In de knoop en daardoor onrealistische teksten

Bepaal wat het doel is van je scène. Waarom moet je HP op dat moment een beest doden? En waarom moet ze alleen zijn? Mogelijkheden: - Je wilt laten zien dat je HP een held is. --> Verzin een andere situatie waarin je HP de held uit kan hangen. - Je wilt dat de HP ontsnapt aan een gevaarlijke situatie. --> Zorg ervoor dat je HP op een slimme manier het dier weten te ontvluchten. - Het gaat erom dat het beest doodgaat. --> Laat de HP het beest op een andere locatie/moment tegenkomen, waarin ze wel een wapen heeft. Dit zijn maar voorbeelden van hoe je ermee om kan gaan. Je kunt ook proberen om toch op een of andere manier toch een dodelijk wapen op die plek te krijgen, iets wat de HP van tevoren mee heeft genomen of wat daar ligt. Maar wees voorzichtig met toevalligheden. Daar houden we als lezer niet van. Een andere mogelijkheid is het verzinnen van een bepaalde zwakke plek bij het beest (buik, keel), waar de HP met een scherpe stok het dier kan omleggen.

Dank voor je reactie en je tip! Toevalligheden zijn inderdaad mijn angst, ik heb snel de neiging om mij daarnaar toe te trekken. Het beest heeft een voorwerp wat zij (aangezien zij is uitgekozen om dat te doen en niemand haar wil helpen) moet bemachtigen, ze zal inderdaad aan het beest moeten ontkomen of het beest moeten doden. Nogmaals dank, ik ga het eens even uitproberen.

Ik had eerst een stukje over een voorwerp dat door een ander voorwerpt te noemen in dat voorwerp veranderd (heel vaag), dit vond ik te verwarrend voor de lezer [...]

Waarom is dat verwarrend voor de lezer? Ik vind het helemaal niet zo'n slecht idee om het hiermee op te lossen.

Het kwam erop neer dat ze heel toevallig weer wist dat een ander HP tegen haar had verteld (en die persoon komt zelfs na de confrontatie met het beest pas in beeld) dat dit voorwerp dat kon, en vervolgens moet ik dan ook nog de oorsprong ervan uitleggen maar daarbij kom ik niet verder dan: Het voorwerp werd geschapen door mysterieuze oude krachten. Is dit niet te verwarrend voor een lezer? Want dan ga ik gewoon hiermee door, dit klinkt toch nog beter dan een willekeurige stok haha.

Om het voorwerp geloofwaardig te maken moet je hem wel al vroeg in het verhaal planten en moet ook duidelijk zijn wat het is en hoe het werkt (de magische regels van het voorwerp). De HP hoeft niet het volledige achtergrondverhaal van het voorwerp te weten, dat is een stukje mysterie dat ook wel leuk is, maar het moet wel geloofwaardig in de context van het verhaal zijn dat de HP dat voorwerp bemachtigd. En dat de HP tijdens de confrontatie met het beest zich pas weer herinnert dat hij dat voorwerp heeft, vind ik ook geloofwaardig, vooral als dat het eerste moment is dat hij hem gebruikt. Het gebruik van het voorwerp mag alleen geen Deus Ex Machina effect opleveren, daarom zal je vroeg voordat de confrontatie met het beest begint, al gehint moeten hebben naar het voorwerp. En als dat voorwerp zoiets cools kan, dan kan ik me ook wel voorstellen dat je dat voorwerp gedurende het verhaal blijft gebruiken :) Als je twijfelt kun je altijd nog een stukje op proeflezen plaatsen.

Dank voor je goede tip! Hm, dat zal wel weer even denken worden dan, aangezien de confrontatie met het beest het eerste hoofdstuk is haha. Ik denk dat ik nog niet een stukje bij Proeflezen ga plaatsen, daar ben ik te onzeker voor.

Weet ze dat ze op een gevaarlijke tocht gaat? Waarom heeft ze dan geen wapen bij zich? Misschien is een slinger met een steen voldoende > David en Goliath. Die ze misschien al pagina's eerder bij zich stak met het doel zich hondsdolle honden van het lijf te houden, of af en toe een konijn te verschalken, of... Of ze is heel slim en gebruikt haar kouseband om even zelf een katapult te maken van een stevige gevorkte tak. Het zou hoogst onrealistisch zijn als iemand zonder enige oefening een wapen kon gebruiken.

Het gebruik van het voorwerp mag alleen geen Deus Ex Machina effect opleveren, daarom zal je vroeg voordat de confrontatie met het beest begint, al gehint moeten hebben naar het voorwerp.

"Deus ex machina" is Latin for "god from the machine." Had ik nog nooit van gehoord. Leuk!

Hoe kan ik mij hier uitredden? Ik heb al verschillende dingen geprobeerd, maar het gaat van vager tot vager.

Zij kan een magische riem om hebben die in een zwaard of zweep kan veranderen. Of dat gemene wapen uit de film Elektra. Abby heeft een soort stalendraad zweep die als halsketting gedragen wordt. Magisch genoeg om een monster in twee te scheuren.

Hm, dat zal wel weer even denken worden dan, aangezien de confrontatie met het beest het eerste hoofdstuk is haha.

Kun je van hoofdstuk 1 geen hoofdstuk 2 maken? Dan heb je een hoofdstuk de tijd om het voorwerp in het verhaal te planten en de HP wat meer te introduceren. Wat @Schlimazlnik ook al zegt, het zou niet geloofwaardig zijn als het voorwerp opeens in een nunchaku veranderd en de HP er als een ninja mee overweg kan, zonder daar training in te hebben gehad :P Het zou naar mijn mening wel weer kunnen als je HP een boer/boerin is die elke dag met een sikkel loopt te maaien, en het voorwerp in een sikkel veranderd :P

Dank iedereen, ik heb heel veel aan jullie tips en ik ga ze ook zeker gebruiken!

@Armelle: het beest zou je kunnen vangen/doden zoals de primitieve mens in de oertijd een mammoet doodde: via een valkuil, afgedekt met takken en bladeren, met scherpe staken op de bodem. Dat kost natuurlijk wel tijd om te maken, en ik weet niet of dat in je verhaallijn past... @Yrret: "deus ex machina" refereert aan de Griekse tragedies (hoe relevant deze tijd!) die werden opgelost door opeens een God uit de hemel te laten neerdalen. Google de term maar.

Dat laatste lijkt mij wel een goed idee. Misschien heeft ze helemaal geen wapen nodig, laat ze het beest in een kloof vallen, zorgt ze ervoor dat hij vast komt te zitten in een moeras en hongert ze hem uit... nadeel is dan wel dat ze niet zo makkelijk weer bij het beest kan komen. Of die val, natuurlijk. Als ze de tijd heeft. Of misschien had ze al een wapen toen ze op zoek ging naar het beest. Misschien heeft ze een pijl en boog bij zich, die ze normaal gesproken gebruikt om haar eten mee te vangen. Misschien heeft ze een oud zwaard of ander wapen meegenomen. Hoe ze daaraan komt is een ander verhaal. Heeft ze het al langer (persoonlijke eigendom), heeft ze het nog maar kort (wist ze dat ze het beest moest gaan doden en heeft ze het gemaakt/gekocht/wat dan ook), heeft ze het misschien gestolen, geërfd, gevonden, dat maakt eigenlijk niet zo heel veel uit. Zeker wanneer de HP weet dat ze het beest zou moeten doden, is het waarschijnlijk dat ze gewoon van tevoren een wapen heeft meegenomen. @Xuchiejlala: Het voorwerp, de HP en alles eromheen kan toch ook in de tijd na het eerste hoofdstuk geïntroduceerd worden? Ik vind een rustige introductie vaak wat saai, je wordt niet meteen meegetrokken in het verhaal. Juist dat de hoofdpersoon meteen al in een spannende situatie zit, leer je haar kennen (hoe gaat ze om met druk en angst, is ze moedig of niet, hoe gaan haar gedachtes). En dat het voorwerp nog niet erg wordt toegelicht, is misschien alleen maar een pluspunt. Je gaat je afvragen wat dat ding nou precies is, hoe het werkt, hoe de HP eraan komt... die vragen kun je later beantwoorden. Eigenlijk vind ik dat idee van dat voorwerp dat in een wapen verandert zo slecht nog niet. Een goede oplossing, maar het moet dan wel niet al te makkelijk gaan, zoals hiervoor al werd gezegd. Misschien kost het energie/moeite om het te laten veranderen? Tijd? Moet ze veel woorden spreken die ze goed moet herinneren?

@Xuchiejlala: Het voorwerp, de HP en alles eromheen kan toch ook in de tijd na het eerste hoofdstuk geïntroduceerd worden? Ik vind een rustige introductie vaak wat saai, je wordt niet meteen meegetrokken in het verhaal. Juist dat de hoofdpersoon meteen al in een spannende situatie zit, leer je haar kennen (hoe gaat ze om met druk en angst, is ze moedig of niet, hoe gaan haar gedachtes). En dat het voorwerp nog niet erg wordt toegelicht, is misschien alleen maar een pluspunt. Je gaat je afvragen wat dat ding nou precies is, hoe het werkt, hoe de HP eraan komt... die vragen kun je later beantwoorden.

Het gaat ook niet om een lang en uitgebreid hoofdstuk, maar om een korte inleiding, een korte introductie van de HP. Voordat je de status quo van een personage gaat verbreken, is het als lezer wel belangrijk om eerst de status quo te weten. Daarom geef ik als tip deze eerst neer te zetten. Dit hoeft echt niet een introductie van 10 pagina's te zijn. Het gevecht met het beest lijkt mij niet iets wat de HP dagelijks meemaakt. Juist omdat het de eerste keer is dat de HP zo'n gevecht meemaakt, is het belangrijk voor de lezer om te weten wat dan wel de dagelijkse gang van zaken is voor de HP. Op deze manier laat je het personage kennen. Als we de HP meteen al in een gevecht zien, zonder eerst de status quo te hebben gezien, en de HP is plotseling heel dapper terwijl de HP eigenlijk heel verlegen is, dan raak ik daar niet zo door geraakt. Dan heb ik zoiets van: 'oke, de HP is dapper, leuk.' Maar als ik van te voren heb gezien dat de HP eigenlijk heel verlegen is, dan is de impact twee keer zo sterk. Dan ga ik echt juichen voor de HP tijdens dat gevecht en dat maakt het verhaal en het personage sterker. Daarnaast hoeft een rustige introductie helemaal niet saai te zijn. Ook een rustige introductie kan lekker conflictueus en spannend zijn. Dat vraagt om techniek, om de manier waarop de schrijver het brengt. Het begin moet de lezer altijd het verhaal in trekken, rustig of niet, anders leest zij immers niet meer verder, dus dat een rustige introductie de lezer niet meteen het verhaal in sleurt is naar mijn mening dan ook onjuist. Hetzelfde geld voor het voorwerp. Als je deze niet van te voren introduceert, dan is het voor de lezer ook niet duidelijk dat het een voorwerp is dat de HP voor het eerst in bezit krijgt en dat deze eigenlijk niet weet waar hij voor gebruikt wordt en hoe hij hem moet gebruiken. Het zou dan ook weinig spanning opleveren als de HP het voorwerp opeens herinnert, want de lezer weet de achtergrondinformatie over hoe de HP aan dat ding komt en wat zijn relatie daarmee is helemaal niet. Dat zwakt de suspense dus weer af.

Dank voor jullie reacties. Ik heb zelf met verschillende stijlen gegoocheld om te bepalen hoe ik het beste de aandacht van de lezer trek en vasthoud. Mijn eerste zin is "Het reusachtige beest lijkt te slapen". De zin geeft niet veel informatie weg. Ik liet de zin aan iemand lezen en hem daarna opschrijven welke vragen dit bij hem opriep. Zijn hoofdvraag was: Waarom ziet wie/wat het beest?. Daar probeer ik langzaam op in te spelen zodat het spannend blijft, maar niet langdradig wordt. Tegelijkertijd probeer ik in het hoofd van mijn HP te kruipen, wat gaat er in haar om. In dit geval, angst en onzekerheid. Hierdoor kan ik verwijzen naar het feit dat ze hier niet wil zijn, maar dat ze een opdracht heeft gekregen waar ze niet voor kan weigeren en dus haar angst moet aangaan. Ik ben echt een heel stuk vooruit geholpen door jullie tips! Echt, onwijs bedankt!

Mijn eerste zin is "Het reusachtige beest lijkt te slapen".

Nice, vind ik wel een mooie eerste zin. Roept inderdaad vragen op, en als de volgende paar zinnen dat ook doen, is het helemaal mooi. Ze roepen bij mij ook wat vragen op. Wat is het voor beest? Slaapt het echt of lijkt het maar zo? Waarom is dat belangrijk voor degene die het beest ziet? Wat doet degene daar bij dat beest? Is het beest diegene goed of kwaad gezind? (Nu ik de voorgeschiedenis ken weet ik dat al, maar als lezer die hier net aan begint zou ik ook die vraag stellen.) @Xuchiejlala: je hebt inderdaad gelijk. Zo'n introductie is inderdaad een goed idee, maar ik bedoelde dat het gewoon niet te lang(dradig) zou moeten worden. Maar ik denk dat in een introductie ook redelijk wat spanning kan zitten. Hoeft geen actie te zijn, maar vragen die worden opgeroepen bij de lezer, de hoofdpersoon die zich gespannen en een beetje angstig voelt omdat ze weet wat ze moet gaan doen (maar dat weet de lezer niet), en dat soort dingen.

Een heel andere tip: als je ergens vastloopt op zulke dingen (dat heb ik ook wel eens), typ drie witregels en begin aan een volgende alinea, waar het beest al dood is en je hoofdpersoon verder is gegaan. Natuurlijk moet het geen gewoonte worden om gaten te laten vallen in je verhaal, maar het werkt soms heel goed om even afstand te nemen van een obstakel in je vertelling. Over een week of twee zie je misschien plotseling dat het helemaal niet zo'n groot probleem is en dan blijken oplossingen zoals scherpe takken of een wandelstok die ze al die tijd bij zich had, plotseling veel natuurlijker dan je in beginsel dacht.