structuur van de rode draad

Het boek = toch het verhaal? Of ben ik nou raar? XD

Mag ik wat meer uitleg over deze Amerikaanse stijltechnieken? Iemand? Welke schrijvers? Welke boeken? Een www-site. Voorbeeld van een keerpunt? Dood, geboorte, werk, verhuizing, arm, rijk, trouwen, scheiding, puppy? Uitsluitend Engelstalig? Nederlands?

Het boek = toch het verhaal?

Dat lijkt mij ook. Ik heb aardig wat Amerikaanse schrijfboeken gelezen en een aantal workshops gedaan, maar het opdelen van je verhaal in vieren met drie keerpunten, daar heb ik nog nooit van gehoord. Het doet me enigszins denken aan de three-act structure, maar daarin zijn de keerpunten zelf belangrijk en niet zozeer of ze precies op één derde en twee derde van het verhaal vallen. Het lijkt me belangrijker om naar het verhaal zelf te kijken en te zien of je een goed conflict hebt. Een conflict waar de hoofdpersoon niet van weg kan lopen. Die keerpunten komen dan vanzelf wel waar ze nodig zijn.

Een goed verhaal vertelt zichzelf. Oortjes open, pen of toetsenbord klaar en vooral niet nadenken over keerpunten. Behalve als je op zoek bent naar een format natuurlijk.

In Writing Fiction for Dummies wordt de zgn. drie-aktestructuur beschreven. *** CITAAT VERWIJDERD door LP ***

Zelfs als je een verhaal over meerdere boeken wil vertellen, zoals bij fantasie vaak gebeurt, moet je voor elk boek op zich een afgerond verhaal hebben. Een enkele uitzondering daargelaten. Dus als de door jouw genoemde methode gebruikt, dan moet je bij elk boek/verhaal dit doen.

Mag ik wat meer uitleg over deze Amerikaanse stijltechnieken? Iemand?

Dit gaat niet over stijl, maar over structuur. Er zijn meerdere structuren voor een structuur. Deze, die genoemd wordt, heeft betrekking op wat ze in de kunst de gulden snede noemen. Zoals je in een foto de essentie van het beeld daar zet waar de aandacht van de kijker naar uitgaat, zo is het een mogelijkheid dat je het hoogtepunt van je verhaal daar plaatst waar de aandacht van de lezer zich zal bevinden wanneer je hem in het verhaal zet. Van introductie via conflict dat uitgroeit tot probleem naar crisis - en dan de afvloeiing (slot van het verhaal). Deze 'natuurwet' kun je verdelen over de omvang van je verhaal. In het eerste kwart toon je het conflict en laat je het stapelen (vergroten, verdiepen); rond het midden van het verhaal zit je op de essentie (er is geen weg terug - en die was er eigenlijk vlak na het begin ook al niet, maar nu is het heel zeker); op driekwart van het verhaal komt de grote crisis (het grote gevecht met de grote vijand - wat die vijand ook is); en in het laatste kwart de afronding. Ik denk dat iedereen dit ongeveer uit zichzelf wel toepast, want als je het niet doet, en je besteedt bijvoorbeeld driekwart van het verhaal aan de introductie - of aan het slot - dan voel je zelf wel aan dat er iets niet klopt.

hebben ze het dan over de helft van het verhaal, of over de helft van het gehele boek?

Verhaal. Want een boek kan uit meerdere verhalen bestaan. Het zou een mooi staaltje van vakmanschap zijn wanneer je ook in de opbouw van die verhalen de gulden snede over het gehele boek zou kunnen verdelen. Je kunt ook stapelen en afvloeien met scènes in een verhaal. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. Oefening baart kunst.

Leonardo, ik weet niet of je zo'n stuk als in # 5 hier naartoe mag kopiëren. Citeren beslaat meestal maar een enkele regel / zin. Dat is toegestaan (met bronvermelding). Misschien is jouw gekopieerde tekst te omvangrijk om nog citaat genoemd te kunnen worden. Vraag voor de zekerheid Dries even, of parafraseer de tekst (eveneens met bronvermelding). Ook SO moet zich aan auteursrecht houden.

Ik neem aan dat het lezen van een Amerikaans boek dat die stijl gebruikt uitsluitsel biedt. Als je in zo'n boek niet kunt zien waar het omslagpunt zit, dan lijkt het me ook weinig nut te hebben om de techniek vast te houden.

Gulden Snede. Practisch elke amateur-fotograaf die een `kunstzinnige` foto wil leren maken en een cursus volgt zal bij les 1 het advies krijgen om de Gulden Snede zo snel mogelijk te laten vallen. Te eentonig, te simpel, te saai, te voorspelbaar, zoooo 1982. Voor een verhaal is dit mogelijk wel handig. Je koopt 500 blz. Je hoeft er slechts 150 te lezen. De rest is bladvulling. Hmm, nu weet ik plotseling wel een paar boeken te vinden. Vreemd genoeg, veel Nederlandse schrijvers.

@Yrret #10. Off-topic, maar je beroerde elke vezel in mijn lijf met jouw advies... Mijn mooie reeks gaat van 1,1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144, etc (inderdaad: de volgende term is steeds de som van de voorgaande twee. Deel nu twee opvolgende termen op elkaar en je zult zien dat de breuk naar de gulden snede toekruipt. Die Fibonacci was zo gek nog niet. Deze verhoudingen komen in de natuur voor en kan als het ritme van de natuurlijkheid worden beschouwd. Ik vermoed dat teksten die "het doen" ook een verborgen fibo-ritme hebben. Ik ben nog steeds zoekende; daarom ben ik nog niet gepubliceerd. Sic! Dat was nog eens een ontboezeming!

Toch is het handig te oefenen in de fotografie met die Gulden Snede. Zodat je exact weet waar hij zit en dus ook begrijpt wat er gebeurd als je ervan afwijkt.

Deze verhouding (...) kan als het ritme van de natuurlijkheid worden beschouwd. Ik vermoed dat teksten die "het doen" ook een verborgen fibo-ritme hebben.

Ja, Leonardo, je hebt natuurlijk wel gelijk wat betreft de schoonheid van de gulden snede. Maar ik ben het toch niet met je eens. Ten eerste, omdat de gulden snede is uitgemolken. Ik zat laatste per ongeluk GTST te kijken, en merkte dat ieder hoofd, ieder hoofd in de hele serie, op de vertikale gulden snede van het beeld zat. Alle hacks en cheap magicians hebben deze truck ontdekt en het is uitgesmeerd en afgepijgerd tot er niet origineels meer aan zit. Mijn tweede en veel belangrijkere punt, is dat de gulde snede dan misschien wel erg bekend is, maar dat wil niet zeggen dat er geen andere prachtige natuurlijke orden zijn. Fibonachi is de ontdekker van één van de honderden reeksen. Neem de convergentie van 1/n, die komt uit op ln(2) = 0.69, een getal wat in vele natuurlijke structuren eveneens is terug te vinden. Of eenvoudiger: neem 1/2: strek je armen uit en neem de helft van de lengte: daar zit je hoofd. Prachtig. Dus waarom leg je het omkeerpunt in je plot niet op 1/2 van de bladzijdes? De gulden snede is niet je enige optie als je natuurlijk onderbouwde diepe structuren wil maken. Het is slechts de meest bekende en daarmee de meest uitgemolken optie. Sic, tot zover mijn kant van dit heart-felt betoog omtrent natuurlijke ordening.

@Diana#13 (=getal uit de Reeks van Fibonacci) Het maakt natuurlijk niet uit wat voor een natuurlijke verhouding je kiest als schrijver. De reeks van Fibonacci komt op veel plaatsen in de natuur voor. Ik wilde alleen maar aangeven dat tussen Phi (het gulden-snedegetal = 0.618) en deze reeks een verband is. Je noemde het menselijk lichaam. Dat zit vol van interessante verhoudingen. De lengte van middelvinger tot pols t.o.v. pols tot ellenboog, ogen tot kruin t.o.v. ogen to kin, etc --- allemaal gulden snedes. Je zou zelfs de stelling kunnen verdedigen dat mensen die knap worden gevonden perfecter aan deze ratio voldoen. Het mooie der dingen komt niet toevallig. Er zitten natuurwetten achter. Fibonacci vind je ook in beurskersen terug. Het is de ultieme wetmatigheid van groeiprocessen. Dat is mijn punt. Je hoeft het niet met me eens te zijn. Dat is gezond schappelijk-wetend denken. Zo kan ik een cirkel construeren, geheel volgens de definitie, die er op het oog vierkant uitziet. Stuur me maar een pb als je wilt weten hoe dat zit, want nu ga ik wel érg off-topic. En ja, ik ben een betabrein. Daarom schrijf ik ook zo beroerd.

Ha smoesjes! Ik ben ook een bètabrein hoor ;) Dus kom maar op met je cirkelvierkant :D Ben benieuwd. (Je hebt mijn e-mailadres, toch?)

Juist ja. Diana Silver heeft echt iets gezien. Camerastandpunt is ook schrijversstandpunt. Leonardo Pisano, beroerde schrijvers bestaan niet. Je bent nog jong, jouw groeiproces is uh uh anders. Jij wil iets wat perfect is. Beta-hindernissen nemen die 'gewone' mensen niet zien. Elke bladzijde zou iets waardevols moeten bevatten. Al was het maar een betabrein-gedachte.

@Yrret #16: ik zal de Kerstdagen gaan besteden om deze post van jou te doorgronden. Dat zal niet meevallen. Yrretiaanse Dialectiek is een studie op zich, zelfs voor een betabrein dat in kubusvormige bollen denkt. @Diana: je hebt mijn pb ter zake toch ontvangen, hoop ik?

Jah, die heb ik, dankje :D Maar 't is wel de regels naar je hand zetten op die manier hoor! ;)