Hoe ga jij om met een schrijfblokkade?

Ik heb nog nooit een schrijfblokkade gehad. Dat heeft vast te maken met het feit dat ik meestal non-fictie schrijf. Bij non-fictie is de vraag 'wat schrap ik?' en niet 'wat schrijf ik?'. Als ik toch een keer fictie schrijf, dan gebruik ik een techniek van David Morrell die hij 'conversations with yourself' noemt (blz 18). Brainstormen op papier in de vorm van dialogen met jezelf. Werkt voor mij geweldig.

Ik schreef tot nu toe ook uitsluitend non fictie en het is waar dat je dan minder last hebt van schrijfblokkades, maar weten waar je verhaal heengaat is niet een vanzelfsprekend gegeven dat het op papier komt. Laten we zeggen dat er geen sprake is van een blokkade, maar meer van zelf-censuur. Ik heb periodes dat mijn schrijfsels direct in de prullenbak verdwijnen. In dat geval ga ik koken.

Mens, ga toch koken! :lol: Leuke tip! Wat losse flarden van gedachten die zich zojuist bij mij aanmeldden laten me schrijven dat schrijfblokkades net wegblokkades zijn. Je rijdt op een weg, die een eindje verderop opgebroken blijkt. Wat doe je? Je keert. Volgens mij kan het helpen het verhaal twee of drie dagen terzijde te leggen, om daarna met een frisse blik te zien wat het ineens zo lastig maakte. Dit ligt erg voor de hand, maar een schrijfblokkade ontstaat niet zomaar. De reden achterhalen helpt alvast. De metafoor met de opgebroken weg trek ik nog even door. Soms zie je door de wegopbreking heen prima waar je naartoe wilt. Dat kan natuurlijk ook tijdens het schrijven. Het doel kan helder zijn, alleen de weg ernaartoe is nog niet gevonden. Dat is geen ramp. Een omweg maakt het verhaal wellicht beter! Het kan ook helpen je personages eens onder de loep te nemen. Werk ze nóg beter uit, concentreer je op details. Door niet meer direct met de eerstvolgende regels bezig te zijn, maar je te focussen op wat je al hebt, kom je wellicht tot nieuwe inzichten. Het is een raderwerk dat feilloos in elkaar moet passen. Een extra tandwieltje hier en daar maakt misschien het verschil dat je weer op weg helpt. Wat uiteraard níét helpt, is te gaan stilstaan. Omdat ik niet alles wat hier gezegd is even doordacht heb gelezen, trap ik wellicht wat open deuren in. Het waren slechts wat losse flarden ;)

Ik vind het altijd wel interessant hoe we over een schrijfblokkade praten, alsof je er als kunstenaar een recht op hebt. Ik heb nog nooit iemand die beschuiten aan de lopende band inpakt gezien die een blokkade had (en natuurlijk kan je schrijven niet vergelijken met lopendebandwerk, maar toch meer dan je zou denken). Punten die bij mij spelen 1. Alle begin is moeilijk en steeds weer. Kop thee er bij, schrijven en later weer weghalen wat slecht is. 2. Regelmatig en op een vaste tijd schrijven helpt. Je lichaam went er aan en je krijgt ineens beter ingevingen. 3. Voor het slapengaan aan je verhaal denken. De volgende ochtend zit er iets in je kop - lijkt raar, maar probeer het maar eens. 4. En verder gewoon doen. Anders rollen de beschuiten straks van de band en komt er nooit een boek.

Slapen (of douchen) helpt ook, maar koken blijkt analogieen met het schrijven te hebben. Het is een creative bezigheid en het eindresultaat is direct te zien.

Ja, heel prima! Tuinieren eveneens. Het is rangschikken, zoeken naar de goede combinaties: dit hier, dat daar. En met reden. De redenen moet je kennen. Dat geldt ook voor een verhaal. Je moet weten: dit hier, dat daar. En dan nog een schrijfblokkade? Als je weet van hoed en rand en plaats? Ja, dat kan, want een verhaal is - als het goed is - een organisch 'ding', iets levends. Iets dat je beteugelen moet, waar jij de leiding over hebt. En dat kan ontzettend weerbarstig zijn. Een verhaal is geen invullesje (kán het zijn, dan ben je de methodeschrijver van 'dit hier, dat daar'). Zulke schrijvers hebben meestal geen schrijfblokkades. Maar net als bij koken of tuinieren kun je alles perfect doen - dit hier, dat daar, nu dit, straks dat - maar als je houten pollepel breekt, of de elektriciteit valt uit, of het wil maar niet regenen (of juist te veel?), en de zon blijft weg? Altijd zijn er onzekere factoren die ervoor zorgen dat 'het' niet wil. Als je geen schrijfblokkades kent, heb je álles onder controle. Dat heeft zelfs de premier niet, terwijl het toch heel eenvoudig is om een vredig land als Nederland te regeren. :)

Nou... héél eenvoudig?? Niet zo eenvoudig als een schitterende roman produceren hoor, beste Thérèse! ;) Nee, een verhaal is voor mij nooit een invullesje. Het zijn weerbarstige krengen die zich onmogelijk laten plooien.

Een vredig land regeren of een schitterende roman produceren <- laten we zeggen: creëren. Bij het een ligt de uitdaging in het in stand houden van de vrede; bij het ander in het tot stand brengen van zo veel mogelijk concflict. Ik ben in beide even goed, :D , en altijd nét op de verkeerde plaats.

Nabrander: Altijd meerdere schrijfprojecten hebben. Loopt het ene vast, kun je verder aan het andere. Zo blijf je creatief bezig, en vind je vaak indirect manieren om drempels in andere projecten anders aan te pakken.

Ik heb nooit schrijfblokkades, maar wel eens een stukje halverwege waarin in twijfel hoe de tekst of de plot verder moet. Dan helpt het om te brainstormen, daar heb ik een apart schrift voor. Ik kalk alles neer wat in mijn hoofd opkomt, zodat ik een lijstje van 10 of twintig ingangen heb, daar zitten altijd bruikbare dingen tussen. Als ik begin met een nieuwe tekst en niet weet hoe de eerste woorden moeten klinken, begin ik lukraak te schrijven. Het maakt niet uit wat er staat; na enkele alinea's of een halve pagina en wat schrappen komt dan vanzelf de juiste tekst bovendrijven.

Soms wat browsen op het Net, inspiratie zoeken bij wat andere schrijvers zoal doen. Verder: even helemaal afstand nemen, naar buiten, rust nemen, totdat de energie en de drive er weer is om verder te gaan. Wat heel goed kan helpen is om tussendoor een schrijfwedstrijd o.i.d. te doen. Vooral als het om een thema gaat waar je anders nooit over zou schrijven. Komt de creativiteit zeer ten goede :) .

Als ik een schrijfblokkade heb, weet ik dat het (meestal) om schaamtegevoelens gaat. Ik ben op een punt aangeland waar ik mij ergens voor schaam. Ik schaam me om erover te denken, en de volgende stap, om erover te schrijven. Ik ga het onderzoeken, wat is dat ‘iets’ waar ik me over/voor schaam? Soms kan het ook om angst gaan, maar dan is het toch dat ik me schaam dat ik bang ben. Zelf vind ik trouwens dat inspiratie niet iets is dat van buiten komt. Inspiratie komt van binnenuit, zij zit in het verhaal zelf. Door te blijven schrijven, genereert het verhaal haar eigen inspiratie voor je.

Zelf vind ik trouwens dat inspiratie niet iets is dat van buiten komt. Inspiratie komt van binnenuit, zij zit in het verhaal zelf. Door te blijven schrijven, genereert het verhaal haar eigen inspiratie voor je.

Goed punt, Chissy. Ik denk dat je de inspiratie in jezelf moet zoeken en dat dat alleen gaat als je bereid bent verwachtingen en conventies los te laten (dus zeker niet te letten op wie je publiek is) en te luisteren naar je gedachten alsof ze van een ander zijn. Met verwondering en respect.

De redactie dankt iedereen voor zijn of haar bijdrage aan het artikel dat zojuist online is verschenen: http://www.schrijvenonline.org/nieuws/hoe-ga-je-o…

Wat ik mis in het rijtje, is lezen en films kijken. Niet lezen óver schrijvers, maar gewoon een goed, inspirerend boek lezen. Of een goede film kijken.

Eens met Judy. Voor het verhaal waar ik nu mee bezig ben, heb ik veel gebruik gemaakt van inspiratie die opkwam naar het herzien van de serie Twin Peaks. Het zit dan ook vol met kleine verwijzingen, terwijl het verhaal zelf een hele andere kant opgaat.

De redactie dankt iedereen voor zijn of haar bijdrage aan het artikel dat zojuist online is verschenen: http://www.schrijvenonline.org/nieuws/hoe-ga-je-o…

Da's een leuk artikel geworden, Reinoud!

Ja, zeker een leuk artikel! :)