Het manipuleren / regisseren van groepen mensen in een verhaal

Pik er een paar "moeders" uit die je wel een naam geeft en die je de lezer laat 'volgen'. Enkele moeders van iedere groep en dan een paar dansende meisjes - de wisselwerking tussen die paar personen die je laat zien, gaat ook op voor de rest die je niet expliciet laat zien - dat kan de lezer zelf invullen. Als je een verhaal leest over bijv. een klas kinderen, "volg" je als lezer ook niet de hele klas - denk aan Harry Potter. Als lezer ken je echt niet de hele klas bij naam en toenaam. Toch weet je hoe het er in die klas aan toe gaat - en zo zit dat denk ik bij de meeste verhalen waarin groepen een grote rol spelen.

Pik er een paar "moeders" uit die je wel een naam geeft en die je de lezer laat 'volgen'. Als je een verhaal leest over bijv. een klas kinderen, "volg" je als lezer ook niet de hele klas - denk aan Harry Potter.

Dit is puur off-topic, maar ik ben er zo benieuwd naar: wanneer " " en wanneer ' ' ? Moet zeker een nieuw topic voor geopend worden...

Ah. Dat is luiheid. ;) Sorry. Als ik geen zin heb om op shift te drukken, krijg je in mijn geval 'enkele aanhalingstekens'. Maar hier op het forum vind ik de enkele aanhalingstekens wat onduidelijk, dus probeer ik de "dubbele" te gebruiken - wat ik nog wel eens vergeet... Normaal gesproken (en vooral in Word) geef ik de voorkeur aan enkele aanhalingstekens, omdat dat prettiger leest. Dubbele aanhalingstekens zijn wat ouderwetser.

Pik er een paar "moeders" uit die je wel een naam geeft en die je de lezer laat 'volgen'. Als je een verhaal leest over bijv. een klas kinderen, "volg" je als lezer ook niet de hele klas - denk aan Harry Potter.

Dit is puur off-topic, maar ik ben er zo benieuwd naar: wanneer " " en wanneer ' ' ? Moet zeker een nieuw topic voor geopend worden...

Volgens mij zijn daar niet echt regels voor. Ik maak zelf wel altijd onderscheid tussen dialoogaanhalingstekens en 'uitdrukkingen' tussen aanhalingstekens. Als ik aan een verhaal bezig ben, gebruik ik altijd dubbele aanhalingstekens bij de dialoog (tenzij het voor een schrijfwedstrijd/tijdschrift is waar ze vragen om het met enkele aanhalingstekens aan te leveren en ik het verhaal schrijf met de intentie het daarvoor in te zenden) zodat ik het makkelijk kan veranderen. Als alles al dubbel staat en ik moet het aanpassen naar enkel, is dat met zoeken-vervangen makkelijker dan wanneer het andersom moet; dan gaan namelijk ook de bezitsvormen (Anja's fiets) mee. In een verhaal gebruik ik nauwelijks 'uitdrukkingen', dus daar zit niet zo veel werk in met veranderen. Op het forum probeer ik me aan mijn eigen regels te houden en dus enkele te gebruiken, maar omdat ik dubbel gewend ben, en omdat ik het (dus) mooier vind, 'vergis' ik me af en toe. ONTOPIC Ginny's oplossing lijkt me prima. Als de personages elkaars namen niet weten, maar wel die van de dochters zou je voor een personage met weinig tekst ook nog 'de moeder van ...' kunnen gebruiken. Of ze aanduiden naar beroep of opvallende kenmerken (grote neus, vrouw in het wit, vrouw met het blauwe handtasje...).

Bedankt Ginny en Scarlet, Ik heb morgen de hele dag vrij dus dan ga ik even flink stoeien met die scene! Over de aanhalingstekens dacht ik dat bij dialoog en uitdrukkingen enkel moest. En bij quote´s of uitdrukkingen binnen de dialoog dubbele. Maar in boeken van voor 1940 en in kinderboeken, zie ik ook regelmatig dubbele haakjes bij de dialoog.

Als je dubbele gebruikt bij de dialoog, maar je zet in die dialoog vervolgens ook weer iets... dan komt er dit: "En toen zei hij 'dat ik niet zo moest zeuren', wil je dat wel geloven?" Maar gebruik je standaard enkele aanhalingstekens, dan wordt het dit: 'En toen zei hij "dat ik niet zo moest zeuren", wil je dat wel geloven?' Verder; het maakt niet uit of je enkele of dubbele gebruikt, als je maar consequent bent.