Waarom iedere schrijver zou moeten bloggen

Laatst sprak ik met een vriendin over onze gedeelde passie: schrijven. Ik vroeg hoe het ging, waarop zij antwoordde dat ze weinig schreef. Ze had het gevoel dat ze niet meer groeide in haar schrijven en daardoor was het langzaam naar de achtergrond verdwenen. ‘Waarom begin je geen blog?’ opperde ik. ‘Dan kunnen lezers vertellen wat ze ervan vinden. Daar leer je van.’ Ze keek me verschrikt aan. ‘Dat durf ik niet!’

Nog niet zo heel lang geleden stuurde ik een kort verhaal naar Schrijven Magazine. Het was heel persoonlijk. Ik had mijn gevoelens op papier gezet, ze in een verhaal verwerkt en het resultaat in een envelop gedaan. Toen ik de witte envelop in de gleuf van de brievenbus liet glijden, kriebelde het in mijn onderbuik. Ik had het gedaan. De zinnen die ik had opgeschreven, zouden gelezen worden. Het verhaal waarin ik mijn ziel blootlegde, was onderweg naar een gerespecteerd magazine dat verhalen eerlijk beoordeelt. Mijn broer had gezegd dat het herkenbaar was. Dat het ontroerde. Hij vond dat meer mensen het moesten lezen. Ik vertrouwde op zijn mening, dus stuurde ik het op.

Een paar weken later ontving ik een e-mail van Frank Noë, de hoofdredacteur van het tijdschrift. Hij vond mijn schrijftoon ‘erg aardig’ en gaf me het advies mee te doen aan schrijfwedstrijden. Niet erg positief. Geen woorden van herkenning of waardering. Wel zijn eerlijke mening, maar op dat moment kon ik daar niets mee. Tegen mijn broer snauwde ik dat hij bedankt werd. Op de e-mail durfde ik niet eens te reageren. De gedachte dat ik iets kon, vervloog. Ik schreef ‘erg aardig’. Meer niet.

Nu zie ik pas dat meneer Noë gelijk had. Dat de tekst helemaal niet zo sterk was als mijn broer had beweerd. Mij werd duidelijk dat ik op het gebied van schrijven nog veel te leren heb en ik waardeer nu dat hij in de mail eerlijk tegen me was. Feedback op je schrijfwerk is goed. Sterker nog, je hebt het nodig om te kunnen groeien. Broers, zussen en anderen uit je omgeving hebben er vaak te weinig verstand van. Ze zijn subjectief, willen je niet kwetsen en vinden al gauw iets goed geschreven. Alleen al omdat jij de schrijver bent. Als ik mijn tekst niet had opgestuurd, had ik nu nog steeds geloofd dat het een geweldig stuk was waar ik niets aan kon verbeteren. Dan was er geen ruimte geweest om te groeien.

Het lijkt een ongeschreven regel. Wie schrijft, is bang voor kritiek. Het liefst horen we lovende woorden en praten we met mensen die het stuk dat we schreven geweldig vonden. En zolang we ervan overtuigd zijn dat we ontzettend goed schrijven, is er geen ruimte voor verbetering. Het is precies de reden waarom iedereen met schrijfambities een blog zou moeten starten. De lezers kennen je niet persoonlijk en zijn daardoor eerlijker over je schrijfwerk dan mensen die dicht bij je staan. Ze vertellen je waar je steken hebt laten vallen, maar ook wanneer je een prachtige dialoog geschreven hebt. Ze zijn eerlijk, leveren goed bedoelde kritiek en openen je ogen voor fouten die je zelf niet ziet. Ze motiveren je om te blijven schrijven en je passie in leven te houden.

Kritiek is dan ook niets om bang voor te zijn of om onzeker van te worden. Door die kritiek groei je, schrijf je beter en maak je minder snel dezelfde fouten. Wees er niet bang voor, maar omarm het. Die vriendin heb ik inmiddels overtuigd. Ze is een blog gestart en haar schrijven is nog nooit zo snel vooruit gegaan.

Rosalinde Markus (1994) is Communicatiestudente maar heeft al zolang ze zich kan herinneren een passie voor schrijven. Ze droomt ervan ooit zelf verhalen te publiceren die lezers raken. In de tussentijd schrijft ze op haar blog Passie voor Schrijven over schrijven en journalistiek.