Fantasy microschrijfwedstrijd - Retourbeleid

Retourbeleid

(door Sarah de Waard)

De vrouw droeg te veel lippenstift. Er zaten rode vlekken op haar tanden, en de verf liep uit in de rokerslijntjes rond haar mond. Belletjes speeksel vormden zich in haar mondhoeken.
Janna glimlachte beleefd terwijl ze haar oren sloot voor de tirade. Haar hand dwaalde naar haar ketting, vijf overlappende halve manen aan een koord. Petri moest vandaag weer eten. En ze moest eraan denken haar telefoonrekening te betalen.

‘... en ik wil mijn geld terug!’
Janna schrok op. ‘Het spijt me, mevrouw, maar ...’
‘Hij is kapot!’ De vrouw smeet een doosje over de toonbank. ‘Kijk dan!’
Deze sensi een gladde bodem en een licht gebogen deksel. Janna streek voorzichtig langs de randen. Kleine gouden scharniertjes en een goudkleurige sluiting hielden de twee helften stevig op elkaar. ‘Ik zie geen defecten ...’
‘Ben je blind? Welke idioot zet een dweil van een meid als jij achter de toonbank?’
‘Mijn manager is er niet vandaag. Maar als u mij vertelt wat het probleem is ...’
‘Dat ding heeft mijn ringen opgegeten!’
De sensi trilde in Jenna’s handen. ‘Shh.’ Voorzichtig klapte ze hem open en tastte langs de voering. Die voelde warm en gezwollen aan. ‘Waar waren de ringen van gemaakt? Edelmetaal?’ Ze drukte wat harder. Een paar druppels transparante vloeistof liepen over haar vingers. De sensi sidderde, en haar ketting rilde in sympathie. ‘Hè. Wat is dat?’
‘Wat denk je? Ik heb hem opengesneden. Ik wou mijn sierraden terug.’
‘Mevrouw! Dat we sensi de vorm kunnen geven van levenloze objecten, betekent niet dat ze geen gevoel hebben. Ze zijn er om ons gezelschap te houden. Niet om ze onderin een tas te proppen en te gebruiken als juwelendoos.’
‘Ik wil mijn geld terug. En een schadevergoeding.’
‘Ik moet u vragen weg te gaan.’
De vrouw haalde naar haar uit. Janna deinsde instinctief achteruit en sloot haar ogen. Ze voelde hoe haar ketting van haar hals gleed en hoorde de vrouw gillen.

Toen ze weer opkeek, lag de vrouw op de grond. De vijf halve manen sloten dreigend om haar nek. ‘Mevrouw, dit is Petri. Mijn sensi.’
‘Roep hem terug!’
‘Het spijt me, maar hij besluit zelf wanneer ik niet meer in gevaar ben.’ Met haar voet drukte ze het alarm in. Troostend sloot ze haar handen om de afgedankte sensi. ‘De politie komt zo. Tot die tijd zou ik stilliggen als ik u was. Hij heeft honger.’

Jurycommentaar
Origineel gegeven, goed opgezet en filmisch geschreven. Een situatie van alledag en toch ook weer niet. De sensi en hun plek in de wereld zijn mooi bedacht en beeldend neergezet. Ondanks de beperkte omvang, weet de schrijver hier toch twee karakters neer te zetten, waar je onmiddellijk een beeld bij hebt. Jammer van enkele slordige zinnen en een ietwat afgeraffeld einde.