Mannelijk pseudoniem?

Dit loopt uit de topic-hand, maar ja, wie bewaakt de bewaker? :) De pseudoniemvraag in de gevallen/regio's die Mirandala aangeeft, gelden mi ook voor mannen. Alleen reptielen zijn m.i. enigszins gevrijwaard om niet gevierendeeld te worden. Vandaar dat Leona Sneek mij wel een aardig synoniem lijkt. Of kan je geen synoniem van een synoniem hebben?

'De pseudoniemvraag in de gevallen/regio's die Mirandala aangeeft, gelden mi ook voor mannen. ' Lijkt me ook. Maar het gaat hier niet over de vraag of Samira R. 'De Duivelsverzen' ook in Iran had kunnen schrijven en publiceren, en of ze dat dan beter onder het pseudoniem Salman R. had kunnen doen.

Er zijn helaas nog steeds vrouwen op deze wereld die niet vrij zijn om te schrijven wat ze willen. Dat zij moeten 'kiezen' om te schrijven onder een mannelijk pseudoniem is dat al erg genoeg.

Dat zou betekenen dat de belangrijke boeken in die gebieden onder mannelijke namen geschreven worden. Hoe zou je dan - als je dan in zo'n land woont, waar die onderdrukking heerst, en je wilt een boek lezen van een vrouw - weten wie er achter een pseudoniem steekt? En als jij dat weet, weet dan de heerser van dat land dat niet ook? Zal zo'n vrouw dan wel publiceren, want ze zal er wel in gehinderd worden. Hoe doet ze dat? Via illegale pers? En zou zo'n heerser niet ook de pers controleren? Ik vind het interessant. Aan welke schrijfsters denk je, Mirandala?

Hoi Thérèse, Ik denk dat het bij schrijvers en schrijfsters onder censuur niet persé gaat om een roman te publiceren? Maar eerder om vlugschrift, wat tegenwoordig al gauw een blog is, in plaats van vroeger een pamflet. En als vrouwen in een censuursituatie onder een valse mannennaam schrijven kunnen ze die boodschap overbrengen zonder dat hun lezers zich alleen focussen op hun vrouw-zijn. Of erger, een artikel bij voorbaat niet willen lezen omdat het door een vrouw geschreven is.

@Mirandala, om te kijken of ik je begrijp, jij voelde je dus niet belazerd door 'Suzanne Vermeer'?

Nee Rasa, ik heb geen enkel verhaal of schrijver/schrijfster als voorbeeld aangehaald. Ik zou het ook enigszins off-topic vinden om dat te doen. Jouw vraag ging over het als (Nederlandse) vrouw en schrijfster aannemen van een mannelijk pseudoniem. Met de redenen die jij daarvoor genoemd hebt. En ik zeg in antwoord daarop, dat ik niet vind dat een schrijfster dat zonder goede reden mag doen. Ik noem ook de redenen die ik wel als juist zie om jezelf als schrijfster onder een mannelijk pseudoniem te presenteren. En daarmee zeg ik dus ook dat ik jouw redenen niet zie als valide redenen.

Dit loopt uit de topic-hand, maar ja, wie bewaakt de bewaker? :) De pseudoniemvraag in de gevallen/regio's die Mirandala aangeeft, gelden mi ook voor mannen. Alleen reptielen zijn m.i. enigszins gevrijwaard om niet gevierendeeld te worden. Vandaar dat Leona Sneek mij wel een aardig synoniem lijkt. Of kan je geen synoniem van een synoniem hebben?

Ik noem deze dan ook in relatie tot het onderwerp. Ik vond niet dat ik kon zeggen dat een schrijfster nooit een reden kon hebben om onder een mannelijk pseudoniem te schrijven. Vandaar dat ik deze voorbeelden noemde. Natuurlijk zijn mannen ook onderhevig aan censuur. Wij leven in een harde wereld, vol situaties die niet alleen effect hebben op schrijvers en schrijfsters.

'Over het verhaal heb ik geen mening, aangezien het een verhaal is dat alleen bestaat in jouw voorbeeld.' Ik noem een duidelijk voorbeeld. Alleen je gaat er niet op in. Voel je je belazerd als blijkt dat 'Hills Like White Elephants' niet geschreven is door Hemingway, maar door een vriendin van hem? Zo ja, waarom?

Nee daar ga ik inderdaad niet op in. Op het moment dat iemand reageert met woorden als 'vreemd' en 'opblazen' op iets dat ik als serieus antwoord schrijf, heb ik namelijk niet meer het gevoel dat diegene echt wil weten wat ik van iets vind of voel. Dan denk ik, dat diegene, jij dus, alleen maar een antwoord van mij zoekt waar hij, jij dus, negatief op kan reageren. En dat vind ik geen goede insteek in een interessante discussie. Maar goed, dat is natuurlijk maar een gevoel.

Nou ja: 'Vreemd betoog (naar mijn idee). Naar mijn idee blaas je het iets op buiten de context. Daar gaat het hier niet over.' Daar zit een nuancering in: 'Naar mijn idee'. Feit blijft gewoon dat je de vraag niet beantwoordt.

Nou ja: 'Vreemd betoog (naar mijn idee). Naar mijn idee blaas je het iets op buiten de context. Daar gaat het hier niet over.' Daar zit een nuancering in: 'Naar mijn idee'. Feit blijft gewoon dat je de vraag niet beantwoordt.

Ik kijk wel uit. Eerst vraag je me om mijn gevoel te beschrijven en vervolgens reageer je met bovenstaand citaat. Wat mij betreft is dit niet passend bij het topic onderwerp. Maar als jij het wilt catagoriseren onder: 'Heeft vraag niet beantwoord', vind ik dat prima.

Ik zal je proberen je gevoel af te helpen. 'Hills Like White Elephants' werd namelijk in de twintiger jaren geschreven. Het gaat over een man die een vrouw probeert te bewegen tot abortus. Een redelijk taboe in die tijd lijkt me. De schuld, het 'zondige', werd destijds ook veelal gelegd bij de vrouw. (Er ligt een prachtig 'kernwoord' 'verstopt'in het verhaal). Ik was dus oprecht geïnteresseerd in je antwoord, Het sluit nogal aan bij je # #. Ik denk namelijk dat als het verhaal in die periode door een schrijfster zou zijn aangeboden, het voor publicatie geweigerd zou zijn. Maar wat als nu zou blijken dat een vriendin van Hemingway het zou hebben geschreven. Blijft het een prachtig verhaal.. Ik zou op de banken staan voor de schrijfster. Ik zou me niet belazerd voelen. Ik voel me belazerd door mensen die discussies ontwijken en doelredeneren. Ach, ook niet eens. Teleurgesteld. Ben je gek. Het is herfst. Het gezwam groeit. Hoe dan ook, bedankt voor de laatste zet. Winterslaap hier, wat mij betreft.

Ik was dus oprecht geïnteresseerd in je antwoord,

Als je echt oprecht geïnteresseerd was in mijn antwoord, lijkt het me toch echt dat je dat volgende keer iets anders zou kunnen verwoorden. Nu kreeg ik die indruk namelijk absoluut niet. Het leek mij meer alsof je een punt wilde bewijzen ten koste van mij. Maar zoals ik al zei, dat was maar een gevoel. En nu blijkt dat je alleen graag een voorbeeld wilde gebruiken had ik misschien anders gereageerd. En wat betreft het doelredeneren? Volgens mij gaf ik alleen maar mijn mening en nuanceerde ik die met uitzonderingen. Ik vind het nog steeds jammer dat de aandacht is afgeleid van de discussie zelf, terwijl je ook gewoon gelijk je voorbeeld in de mix had kunnen gooien. In plaats van het achteraf als nachtafsluiting te gebruiken, maar welterusten in ieder geval.

Hoi Thérèse, Ik denk dat het bij schrijvers en schrijfsters onder censuur niet persé gaat om een roman te publiceren? Maar eerder om vlugschrift, wat tegenwoordig al gauw een blog is, in plaats van vroeger een pamflet. En als vrouwen in een censuursituatie onder een valse mannennaam schrijven kunnen ze die boodschap overbrengen zonder dat hun lezers zich alleen focussen op hun vrouw-zijn. Of erger, een artikel bij voorbaat niet willen lezen omdat het door een vrouw geschreven is.

Dat gaat ook in de vrije wereld op. Het criterium is dan - en ook in de onvrije wereld - niet de schrijver, maar de tekst < en daarmee de lezer. Wie versta je onder 'hun lezers'? Zou het niet eerder om het onderwerp gaan waarover iemand schrijft? Bijvoorbeeld een blog over de politieke situatie: een neutraal pseudoniem. Een blog over een cursus hakenpatronen: een neutraal pseudoniem. Wie trekt lezers? Welke lezers? Ander voorbeeld: Een blog over een gecompliceerde machine: een neutraal pseudoniem, mannelijk, vrouwelijk. Een blog over baby's: idem (neutraal pseudoniem, m / v) Wie trekt lezers? Welke lezers? Tot slot: Een tekst in de vrije wereld over een politiek ongunstig onderwerp (bedenk er zelf een), onder mannelijk of vrouwelijk pseudoniem: welke lezer neemt er aanstoot aan? Wat zijn de gevolgen? Zou het er voor een mens achter een vrouwelijk pseudoniem dan beter uitzien dan voor een mens achter een mannelijk pseudoniem? Of voor de mens achter een neutraal pseudoniem? Waarom?

In reactie op # 59 en # 61: In het starttopic stelt Rasa een aantal vragen die in feite verschillende onderwerpen hebben:

1. Mijn indruk is dat mannelijke schrijvers serieuzer genomen worden 2. en makkelijker succes hebben dan vrouwelijke schrijvers. Waar? Onzin? 3. Mijn indruk is dat Nederland veel meer vrouwelijke (amateur) schrijvers kent dan mannelijke, maar dat (literaire) bestsellers vaker door mannen geschreven zijn dan door vrouwen. 4. Schrijven mannen gewoon beter? 5. Laten jullie je als je een boek koopt beïnvloeden door het geslacht van de auteur? 6. Zouden uitgeverijen hier zich (onbewust) door laten beïnvloeden?

De nummering is van mij - om de verschillende onderwerpen af te bakenen. Het is sowieso overzichtelijker om per topic één vraag noemen. De titel van het topic is Mannelijk pseudoniem? Bij dat onderwerp moeten we ons houden, en volgens mij doe ik dat.

Hoi Thérèse, Ik denk dat het bij schrijvers en schrijfsters onder censuur niet persé gaat om een roman te publiceren? Maar eerder om vlugschrift, wat tegenwoordig al gauw een blog is, in plaats van vroeger een pamflet. En als vrouwen in een censuursituatie onder een valse mannennaam schrijven kunnen ze die boodschap overbrengen zonder dat hun lezers zich alleen focussen op hun vrouw-zijn. Of erger, een artikel bij voorbaat niet willen lezen omdat het door een vrouw geschreven is.

Dat gaat ook in de vrije wereld op. Het criterium is dan - en ook in de onvrije wereld - niet de schrijver, maar de tekst < en daarmee de lezer. Wie versta je onder 'hun lezers'? Zou het niet eerder om het onderwerp gaan waarover iemand schrijft? Bijvoorbeeld een blog over de politieke situatie: een neutraal pseudoniem. Een blog over een cursus hakenpatronen: een neutraal pseudoniem. Wie trekt lezers? Welke lezers? Ander voorbeeld: Een blog over een gecompliceerde machine: een neutraal pseudoniem, mannelijk, vrouwelijk. Een blog over baby's: idem (neutraal pseudoniem, m / v) Wie trekt lezers? Welke lezers? Tot slot: Een tekst in de vrije wereld over een politiek ongunstig onderwerp (bedenk er zelf een), onder mannelijk of vrouwelijk pseudoniem: welke lezer neemt er aanstoot aan? Wat zijn de gevolgen? Zou het er voor een mens achter een vrouwelijk pseudoniem dan beter uitzien dan voor een mens achter een mannelijk pseudoniem? Of voor de mens achter een neutraal pseudoniem? Waarom?

Hoi Therese, Nou, daar gaat mijn lunchpauze ; - ) Ik dacht vooral aan een artikel dat ik heb gelezen. Het ging over journalistiek in China, er werd ook iets gezegd over vrouwelijke bloggers in China, die bloggen onder mannelijke pseudoniemen, of neutrale inderdaad, zoals jij al aangaf. Het pseudoniem is dan, begreep ik, om censuur te omzeilen, maar dat ze voor een mannennaam kiezen is vooral omdat vrouwen minder makkelijk kunnen studeren dan mannen. Als ze onder een vrouwennaam bloggen trekt dat extra ongewenste aandacht denk ik zo, terwijl ze vooral gelezen willen worden. Ik wilde niet naar het artikel verwijzen omdat ik het 1. Niet meer kan vinden. En 2. Omdat het, voor zover ik zoiets kan beoordelen, geen gedegen onderzoek betrof. Ik kan mij echter wel goed voorstellen dat vrouwen zich op die manier profileren om de aandacht niet bij het onderwerp weg te trekken. Dan nog iets over Iraanse vrouwen die zouden schrijven onder mannennamen. Omdat een anoniem artikel met een (valse) mannennaam eronder gelezen wordt door mannen, een met een vrouwennaam niet. Dan gaat het dus ook niet zozeer om wie wat zegt, of over welk onderwerp, maar tot welk geslacht de schrijver hoort. En, dan wel geen schrijfsters, ik denk steeds aan de leden van Pussy Riot. Er wordt veel over ze geschreven. Algemene mening van de Russen was, dat wat die vrouwen gedaan hebben, optreden in een kerk met een anti-Putin performance, erger was juist omdát zij vrouwen waren. Het artikel waar ik eerder de link van postte, behandelt vrouwelijke Nederlandse schrijfsters en hun gebruik van pseudoniemen in een eerdere periode. Daar blijkt juist dat vrouwen hele vrouwelijke pseudoniemen gebruiken, alleen hun voornaam, of zelfs: Mevrouw die en die. Daar werd, zo begrijp ik, ook een bepaalde stijl van schrijven aan verbonden, dus, over babies, koken of haakpatronen, gedichten schrijven, prima. Maar ik betwijfel ook of een verhaal over abortus geschreven door een vrouw in die tijd zou zijn uitgegeven, zoals Angus terecht opmerkt.

Interessante discussie. Ik denk dat het vroeger voor een vrouw wel handig was om een mannelijk pseudoniem te kiezen. Charlotte Brontes Jane Eyre zou waarschijnlijk minder positief ontvangen zijn als ze het niet onder de naam Currer Bell had gepubliceerd maar onder haar eigen naam, bijvoorbeeld. Maar dat was uiteraard onder hele andere omstandigheden.

Mij maakt het niet uit of het een man of een vrouw is. De inhoud van het verhaal moet mij bekoren. En als een man onder een vrouwennaam schrijft of omgekeerd en ik kom erachter, dan kan ik alleen maar zeggen: goed gedaan; ik ben erin getuind :)

Inderdaad. Voor mij is het ook niet zo belangrijk wie het heeft geschreven, als het verhaal maar goed is. Ik denk dat dat tegenwoordig voor wel meer mensen geldt. Je kunt dus best een pseudoniem kiezen, maar ik denk niet dat het nodig is om een mannelijk pseudoniem te kiezen alleen omdat je verwacht dat je werk dan meer gelezen wordt.

Dank je voor je toelichting, Mirandala. :)

In reactie op # 59 en # 61: In het starttopic stelt Rasa een aantal vragen die in feite verschillende onderwerpen hebben:

1. Mijn indruk is dat mannelijke schrijvers serieuzer genomen worden 2. en makkelijker succes hebben dan vrouwelijke schrijvers. Waar? Onzin? 3. Mijn indruk is dat Nederland veel meer vrouwelijke (amateur) schrijvers kent dan mannelijke, maar dat (literaire) bestsellers vaker door mannen geschreven zijn dan door vrouwen. 4. Schrijven mannen gewoon beter? 5. Laten jullie je als je een boek koopt beïnvloeden door het geslacht van de auteur? 6. Zouden uitgeverijen hier zich (onbewust) door laten beïnvloeden?

De nummering is van mij - om de verschillende onderwerpen af te bakenen. Het is sowieso overzichtelijker om per topic één vraag noemen. De titel van het topic is Mannelijk pseudoniem? Bij dat onderwerp moeten we ons houden, en volgens mij doe ik dat.

Lees je reactie over een week nog een keer

Ik was dus oprecht geïnteresseerd in je antwoord,

Als je echt oprecht geïnteresseerd was in mijn antwoord, lijkt het me toch echt dat je dat volgende keer iets anders zou kunnen verwoorden. Nu kreeg ik die indruk namelijk absoluut niet. Het leek mij meer alsof je een punt wilde bewijzen ten koste van mij. Maar zoals ik al zei, dat was maar een gevoel. En nu blijkt dat je alleen graag een voorbeeld wilde gebruiken had ik misschien anders gereageerd. En wat betreft het doelredeneren? Volgens mij gaf ik alleen maar mijn mening en nuanceerde ik die met uitzonderingen. Ik vind het nog steeds jammer dat de aandacht is afgeleid van de discussie zelf, terwijl je ook gewoon gelijk je voorbeeld in de mix had kunnen gooien. In plaats van het achteraf als nachtafsluiting te gebruiken, maar welterusten in ieder geval.

En ja, op die manier hoef je nooit antwoord te geven op een vraag.

In jouw openingspost staat:

Mijn indruk is dat mannelijke schrijvers serieuzer genomen worden en makkelijker succes hebben dan vrouwelijke schrijvers.

In post 15 lees ik:

Ik betrap mezelf er ook weleens op dat ik last van dat vooroordeel heb, ook in hele andere situaties (bij artsen bijvoorbeeld).

Hoe serieus neem jij jezelf als vrouw/schrijfster, vroeg ik mezelf af. Als je als vrouw serieus genomen wilt worden, moet je jezelf dan niet als eerst serieus nemen? Als je (als vrouw soms) zelf dit vooroordeel al hebt, is het dan terecht iets anders te verwachten van een ander? Haal je een (voor-)oordeel weg door een rechte rug, of door het dragen van een masker? Steroïden hebben menigeen een zege bezorgd. Of zo'n zege inderdaad als een overwinning voelt, zelfs als gebruik niet wordt ontdekt, is een tweede. Voor mij zou succes werkelijk als succes voelen als ik iets puur op eigen kracht zou hebben gedaan.

Bij contact met Nederlandse uitgeverijen, heb ik gemerkt dat ze me steeds als 'heer' aanzien. Louter door mijn voornaam. In het begin had ik nog zoiets van 'daar moet ik even op reageren'. Nu denk ik, ah, als ik ooit op gesprek mag gaan, zullen ze dan wel heel eventjes schrikken :p. In Vlaanderen blijf ik gewoon vrouwelijk, maar in Nederland ben ik zo te lezen mannelijk. Mijn naam hoef ik om die reden alvast niet te veranderen. Ik heb het altijd normaal gevonden om mijn eigen naam te gebruiken. Maar iedereen doet wat hij of zij wil, of dat nu een pseudoniem is, al dan niet van het andere geslacht ...

In jouw openingspost staat:

Mijn indruk is dat mannelijke schrijvers serieuzer genomen worden en makkelijker succes hebben dan vrouwelijke schrijvers.

In post 15 lees ik:

Ik betrap mezelf er ook weleens op dat ik last van dat vooroordeel heb, ook in hele andere situaties (bij artsen bijvoorbeeld).

Hoe serieus neem jij jezelf als vrouw/schrijfster, vroeg ik mezelf af. Als je als vrouw serieus genomen wilt worden, moet je jezelf dan niet als eerst serieus nemen? Als je (als vrouw soms) zelf dit vooroordeel al hebt, is het dan terecht iets anders te verwachten van een ander?

Ik ben gewoon heel eerlijk. Er is een verschil tussen politiek correct denken en aandacht hebben voor je eigen (onbewuste) reflexen. Ik vind het onzin dat mannen (in sommige beroepen) serieuzer worden genomen dan vrouwen. En toch betrap ik mezelf er af en toe ook op. Ik heb een beroep waar 80% vrouw is. Zet mij in een ruimte met 10 onbekende vakgenoten waarvan er 2 man zijn en ik zal (of ik dit nou correct van mezelf vind of niet) in eerste instantie de neiging hebben om die 2 mannen serieuzer te nemen. Uiteraard is dat meteen over nadat ik de 10 heb leren kennen. Dan kijk ik naar inhoud in plaats van verpakking. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die - als ze eerlijk zijn - moeten bekennen dat ze in sommige situaties onbewust die neiging hebben. En nee, dat is niet goed. Maar sinds ik dit bij mezelf onderkend heb, is het stukken minder geworden.

Haal je een (voor-)oordeel weg door een rechte rug, of door het dragen van een masker?

Ik denk dat je een vooroordeel (ook) kunt weghalen door mensen op het verkeerde been te zetten. Als je meer boeken zou verkopen omdat mensen denken dat je een man bent, maak je toch heel duidelijk je punt als je later bekend maakt dat je een vrouw bent? Dan kun je mensen toch een spiegel voorhouden? Laten zien dat ze onterecht bevooroordeeld zijn? Overigens (noem het voortschrijdend inzicht, mede dankzij alle reacties hier), ik ben er inmiddels vrij zeker van dat ik voor een vrouwelijk pseudoniem ga kiezen, mócht ik ooit publiceren.

Rasa schrijft: Ik ben gewoon heel eerlijk. Er is een verschil tussen politiek correct denken en aandacht hebben voor je eigen (onbewuste) reflexen. Ik vind het onzin dat mannen (in sommige beroepen) serieuzer worden genomen dan vrouwen. En toch betrap ik mezelf er af en toe ook op. Ik heb een beroep waar 80% vrouw is. Zet mij in een ruimte met 10 onbekende vakgenoten waarvan er 2 man zijn en ik zal (of ik dit nou correct van mezelf vind of niet) in eerste instantie de neiging hebben om die 2 mannen serieuzer te nemen. Uiteraard is dat meteen over nadat ik de 10 heb leren kennen. Dan kijk ik naar inhoud in plaats van verpakking. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die - als ze eerlijk zijn - moeten bekennen dat ze in sommige situaties onbewust die neiging hebben. En nee, dat is niet goed. Maar sinds ik dit bij mezelf onderkend heb, is het stukken minder geworden. Ik ken dat gevoel. Ik denk gewoon dat het in onze genen ingebakken zit. Maar eenmaal je het van jezelf beseft en erop let, doe je het inderdaad minder. Rasa schrijft: Ik denk dat je een vooroordeel (ook) kunt weghalen door mensen op het verkeerde been te zetten. Als je meer boeken zou verkopen omdat mensen denken dat je een man bent, maak je toch heel duidelijk je punt als je later bekend maakt dat je een vrouw bent? Dan kun je mensen toch een spiegel voorhouden? Laten zien dat ze onterecht bevooroordeeld zijn? Daar ben ik het volledig met je eens.

in eerste instantie de neiging hebben om die 2 mannen serieuzer te nemen. Uiteraard is dat meteen over nadat ik de 10 heb leren kennen. Dan kijk ik naar inhoud in plaats van verpakking. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die - als ze eerlijk zijn - moeten bekennen dat ze in sommige situaties onbewust die neiging hebben. En nee, dat is niet goed. Maar sinds ik dit bij mezelf onderkend heb, is het stukken minder geworden.

Nee. Dit komt mij absoluut niet bekend voor. Ook niet als ik eerlijk ben. Ik neem in een eerste ontmoeting ieder serieus op zijn of haar vakgebied. Artsen om jouw voorbeeld even te gebruiken, moeten dacht ik even lang studeren om te mogen dokteren. Of er moet een slechtere artsenopleiding speciaal voor domme vrouwtjes zijn, waar ik niet van op de hoogte ben. Dat onbevooroordeeld bekijken van deze arts/mens zijn of haar verpakking, doe ik ook met mensen die een ander kleurtje hebben dan ik. Pas als blijkt dat zij niet capabel zijn verbind ik daar een conclusie aan. Die conclusie heeft dan echter niets te maken met dat kleurtje, of met vrouw of man zijn. Gelukkig zeg je dat je je probleem onderkent en stukken minder is geworden.

Ik denk dat je een vooroordeel (ook) kunt weghalen door mensen op het verkeerde been te zetten.

Ik denk dat je in theorie gelijk hebt. Ik denk echter niet dat jij daar de geschikte persoon voor bent, jij zet voornamelijk jezelf op het verkeerde been als ik bovenstaande zo lees.