De lezer als (mede)corrector / redacteur

Mijn gekillde darlings, mijn herhalingen, mijn zinloze uitweidingen - ik deel ze met de intimiteit van mijn prullenbak. Niet met mijn lezers. @Therese: mooie uitspraak. Ik zou zeker niet voor verschijnen lezers laten meelezen, zoals mijn proeflezers dat doen. Maar waarom niet ná publicatie geïnteresseerden een kijkje in de keuken te laten nemen? Voor mijn debuut ben ik van plan enkele scenes die de uiteindelijke versie niet hebben gehaald op de website van het boek te zetten en dan te bespreken waarom ik die heb geschrapt. Dit is dan vooral bedoeld voor (jonge) lezers die zelf (willen) schrijven. Zoiets zou ik zelf ook heel leuk en leerzaam vinden.

:) Dat plaatsen van geschrapte tekst doen geloof ik meer mensen. Dat kan inderdaad boeiend en leerzaam zijn, en het laat ook iets zien van het werk van een schrijver. Het dubben, het zien hoe dit-of-dat werkt - en hoe het uiteindelijk niet werkt.

Voor mijn debuut ben ik van plan enkele scenes die de uiteindelijke versie niet hebben gehaald op de website van het boek te zetten en dan te bespreken waarom ik die heb geschrapt. Dit is dan vooral bedoeld voor (jonge) lezers die zelf (willen) schrijven. Zoiets zou ik zelf ook heel leuk en leerzaam vinden.

Dat lijkt me interessant. Maar ga je zelf schrappen, of neem je een redacteur in de arm? Het verschil tussen het ingestuurde en geaccepteerde manuscript en de uiteindelijke versie van de uitgeverij lijken mij het interessantst. Dat is recent ook gedaan bij het ms van On the road van Kerouac.

Voor mijn debuut ben ik van plan enkele scenes die de uiteindelijke versie niet hebben gehaald op de website van het boek te zetten en dan te bespreken waarom ik die heb geschrapt. Dit is dan vooral bedoeld voor (jonge) lezers die zelf (willen) schrijven. Zoiets zou ik zelf ook heel leuk en leerzaam vinden.

Dat lijkt me interessant. Maar ga je zelf schrappen, of neem je een redacteur in de arm? Het verschil tussen het ingestuurde en geaccepteerde manuscript en de uiteindelijke versie van de uitgeverij lijken mij het interessantst. Dat is recent ook gedaan bij het ms van On the road van Kerouac.

De scenes zijn al geschrapt en wel door mijzelf voor ik het naar de uitgever stuurde. Bij de uitgever ging er voor publicatie alleen een bureauredactie overheen. De scenes die ik op de site zal plaatsen zullen voornamelijk afkomstig zijn uit de eerste versie. Alles uit de tweede versie (op een paar scenes, eerder herschreven alinea's, na) is zo goed als in het uiteindelijke boek terechtgekomen. Overigens is idd de tussenstap van het ingestuurde manuscript ook nog interessant, maar in mijn geval niet wat betreft grotere elementen aangezien daar weinig verschil tussen deze en de definitieve gepubliceerde versie zit. Daarentegen is er op detailniveau nog heel veel te redigeren, (altijd) meer dan je denkt.

Mijn gekillde darlings, mijn herhalingen, mijn zinloze uitweidingen - ik deel ze met de intimiteit van mijn prullenbak. Niet met mijn lezers. @Therese: mooie uitspraak. Ik zou zeker niet voor verschijnen lezers laten meelezen, zoals mijn proeflezers dat doen. Maar waarom niet ná publicatie geïnteresseerden een kijkje in de keuken te laten nemen? Voor mijn debuut ben ik van plan enkele scenes die de uiteindelijke versie niet hebben gehaald op de website van het boek te zetten en dan te bespreken waarom ik die heb geschrapt. Dit is dan vooral bedoeld voor (jonge) lezers die zelf (willen) schrijven. Zoiets zou ik zelf ook heel leuk en leerzaam vinden.

:) Dat plaatsen van geschrapte tekst doen geloof ik meer mensen. Dat kan inderdaad boeiend en leerzaam zijn, en het laat ook iets zien van het werk van een schrijver. Het dubben, het zien hoe dit-of-dat werkt - en hoe het uiteindelijk niet werkt.

Absoluut:) Voor jezelf als schrijver is het al een heel (leer)proces en het is mooi als je er anderen mee kunt helpen.

Nu ga ik toch weer twijfelen. Sorry. Wil ik als lezer bijvoorbeeld wel zien dat Hemingway weet-ik-hoeveel eindes had bij 'A farewell to arms'? Als 'schrijver' zou het met iets kunnen leren en stimuleren, maar wil ik als lezer - niet-schrijver- niet liever geloven in de illusie dat het zo uit de pen is gevloeid? Ik kijk ook nooit naar 'the making of' van films. Ik ben geen filmer, slechts bioscoopbezoeker. Ik wil niet naar een film kijken en dan denken: Oh ja, toen pasten ze die en die camera en techniek toe. Van de andere kant, als de film echt ijzersterk is, zal ik daar waarschijnlijk niet meer aan denken. Maar toch. Ik twijfel. Dan liever die geïnteresseerde lezer die iets met schrijven heeft vooraf erin betrekken.

Het lijkt me niet handig, omdat er voldoende mensen zijn die iets roepen, maar je weet niet of ze weten waar ze het over hebben. Het is niet zo dat wat het meest geroepen wordt ook de waarheid is. Je kunt beter naar een specialist stappen en vragen of het klopt.

Volledig mee eens.

Volgens mij heeft het juist als er veel reacties zijn geen toegevoegde waarde. Wat doe je met 500 opmerkingen over je verhaal? Je kiest degene die je het beste liggen en die verwerk je. Daarmee wordt het nog meer een werk van de auteur dan van de lezers. Die auteur kan altijd er wel een opmerking van zijn gading tussen vinden, terwijl het voor de lezer een loterij wordt of er iets met zijn/haar input wordt gedaan.

Het lijkt me niet handig, omdat er voldoende mensen zijn die iets roepen, maar je weet niet of ze weten waar ze het over hebben. Het is niet zo dat wat het meest geroepen wordt ook de waarheid is. Je kunt beter naar een specialist stappen en vragen of het klopt.

Vooreerst dit: ik kan geen verhaal schrijven zonder proeflezers. Aan de hand van hun kritische (afbrekende) commentaar schrijf of herschrijf ik mijn verhaal, maar niemand die me mag zeggen hoe het moet. Beter naar een specialist stappen? Dat mag, maar dat hoeft niet. Ik kook graag en doe dat soms voor familie en vrienden. Ik sta er dan iedere keer op dat ze eerlijk zeggen wat niet in de smaak valt. De opmerkingen waar ik het meeste aan heb, komen dikwijls van wie nauwelijks een ei kan bakken. Ik zoek vervolgens zelf wel uit hoe ik de smaak of structuur kan verbeteren. Trouwens, ik kook (schrijf) niet voor specialisten, maar voor de doorsnee man of vrouw, en die vormen de meerderheid.