Spanning opbouwen in autobiografie

Volgens mij lezen mensen een (auto)biografie niet om de spanning. Ze willen gewoon weten wat er is gebeurd. Dus gewoon de feiten noemen die relevant zijn. Stap af van het idee van sleutelscènes en dergelijke, het echte leven zit zo niet in elkaar. En hou heel erg de rode draad in de gaten: wat is er in jou leven zo belangrijk dat anderen het zouden willen lezen? Waar gaat je verhaal dus over? Dat zul je altijd moeten laten zien, in welke levensfase dat ook is.

Onzin, wat je schrijft, Schli. De vraag van Maysun is wel degelijk legitiem. In een autobiografie moeten elementen van spanning, humor en meeslependheid zitten. Er zijn juist over deze problematiek vele boeken geschreven, kopen of naar de bieb dus! Succes!

Het belangrijkste zal toch zijn dat het leven interessant genoeg is om er iets over te schrijven dat kan boeien. Ik heb niet de indruk dat dat hier het geval is.

Letterlijk elk leven is interessant genoeg om een boek over te schrijven. Sommige levens zijn markanter dan andere, maar dat neemt niet weg dat een goede techniek - waar Maysun om vraagt - dragend is voor het verhaal. Vandaar inderdaad dus legitieme vragen. Het dieptepunt, Maysun, creëer je al vanaf de eerste zin van je autobiografie. Je kunt niet opeens op pagina 41 aankomen met Vanaf hier het dieptepunt. Je leven is één geheel; alles leidt naar het dieptepunt en vandaar weer de berg óp. Ik weet niet of je schrijfervaring hebt? Anders zou je kunnen beginnen met een overzicht van gebeurtenissen die je wilt beschrijven en die gebeurtenissen weer onderverdelen in scènes. Zo leid je de lezer stap na stap door je leven.

Zo is er een dieptepunt rond mijn 14e waarin ik op het punt sta zelfmoord te plegen en wordt ' afgevoerd' door de politie.

Dat dieptepunt komt niet plotseling. Er zullen allerlei momenten, aanleidingen, omstandigheden, gedachtes zijn die naar het haast fatale moment toewerken. Probeer die scherp in het vizier te krijgen, en ze beetje bij beetje in het verhaal te voegen. De lezer zal de spanning voelen, en vanzelf begrijpen dat er een dieptepunt nadert.

Het belangrijkste zal toch zijn dat het leven interessant genoeg is om er iets over te schrijven dat kan boeien. Ik heb niet de indruk dat dat hier het geval is.

Bedoel je het leven in algemene zin? Als dat jouw mening is, kan ik enigszins begrip opbrengen voor je indruk dat dat hier niet het geval is. Moeten we allemaal verhuizen - in tijd of ruimte - naar een andere planeet. Mocht dat niet jouw mening zijn: Wat kwalificeert jou om onwetend een oordeel te geven?

Als het dieptepunt een puberale zelfmoordpoging is en het hoogtepunt het nestvlieden, dan is dat een beetje 13 in een dozijn, qua leven. De boeketreeks onder de autobiografiën. Daarom mijn opmerking: zorg voor een markante rode draad die afwijkt van de rest. Als die er is.

Letterlijk elk leven is interessant genoeg om een boek over te schrijven.

Erover willen lezen is een ander verhaal.

Terug :ontopic: Ik heb alleen een mening over de deelvraag die ziet op het voorkomen van de sfeer van een enkel negatief rampspoedscenario. Mogelijk - maar dat weet ik niet - kun je terugkijkend bepaalde zaken relativeren. Mogelijk kun je, achteraf bezien, om bepaalde zaken (glim)lachen. Verwerk die (glim)lach.

Onlangs heb ik een autobiografie proefgelezen. Ik werd eigenlijk door de schrijver meegesleurd in zijn leven. Niet door ingewikkelde zinsconstructies maar de manier waarop hij het 'vertelde'. Alsof ik erbij was. Toen het uit was, had ik het gevoel dat ik een stukje van zijn leven was geworden. Ik voelde wat hij voelde. Ja, een autobiografie kan heel boeiend zijn. Je hoeft m.i. niet echt spanning op te boeien, Maysun. Gewoon op je eigen manier schrijven wat er gebeurd is en wat je voelde. Dramatiek 'hoort' ook bij het leven.

Uhm, ik weet helemaal nits van Maysun, laat staan of het hier om een puberale poging ging. Wij kennen je inmiddels Schli, maar hoe moet Mayson zo'n patsboem opmerking nou plaatsen? Hoe dan ook, de vraag was niet: is dit onderwerp interessant, maar hoe maak ik het interessant. De tip van Thérèse is heel goed; maak een schema zodat je weet waar je zit met je verhaal. En mijn tip zou zijn: ga niet te krampachtig met de waarheid om. Je hebt een beperkt aantal woorden om een lange periode mee te beschrijven. Soms moet je iets weglaten, samenvatten of overdrijven om het het juiste effect te krijgen. Op de belangrijkste gebeurtenissen zoom je automatisch in, de rest moet je sowieso al met meer vrijheid behandelen. Succes!

Het kan ook helpen om autobiografieën van anderen te lezen, en te analyseren wat het voor jou boeiend of spannend maakt. Dit kun je vervolgens toepassen op je eigen werk. Andere mogelijkheden zijn om een cursus autobiografisch of reflectief schrijven volgen, of boeken over autobiografisch schrijven te lezen. Aanraders op boekenvlak zijn: - Natalie Goldberg, 'Schrijven vanuit je hart; de kunst van creatief schrijven' - Christine de Vries, 'Dagboek als spiegel' Verder heb je ook veel Engelstalige schrijfboeken op dat gebied zoals: http://www.amazon.com/s/ref=nb_sb_noss_1?url=sear… Leuk, en leerzaam. Veel succes!

Spanning creëer je (ook) door herkenbaarheid. Niet iedere lezer herkent zich in een zelfmoordpoging, maar kan zich wel identificeren met het onderliggende gevoel - wanhoop. Daarmee raakt jouw wereld de belevingswereld van de lezer. De schrijver komt heel dichtbij - wordt evenveel mens als de lezer. De spanning wordt nog verder opgevoerd doordat iedereen op zijn eigen wijze omgaat met zo'n specifiek gevoel: de een slaat de hand aan zichzelf, de ander wild om zich heen of laat zich zwijgzaam aanvreten. Zo las ik bijvoorbeeld in een autobiografie van een kankerpatiënte dat zij, na een langdurige catheterisatie, blij was dat ze weer stiekem in de douche kon plassen. Een leven met kanker staat (relatief) ver van me af, het stiekem in de douche plassen niet. Door haar heimelijkheid te beschrijven (en welk mens heeft er geen…), waarmee ik mij als lezer kon identificeren, werd de 'kankerpatiënt' evenveel mens als mij en bracht daardoor ook haar leefwereld (mét kanker) beangstigend dichtbij. In plaats van te lezen over een mens met kanker, (be-)leefde ik haar leven met kanker ineens mee. Jouw kracht spreekt uit jouw eerste bericht. Veel succes!

Is er zoveel verschil tussen spanning in een roman en een autobiografie? Enige punt is dat de plot vast ligt (je kunt geen personages en/of gebeurtenissen toevoegen). Gebruik daarom de gebruikelijke middelen om spanning te creeeren. Cliffhangers, suggestie, dilemma's, emoties van de HP, tonen ipv vertellen, actie, etc. Dat alles staat je ten dienst. De feiten kun je niet veranderen, wel hoe jij ze belicht.

Maysun, ik zou zeggen: volg je gevoel vanaf een herkenbaar startpunt. Schrijf een aantal markantere punten kort uit op een rij, en bouw van het ene stuk(je) naar het andere, zodat het uit elkaar volgt. Wees (enigszins) vrij in je weergave, het moet en mag je eigen vormgeving en vermelding van feiten zijn. Probeer gevoelens en gedachten bij feiten weer te geven die jezelf ook voortdrijven in je verhaal. Zo ben ik ook zelf te werk gegaan bij mijn boek(je) "Noorderdorp" al noem ik dat een historisch semi-biografische roman. Verder zijn o.a. te noemen hulp-boeken als "Hoe schrijf je een familiegeschiedenis?" van Marijke Hilhorst, "Schrijven is ritme" van Thomas Verbogt en "Bestseller" van Paul Sebes (met veel praktische tips). Succes!

Heel erg bedankt voor de reacties en goede tips tot dusver!