle middelen zal aanwenden… Dat is echt de laatste keer dat we dit bocht in huis hebben gehaald tot Amalia wil gaan drinken. En dát zweer ik. Goed. Ze kicken met z’n allen toch zo op een koning die geen protocolfetisjist is? Dan zullen ze morgen eens zien dat het menens is. Fuck het draaiboek. Ik pak elk korreltje vrijheid dat de grondwet me biedt. Elk land krijgt de koning die het verdient. En deze koning verschuilt zich in tijden van crisis niet achter een God. Dat beloof ik.

John Ewbank trekt Koningslied terug. Sinds ik dit las, denk ik aan niets anders meer. Ik heb John ontmoet en ik heb gezien hoeveel werk hij in dit project gestoken heeft. Iedereen rekende op hem en er waren al allerlei nationale en lokale voorbereiden getroffen om het lied op te voeren en mee te zingen. En dan trekt hij het terug. Het Nationaal Comité Inhuldiging had begrip voor zijn beslissing. Zouden ze dat ook kunnen opbrengen… voor mijn terugtrekking? Mijn adviseurs hebben al een nieuwe strategie voor mij en Máxima uitgestippeld: fris, informeel, zonder te veel protocollen. Allemaal leuk en aardig, maar ik weet niet of ik klaar ben om 24 uur per dag toneel te spelen. Het drama rondom het Koningslied doet me aan de Amerikaanse bankencrisis denken. Aanvankelijk krijgen respectievelijk Ewbank en Madoff de schuld, maar hierna wordt al gauw naar “het toezicht” gewezen. Zou ik nog terug kunnen? Beatrix en Benedictus stopten ook middenin ernstige crises. Als ik naar de foto van mijn Máxima kijk, laat ik mijn angst varen. Ik zie de diep gekoesterde wens in de blik van mijn schat en besluit door te gaan. Men kiest er immers niet voor om koning te worden.

Godverdegodver! Jarenlang gewacht op wat morgen staat te gebeuren en nu pas dringt het tot me door wat dat betekent. Heb me mijn hele leven laten misvormen om geschikt te worden voor Het Koningschap. Ja, ik geilde er wel op om me de koning te weten van zovele onderdanen, maar laten we eerlijk zijn: onderdanen van niks, klootjesvolk dat je van alles en nog wat wijs kunt maken, hierbij geholpen door schijnheilige politici en vele anderen kontenlikkers. Dat volk kan me verrekken en die kroon ook! Ze zoeken het maar uit! (plots ontwaart hij Maxima die in haar negligé in de deuropening staat: "kom je?") "Goed hoor Max, even m'n biertje opdrinken". Toch een lekker wijf, zeker voor haar leeftijd. Dat zijn natuurlijk zo van die voordelen als je van koninklijke bloede bent. Leuk wijf, altijd behandeld te worden met veel egards, nooit geldgebrek, ga zo maar door. Nou, dan knippen we af en toe maar een lintje. Ik neem er nog een...

Wassenaar, 29 april 2013 Nou, zit ik dan. Morgen koning. Waarom eigenlijk? Democratisch besloten door het Nederlandse volk. ‘We’ zijn een Oranjemonarchie. Raar. Waarom geen Republiek gebleven, dat is pas democratisch. Toen ging het hartstikke goed. We hadden die opstand uit te vechten, maar we hadden Rembrandt en Vondel en de VOC. En Willem van Oranje natuurlijk. Door hem is onze familie steeds gekozen als dé familie die de staatshoofden moeten leveren. Toevallig word ik het. Alsof Willem van Oranje niet nog meer nazaten heeft, zoals prinses Diana, die nog een zoon over heeft. Zoals Winston Churchill, die vast kleinkinderen heeft die het zo willen overnemen. Hebben wij rust. Geen Nederlanders, maar ben ik dat dan wel? Tachtig procent van mijn voorouders zijn Duits. Voor mij hoeft het allemaal niet. Juliana, mijn grootmoeder werd koningin met de woorden: Wie ben ik, dat ik dit mag doen? Ik denk alleen: heb ík dat? Eerst je hele jeugd in een glazen huis met gouden tralies doorbrengen. Alles gefotografeerd, gefilmd, gepubliceerd, tot mijn dood en daarna. Wil ik dit mijn dochters aandoen? Dacht het niet. Ik doe het gewoon niet morgen. Weg met die dictatuur van het Nederlandse volk. Ich bin ein Republikaner!