Samsung-Orwell schrijfwedstrijd - eerste prijs

Afwijking 907

Door Esa Denaux

Peinzend ging hij de bewaarkamer binnen; hij had rust nodig en niemand kwam toch ooit in deze sectie van het gebouw. Terecht, zo bleek, want onmiddellijk werd zijn blik beantwoord door duizend anderen, allemaal netjes boven elkaar gestapeld in glazen bokalen. Hij negeerde de dode blikken en ging naar het uiteinde van de zaal. Hij liet zijn vinger glijden over nummer A907, afwijking 907. Dit was zijn bokaal, maar gelukkig was hij leeg. Zijn vader had immers in een barmhartige bui beslist om zijn zoon niet te aborteren. Een beslissing waardoor hij nu zowel vader- als moederloos was achtergebleven.
Toch dankte hij zijn vader voor die boude beslissing, ook al was hij niet zoals alle andere citadelbewoners. Hij had namelijk geen bruin haar, noch bruine ogen. Ook zijn gestalte was niet de voorgeschreven 1m75, maar een pietluttige 1m55. Over zijn intelligentie kon hij zelf geen oordeel vellen, maar volgens de wetenschappers lag zijn intelligentie ver boven het gemiddelde waardoor ze hadden besloten om hem als kind niet te executeren zoals zijn dissidente ouders. Hij mocht aan het werk in het CBG, het Centrum ter Bevordering van de Gelijkheid, en had al baanbrekend werk verricht bij het opsporen van vroegtijdige anomalieën bij foetussen. Nee, als het van hem afhing werd iedereen gelijk geboren.
Hij werd bruusk opgeschrikt uit zijn mijmeringen door een vibratie in zijn broekzak en diepte zijn Samsung Galaxy Note op. Het handige hebbeding had hem de gelegenheid gegeven een internetrelatie te starten met een zekere Julia. Uit haar foto’s had hij al kunnen afleiden dat zij wel een modelburger was zoals de Raad het voorschreef en daarom had hij besloten zijn eigen identiteit niet prijs te geven. Het risico bestond er immers in dat ze bij de eerste aanblik de benen zou nemen, maar blijkbaar zou daar nu verandering in komen. Haar boodschap las: “Zie ik je vanavond?”. Weigerachtigheid zou enkel argwaan oproepen dus typte hij met een zucht “18u, Appartement Blok C, 89ste verdieping, Gang 3, nummer 278”. Waarschijnlijk liep hij vanavond zijn eerste blauwtje.
Hij liet de bewaarkamer achter zich en ging naar zijn klinische praktijk. Binnen enkele ogenblikken startten zijn consultatie-uren en hij moest nog zijn apparatuur in gereedheid brengen. Op de onderzoekstafel plaatste hij netjes een doek en op het bijzettafeltje legde hij achtereenvolgens de nanoscanner, genetische kryodetector en injectiesspuiten. Hopelijk moest hij vandaag geen slecht nieuws brengen en mochten de vrouwen allemaal hun vrucht behouden, maar gelukkig kwamen onregelmatigheden steeds minder voor en was het een routinebezoekje voor de meeste vrouwen. Na positieve evaluatie kreeg elke patiënt dan een geboortecertificaat waarin netjes stond uitgespeld dat hun zoon of dochter bij geboorte “maatschappijwaardig” zou zijn.
Vele gespreide benen later mocht hij eindelijk zijn werkplaats verlaten en liet hij zich door zijn persoonlijke hypertaxi brengen naar zijn luxueuze loft die uitkeek over het eindeloze stadslandschap van Eender. Binnenkort stond Julia voor zijn deur en hij had nog niet eens zijn naam vermeld. Die griet had werkelijk een eindeloos vertrouwen. Te naïef om...De bel ging abrupt over. Tijd voor de waarheid.
In zijn meest sensuele pose deed hij de deur open. “Welkom” deed hij een poging tot zelfzekerheid. Hij zag hoe het meisje haar blik over zijn korte statuur liet gaan en ten slotte halt hield bij zijn blauwe ogen en rossig haar. “Je bent niet zoals alle anderen.” Met deze woorden ging ze het vertrek binnen en drapeerde ze haar jas over de zetel. “Wat doen we vanavond?”  Hij keek haar verbaasd aan.
“Je blijft?”
“Uiteraard blijf ik, mallerd. Ik zei het toch al; je bent niet zoals alle anderen.”
“Maar dat betekent ook dat ik niet de ideale partner voor je ben.”
“Inderdaad. Prima, toch?” Ze keek hem rebels aan. “Denk je nu werkelijk dat ik niet wist wie er achter je pseudoniem schuilging? Mijn broer werkt bij InfoTech. Bied je me nog wijn aan of hoe zit het?” Hij deed de deur zacht toe en ontkurkte toen een fles van zijn beste ecowijn, uiteraard zonder alcohol. Zo veel rebellie mocht gevierd worden!
De volgende dag was hij nog aan het nagenieten. Alles was zo veel beter uitgedraaid dan hij had verwacht. Zou hij haar nog eens bellen om de vorige nacht te herhalen? Zijn Samsung duwde dwingend tegen zijn bovenbeen en ten slotte zond hij toch een kort bericht. “Vanavond weer?” Met een twinkel belandde zijn boodschap echter weer in zijn eigen mailbox. Vreemd. Hij duwde nogmaals op Send, maar kreeg nu de zending “Nummer Onbekend”. Verdomme! Buiten zichzelf zocht hij het net af naar Julia, maar ook daar was geen spoor meer van haar te bekennen. Daar zal haar broer van InfoTech wel voor iets tussenzitten. Razend keilde hij de GSM tegen de kale muur van zijn praktijk.
Vier lange maanden gingen voorbij en hij was haar al bijna vergeten, maar op een dag stond ze plotseling in zijn praktijk. Haar buik vertoonde duidelijk de typerende zwangerschapsbult en ze hing aan de arm van een citadelbewoner met het perfecte bruine haar en bruine ogen. Ze ontweek zijn blik en scande haar bewonerschip bij zijn secretaresse.
Nog voordat hij de testresultaten in zijn handen kreeg, wist hij het al. De DNA resultaten konden onmogelijk van het perfecte specimen zijn dat naast haar stond. Het MC1R gen vertoonde de duidelijke mutatie die ook zijn rode haar veroorzaakt had. Met een vingerbeweging sloot hij het rapport op zijn datapad.
“En?” Vroeg ze. Haar stem trilde een beetje. Haar man leek er echter gerust op.
“Geen anomalieën.” Zei hij kort, zijn haat verbijtend. Waarom had ze niet voor hem gekozen?
“Het certificaat?” Opluchting was zichtbaar op haar gezicht.
“Dat stuur ik zelf wel op naar de Raad. Maakt u zich geen zorgen, mevrouw Dune” Zijn ogen bleven even rusten op de ring om haar vinger en hielden toen de blik vast van haar perfect bruine ogen.
Haar adem stokte. Het rapport zou immers nooit de Raad bereiken. Welkom, A908.

Jurycommentaar

'Omdat het verhaal 'Afwijking' heet, laat ik een keer met het einde beginnen in plaats van met het begin: het einde was mooi en verrassend. En dan terug naar het begin: het hoofdpersonage is een soort 'underdog' en daardoor heeft hij de sympathie van de lezer. De knipoog naar Orwell is treffend, maar nog treffender is de link naar de snelle ontwikkeling van de gentechnologie waarbij steeds meer afwijkingen van tevoren worden opgespoord en bestreden en waarbij je zelfs van tevoren kunt bepalen of je een meisje of een jongen wilt). We hebben allemaal een "afwijking", ik ook: ik houd van verhalen met een boodschap (mits niet belerend opgeschreven, want daar ben ik juist allergisch voor). Esa Denaux laat de conclusies aan de lezer over, maar ze schetst een beklemmend beeld van een hightech toekomst waarin afwijkingen steeds minder worden getolereerd. Heel realistisch en meeslepend opgeschreven, waardoor alle drie de juryleden haar verhaal in hun persoonlijke Top 3 plaatsten en vervolgens na wijs beraad besloten dat zij de winnaar wordt.' - Maria Genova