Schrijven en 'de Zone'

Er viel me laatst iets op waar ik ondanks mezelf toch verbaasd over was. Jullie kennen allemaal vast dat gevoel dat je in 'de zone' zit. Dat de woorden uit je vingers vliegen zonder enige inspanning. Van de week had ik het tegenovergestelde. Ik was bezig met een artikel dat gewoon niet wilde lukken. Het voelde als kiezen trekken. Ik deed eindeloos lang over de eerste 500 woorden, en het voelde als een worsteling. Op een gegeven moment besloot ik dat het zo geen zin had en dat ik troep had geschreven. Ik zou het de volgende dag weer proberen. Ik sloeg het bestand op (ik gooi NOOIT iets weg) en liet het even liggen. De volgende dag ging ik weer aan de slag en pakte toch het bestand van eerder er bij. Tot mijn grote verbazing was het stuk wat ik had geschreven prima. Het kon zonder problemen blijven staan. De rest van het artikel ging bijna zonder inspanningen. Die heerlijke 'zone' zorgde er voor dat het in een paar minuten af was. Bij het teruglezen viel me op dat ik niet meer precies kon aanwijzen waar de 'worsteling' ophield en de 'zone' begon. Ik vond dat eigenlijk wel een opsteker, dat hoe ik tijdens het schrijven denk over het proces (al dan geen worsteling) dus blijkbaar niets zegt over de kwaliteit van het geschrevene. Nu was ik benieuwd of anderen zich hierin herkennen. Als je je eigen teksten terugleest, zie je dan kwaliteitsverschil tussen 'zone-stukken' en 'worstel stukken'?