Dag mama

Mijn moeder heeft gelijk; ik word een armoedzaaier.

Ik ben dit schooljaar (even) gestopt met mijn HBO Infrastructuur opleiding omdat het niet meer te combineren viel met de Schrijversvakschool. En schrijven is toch veel leuker! Tijdens de workshop ‘Schrijven Magazine‘ van Frank Noё, de hoofdredacteur van het Nederlandse Schrijven Magazine, heb ik begrepen dat als ik 500 boeken verkoop, ik daaraan maar ongeveer €500 aan royalty’s overhoud. €500 voor een heel boek!

Mijn moeder heeft gelijk; ik zal pinaren…

Want laten we eerlijk zijn; 99% van lezend Suriname koopt geen boeken. Van die 1% die wel boeken koopt, heb ik ongeveer 500 in mijn vriendenkring en netwerk. Ze hebben er geen moeite mee om boeken te kopen van wildvreemde schrijvers. Mensen die ze nooit ontmoet hebben. De geweldige bekende schrijvers. Maar mijn boek zullen ze gratis willen hebben!
Daar gaat mijn €500. Want als ik je ken, kan ik je toch niet laten betalen voor mijn boek? Dat is gierigheid voor Surinaamse begrippen. En ik ben geen gierig mens.

Mijn moeder heeft groot gelijk; het wordt een krappe levensstijl voor mij.

Ik ben gaan nadenken over de schrijvers die ik ken. Let wel; hier in Suriname. Daarom zijn ze meestal zo ‘eenvoudig’; ze hebben geen geld om er ‘geweldig’ uit te zien. Je ziet ze meestal op een fiets, en als ze wel een auto rijden is het geen vette Toyota Prado ofzo, maar een kleine graatmagere Starlet. Ik ben een fors gebouwde dame van 1.80m. Ik houd niet van magere auto’s.

Ik zie ook vaker dat ze overstappen op een kapsel waar ze maandelijks zo min mogelijk geld aan uitgeven. Zo’n kort koppie als de mijne, of ze gaan voor de rasta-look. Het ziet er authentiek uit, en als het allemaal verder goed verzorgd wordt, kan het doorgaan voor classy. Maar daar heeft het niets mee te maken. Die paki is er gewoon niet! Het is lekker goedkoop. Kort haar is aangenaam, maar ik raak nu eenmaal snel uitgekeken op mijn uiterlijk. Ik ben van plan in januari komend jaar een 18” Pro10 Weave op te plakken. Kom nou; ik ben toch geen hele-leven-lang-hetzelfde-kapsel-mens.

Mijn toekomst ziet er dus niet al te rooskleurig uit als ik boeken wil verkopen om mijn boterham mee te verdienen. Gelukkig maar dat wij Surinamers veelzijdige en creatieve geesten zijn. We kunnen schrijven, tegelijkertijd bruggen en wegen bouwen, goedkope bouwtekeningen maken voor de minder bedeelde naaste die toch aan een eigen huisje wil beginnen, en ook nog af en toe met een jazzbandje optreden om aan wat centjes te komen. Ja, bij elkaar opgeteld is dat een aardige paki.

Toch heeft mijn moeder nog steeds gelijk; schrijvers hebben geen geld. Maar ze hebben een duidelijke en krachtige stem binnen de samenleving. Hun boeken worden niet gekocht, maar wel gelezen. En als ze een beetje goed zijn, kunnen schrijvers ongeacht hun magere auto of goedkope kapsel soms bepalen hoe mensen hun leven inrichten.

Schrijvers zijn belangrijk. En ik ben graag een belangrijk mens.

Dag mama.