Van niks (toen) naar mijn eerste boek (2010) naar mijn tweede (nu)

Hallo mensen. Na een tijdje niet meer geschreven te hebben, ben ik toch weer begonnen, omdat ik er weer helemaal zin in had. Ongeveer een uurtje geleden dacht ik dat het ook wel leuk zou zijn om mijn ervaringen te delen op een schrijversforum, en zodoende ben ik hier aanbeland. Maar wie ben ik eigenlijk? Dat ga je in de komende lap tekst lezen; Ik ben Martijn, zo ongeveer 27 en een half jaar geleden geboren en getogen in Zwolle. Ik had geen fijne jeugd, want eigenlijk vanaf mijn geboorte bleek er al iets mis te zijn met mij. Rond mijn 6e kwam eruit dat ik leed aan Autisme. Welke vorm was toen nog niet bekend, maar de artsen dachten aan Asperger. Klassiek autisme stond buiten kijf, maar men twijfelde over Asperger en pdd-nos. Na een heel gehannewas, is dit uiteindelijk toch zo'n 6 jaar geleden definitief vastgesteld op pdd-nos. Maar goed, we maken even een sprong van mijn jeugd naar klas 2 van de middelbare school. Daar kreeg ik te horen (of eigenlijk wisten mijn ouders en ik het al veel eerder) dat ik uit huis geplaatst zou worden, en in april van dat jaar (uit mijn hoofd 99, maar ik kan ernaast zitten) was het dan zo ver. Ik werd in het dr. Leo Kannerhuis te Oosterbeek geplaatst, en ik zou daar uiteindelijk een jaar of 2 wonen met vallen en opstaan. Dat vallen en opstaan had vooral te maken met dat men nog weinig van autisme wist, en ik de verkeerde medicijnen kreeg voorgeschreven. Maar hier ga ik niet verder over uitwijden. Laten we het erop houden dat het me bloed zweet en tranen heeft gekost dat ik nog "gewoon" mijn eigen boek heb kunnen uitgeven, en dat ik hier nog altijd als een vrolijke jongen achter mijn computer zit. We maken weer een sprong en slaan heel veel dingen die gebeurd zijn over, en we komen aan bij het jaar dat ik begon te schrijven. Ik was toen 17, dus we praten daar over 2002. Ik had inmiddels half oost nederland gezien wat instellingen betreft en was aangekomen in de Zwolse Poort te Raalte op het terrein van het Fransiscushof. Dat waren echt de meest heftige, pijnlijke, en vreselijkste twee jaren van mijn leven. Ik heb in Parijs een zeer zware psychose meegemaakt, en mede daardoor mag ik ook van geluk spreken dat ik hier nu zit. De begeleiding op het Fransiscushof was corrupt en spande soms met elkaar samen. Ook was het beleid voor nieuw personeel niet je van het, waardoor het kwam dat onze groep op een gegeven moment opgescheept zat met miss overijssel. Nu hebben sommige missen wel een redelijk IQ maar Elize, ik weet haar achternaam even niet, had dat totaal niet, en was echt een groentje. Alles moest volgens het boekje waaruit zij geleerd had, en ruimte voor overleg was er niet. Haar wil was wet naar de bewoners toe. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Annie Zwijnenberg bijvoorbeeld, of José (achternaam ben ik vergeten). Redenen te over om hier verder over uit te wijken dan eigenlijk nodig. Maar toch wil ik even een statement hier maken dat er nog steeds dat soort zorginstellingen bestaan. Drillscholen zijn het, en hou je je niet aan de regels wordt je zwaar gestraft. Gelukkig ging dat niet meer op de manier van Glen Mills, maar toch moest ik het vaak bekopen. En werd mijn vrijheid van me afgepakt. Of dat ik 's avonds verder wou schrijven of even ontspannen voor de tv, of muziek maken (ja dat doe ik ook en hier later meer over), maar de aansluitingskabels werden soms zonder reden uit mijn apparatuur getrokken, en die kreeg ik een week later pas weer terug. Oké, overdag had ik ze wel, maar ik moest ze elke avond om half 8 inleveren. Heb ik dan geen leuke dingen meegemaakt? Ja zeker wel. In die tijd leerde ik het internet kennen, en daar heb ik veel aan verloren, maar ook veel aan gewonnen. Ook in die tijd waren mijn ouders en vrienden er heel erg voor mij, en dat heeft me ook gesteund. Toentertijd zat ik ook in een bandje als drummer en maakten we covers van nummers. En dan echt van alles en nogwat. Van nobody's wife van anouk tot aan hoempapa muziek, van ilse de lange tot aan "islands in the stream". Echt, dat was samen met de therapie die ik buiten de afdeling kreeg mijn uitlaatklep. En natuurlijk als ik mijn kabels wel had, kon ik lekker schrijven, gamen, muziek maken, en alle dingen doen die ik leuk vond. Want ook na een half jaar kwamen mijn ouders in actie die ervoor zorgden dat ik altijd wanneer ik maar wou de afdeling af mocht om mijn eigen dingen te doen. Maar ja, leuk was anders. Waarom ik hier zoveel over uitwijk? Kijk ik mag dan op dit forum een newbie zijn, en misschien met de deur in huis vallen. Ook zullen een redelijk aantal mensen mijn verhaal in deze post niet lezen, maar als mensen het wel lezen, kunnen ze zich er misschien in vinden om er via pb, of een ander topic, het er verder over te hebben. Maar de hoofdreden is simpel. Wat hier allemaal staat is wie ik ben. Het heeft mij gemaakt wie ik nu ben. Ik sta nu gelukkig weer zeer goed in het leven. Ben verloofd, we gaan volgend jaar hopelijk trouwen, en over een paar jaar is ons eigen huisje een feit. En dat had ik rond mijn 18e a 19e levensjaar niet verwacht. Voordat we verder gaan naar het onstaan van mijn boek en mijn andere bezigheden, wil ik toch nog even 1 alinea typen zonder zware dingen. Een alinea die laat zien wie ik nu ben. In november 2006, had ik een relatie met Irene. (achternaam geef ik hier niet ivm met privacy tenopzichte van haar. De privacy van mensen hier eerder aangehaald kan me eigenlijk gestolen worden, maar toch ivm die privacy alleen hun achternaam). Zij kwam op dezelfde afdeling wonen als ik, en het klikte meteen. Ik ga hier niet uitwijden over haar stoornis en onze bezigheden, maar laten we het er op houden dat het voor ons een redelijk normale relatie was. Een half maandje later kreeg ik goed nieuws van mijn 2 persoonlijk begeleiders. En echt, Dries en Enzo, ik ben jullie tot op de dag van vandaag nog altijd dankbaar voor wat jullie voor me hebben gedaan. Dries en Enzo zijn uitzondering op wat hierboven over mijn begeleiding staat vermeld. Het goede nieuws was dat ik naar Deventer kon verhuizen. Naar "het workhome". Dat is een woongroep speciaal voor mensen met autisme. Ik stond hier al erg lang voor op de wachtlijst, had al een paar maanden geen rechterlijke machtiging meer die mij in mijn vrijheid belemmerde, maar ik had de hoop eigenlijk al opgegeven dat ik toch naar Deventer kon verhuizen. Ik geloofde het eerst ook maar half toen ik het nieuws kreeg. In Deventer ging er een wereld voor me open. De begeleiding is super, ik krijg geen behandeling meer, maar wordt in mijn waarde gelaten. Ik heb alle vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Dit heeft geresulteerd dat ik in 2010 voor het eerst sinds 2004, weer alleen naar het buitenland kon. De begeleiding was wel nerveus, maar alles ging goed. En in Maart 2012 ben ik voor het eerst sinds 2004 verder weg geweest als toen in dat nare jaar naar Parijs. Ik heb een droom van me vervuld, en ben naar een pretpark geweest dat ik mijn hele leven al wilde bezoeken, namelijk Europa park in het zwarte woud. Inmiddels heb ik de liefde van mijn leven leren kennen, en zijn we gelukkig verloofd. Zij heeft dezelfde vorm van autisme als ik, en dat is echt ideaal. Zij woont op een andere woongroep dan ik, maar dat is voorlopig nog wel even goed zo. We weten dat we het beide in ons hebben om uiteindelijk begeleid zelfstandig te gaan, en dat gaat ook gebeuren. Het is niet de vraag of het gebeurd, maar wanneer het gebeurd. En dan nog heel even terugkomend op dat reizen. In Augustus volgend jaar staat mijn verste reis ooit gepland. Het gaat hier dan om een week curacao en twee weken suriname. Heerlijk lijkt me dat, mede omdat het ook mijn eerste keer vliegen wordt. Maar nu, toch echt terug naar het onstaan van mijn boek, en mijn hobbies. Ik wou, na een heftige ruzie met mijn begeleiding in Raalte, eens laten zien hoe ik over de wereld en de zaken dacht. Dus ik ik stormde naar mijn kamer, zette mijn pc aan, en kon mijn woede niet africhten op een game uit die tijd, en toen begon ik maar te schrijven. Eigenlijk is zo Sjarinda ontstaan. De namen van het verhaal verzon ik ter plekke, en ik had eerst een totaal ander plot in gedachten, en uiteindelijk uitgeschreven, dan wat het nu is geworden. Wat dat plot was weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik meerdere keren een 300 pagina's tellend manuscript verloor aan een computer die overleed, aan een harde schijf die niet meer goed functioneerde, en ook aan mijn eigen stommiteit het niet op te slaan op het internet. Nu heb ik van mijn fouten geleerd, en staan er op internet altijd meerdere back-ups online zodat ik die altijd terug kan pakken. Elke keer als ik wat heb getyped, dan maak ik een nieuwe backup aan. Maar over Sjarinda. Sjarinda is eigenlijk gewoon onze planeet. Ze is ietsje groter, bevat andere landen dan wij op aarde hanteren, maar eigenlijk is alles gewoon hetzelfde. Er is echter 1 uitzondering. Op Sjarinda is magie aan de orde van de dag, en daar is mijn verhaal ook op gebaseerd. Het gaat over een groepje tieners van een jaar of 18 a 20. Ik was toen ook zo oud, dus die keuze was snel gemaakt. Inmiddels is het verhaal slechts iets minder dan 2 jaar opgeschoten, terwijl we in de werkelijke tijd toch echt al heel wat jaren verder zijn. In het kort komt het erop neer dat een vriend van het groepje spoorloos verdwenen is, en dat ze er achteraan gaan. (van Lord of the rings geleend) Dat is wel heel erg kort gezegd, maar ze komen al gauw in aanraking met magie, en ze komen er achter dat ze zelf ook magie kunnen beheersen(phillip pullman - het gouden kompas en harry potter). Dit leren ze door een oude rot uit het vak. Maar via wat plotwendingen enzovoort komen ze erachter dat ze het grote kwaad moeten bestrijden. Hiervoor hebben ze een steen nodig (de steen der tranen - terry goodkind) die ze moeten vinden om uiteindelijk het gevecht aan te gaan met een deel van het grote kwaad. Eigenlijk het traditionele fantasy gevoel dus, gecombineerd met onze wereld. Dat is hoe ik het het beste kan omschrijven zonder major spoilers te verklappen. Dit boek is in 2010 uitgegeven door free musketeers, en hun ben ik ook dankbaar voor alles wat ze voor me hebben gedaan, met in het bijzonder Frank Beerends en Carlo Rodenburg. Mensen die graag het eerste deel gratis willen ontvangen als eboek kunnen mij hierover contacteren via pm, of mail. Ik maak over het Sjarinda project eventueel een apart topic aan, waar er vragen aan mij kunnen worden gesteld, en waar ik informatie geef over de vorderingen. Dat men dan geen geld uitgeeft voor mijn boek, maakt me niets uit. Mijn doel is om gelezen te worden, en extra inkomsten daarbij zijn mooi meegenomen. Inmiddels is deel twee in de maak. Maar hierover wil eigenlijk weinig zeggen. Het enige wat ik hierover kwijt wil, is dat ik wil proberen de groep te laten splitsen. Niet voor het hele boek, maar wel voor een bepaald aantal hoofdstukken. En dan wil vertellen hoe het beide kanten van die groep vergaat. Ik weet dat dat een uitdaging is, maar die uitdaging zoek ik juist telkens weer. Ook wil ik proberen ervoor te zorgen dat dit boek de 6 a 700 pagina's haalt. Mijn debuut was 348 pagina's, en het leek mij leuk om het aantal pagina's te verdubbelen. Een hele korte samenvatting over het totale verhaal; De groep moet weer op pad om af te maken waar ze aan begonnen zijn. Dit keer gaat de tocht niet door slechts 2 en een half land, maar over de hele planeet. Ook komen er grotere fracties op de planeet bij die een grote rol in gaan nemen in het verhaal. Dit is ook een uitdaging voor mij, want ik wil het echt totaal NIET op "the order" van terry goodkind laten lijken. Maar goed, nu zijn we toch echt aanbeland aan het eind van deze lange first post. Zoals gezegd namelijk ben ik ook muzikant, en speel ik regelmatig een computerspel. Muzikant ben ik in de vorm van drummer, gitarist, toetsenist, en rap/zang. En gamen doe ik in alle vormen en maten behalve rts.. Ik heb een klassieke piano opleiding gehad, waaruit ik nu nog dagelijks op mijn keyboard speel. Alleen geen klassiek meer, maar van alles en nog wat. Geef mij een stuk met bladmuziek, en ik speel het. Gitaar heb ik mijzelf aangeleerd, maar ben ik niet echt super goed in. Zang/Rap heb ik ook mezelf aangeleerd, en gaat steeds beter. Maar mijn echte passie in de muziek is toch naast het keyboard spelen, drummen. Mijn drumstel telt op dit moment zo'n 20 delen, en ik kan me er echt op uitleven. Heerlijk is dat. Om beter te worden in mijn drummen, luister ik voornamelijk naar zware metal. Want hier zit toch echt voor mij de meeste uitdaging in. Oke, een 5/4 jazz maat kan ik niet drummen, terwijl dat ook uitdagend is om wel te kunnen. Maar het metal drummen is echt een kunst. Zet een willekeurig metal nummer op van lamb of god, slipknot, metallica, weet ik veel wie, en luister alleen naar de drums. Dan snap je wat ik bedoel. Het beste voorbeeld van hoe geavanceerd drummen kan zijn is misschien nog wel de drumpartijen van Opeth - the Lotus eater (technical metal, Job for a cowboy - regurgitated disinformation (hardere metal dan dit heb ik nog niet gehoord), maar ook lamb of god met Ruin. Bij die laatste is vooral het voetenwerk erg slopend, en moeilijk, maar ik speel het met gemak. Mensen hebben me wel eens gevraagd mijn drumpartijen op te nemen. Hier antwoord ik altijd het volgende op. Ik wil het echt heel graag, maar heb nog niet echt een goede camera die het geluid in een kleine ruimte aan kan. Ik heb het geprobeerd met mijn nokia 2700 classic, mijn samsung galaxy young, en een standaard digi camera. Maar die vervormen het geluid. Dit komt doordat ik in een redelijk kleine ruimte drum. Op het 12.5 jarig bestaan van het workhome, heb ik echter opgetreden. Toen was ik nog niet zo goed op de drums als nu, en mijn drumstel was een stuk kleiner als nu, maar dat is gefilmd in een grotere ruimte met een professionele camera. Deze solo staat dan ook op youtube. Zoek maar op msp201985 my first real drumsolo, en dan vind je hem wel. Rest mij nog 1 ding, en dat is om te vertellen dat ik echt handig ben met computers, en dat is ook mijn werk, computers repareren. Dus mocht je problemen met je computer hebben, laat het maar weten. Of ik alle problemen op kan lossen, of ga lossen weet ik niet. Want het typen van antwoorden kost mij tijd. En soms wil ik die tijd toch echt besteden aan iets anders. Dit was het dan echt. Mensen die niet van een wall of text houden, bij deze sorry. Maar ik vind het gewoon fijn om te typen. Was getekend, en vele groeten van een gelukkig mens en trots schrijver, Martijn Spiegelaar ps. Deze lap tekst is gekopieerd van een notepad bestand met deze tekst. Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik dit hele verhaal niet steeds opnieuw op andere fora wil typen