Trapezium

Wie heeft opgelet tijdens de wiskundeles zou moeten weten wat een trapezium is... :p

Hangt helemaal van je beoogde publiek af denk ik.

Dat hangt natuurlijk af van de doelgroep van het verhaal. Kinderen, jongeren, volwassenen? Los daarvan, vraag ik me af of het belangrijk is in welke vorm het licht naar binnen valt. Is een trapeziumvorm anders (qua sfeer) dan een ruitvorm of een ronde vorm?

Het is bedoeld voor jong volwassenen en volwassenen. En nee, het is niet echt voor de sfeer belangrijk, maar meer voor het voorstellingsvermogen denk ik, dat je je echt een beeld vormt van hoe dat licht binnenvalt. Of weet iedereen wel hoe dat eruit ziet en is mijn beschrijving van de vorm van het licht overbodig?

Licht kan toch alleen in een bepaalde vorm naar binnen vallen / stromen, wanneer het door een kader met die vorm binnenkomt? Heb je met die vorm (een raamkozijn, een deur, een opening) een connectie in het verhaal gemaakt?

Ja, ervoor staat duidelijk dat er een deur opengaat. Dus overbodig vind je?

Geef de voorgaande zin eens, als je wilt? Misschien kan het iets worden als: Het licht viel binnen en vormde een trapezium op de donkere vloer. Edit: ik heb het even geprobeerd, en ik vraag me af of je dit zo moet (willen) beschrijven, omdat er niet een trapeziumvorm op de vloer valt. Licht vanachter een deur loopt door tot in de ruimte waar het licht vandaan komt. Doe je de deur dicht, is het licht weer weg.

Kijk dit bedoel ik: http://us.123rf.com/400wm/400/400/Serp/Serp0902/S… De voorafgaande zin is dit: De deur opende krakend

… en het ganglicht / licht uit de belendende kamer / ... viel op de vloer. Waarom die vorm toevoegen? Overbodig detail. Weglaten is mijn advies.

Het lijkt mij je verhaal te doen stokken. De meeste lezers moeten gaan nadenken bij dat ene woord. Mijn wiskunde is gelukkig al lang verleden tijd, en wat ik er uiteindelijk ook van opgestoken heb; Ik moest ook nadenken waar je het over had. Als ik dat moet doen als ik aan het lezen ben, dan krijg ik de kriebels. Waarom niet iets in de trant van: "Het (zon)licht (van de openstaande deur) viel op de grond in de donkere ruimte" Dan loopt mijn film, die als ik lees in mijn hoofd altijd meedraait tenminste parallel aan wat jij schrijft, zonder op zwart te gaan. Zoals je het beschrijft in trapeziumvorm zou het dan wel om direct licht moeten gaan van een lamp, of de zon. Indirect licht valt zonder scherpe lijnen op de grond. Guido.

Voor een publiek van 8+ zou "trapezium" geen onbekend woord moeten zijn. Als het dat wel is, dan is het met het Nederlandse onderwijs slechter gesteld dan ik dacht. Omdat trapezium in het Nederlands per definitie een vorm is, zou ik "trapeziumvorm" niet gebruiken: we spreken immers ook niet over "cirkelvorm, vierkantvorm, driehoekvorm, ellipsvorm". Ruitvorm wel, maar ruit heeft verschillende betekenissen, en ruit mag ook los. De zin wordt dan meer Het licht viel als een trapezium op de grond van de donkere ruimte. "van buiten" heb ik weggehaald omdat het, als het een donkere ruimte betreft, per definitie van buiten is. Eventueel kun je in plaats daarvan "donkere" weghalen: als het een lichte ruimte is, zie je geen invallend licht op de grond.

Waarom die vorm toevoegen? Overbodig detail. Weglaten is mijn advies.

Misschien speelt het een rol in het verhaal? Als dat zo is, dan is het niet overbodig. Het licht-trapezium geeft mij wel een bepaald beeld, namelijk dat van groeiende dreiging.

Hmm schlimazlnik, je hebt een oog voor overbodige woorden en dat bewijs je ook hier weer; ik zal de zin erop aanpassen. Ook heb je mijn keuze moeilijker gemaakt, want ik vind voor beide argumenten wel wat te zeggen. Ik moest ook nadenken waar je het over had. Als ik dat moet doen als ik aan het lezen ben, dan krijg ik de kriebels. en het tegenargument: Het licht-trapezium geeft mij wel een bepaald beeld, namelijk dat van groeiende dreiging. Want er is namelijk ook sprake van een groeiende dreiging.

Blurpje, als je wilt weten hoe deze vormen beeldend uitgebuit kunnen worden, kun je eens kijken naar video's van Das Kabinett des Dr. Caligari, bijvoorbeeld hier. In een aflevering van CSI: Miami is de stijl nagedaan, om maar een populaire adaptie te noemen. Het gaat om een soort archetype in film. Als je beeldend genoeg kunt schrijven zal dat best overkomen.

Ik kan me er best iets bij voorstellen dat licht als een trapeziumvorm binnenvalt. Maar of het logisch is?

Waarom die vorm toevoegen? Overbodig detail. Weglaten is mijn advies.

Misschien speelt het een rol in het verhaal? Als dat zo is, dan is het niet overbodig. Het licht-trapezium geeft mij wel een bepaald beeld, namelijk dat van groeiende dreiging.

Als ik lees dat het licht in trapeziumvorm binnenvalt, dan relateer ik die vorm niet meteen aan de deur. Ik zou denken dat er iets anders is (iets in trapeziumvorm dus), dat het binnenvallen van het licht op die manier veroorzaakt. Het roept bij mij dus verwarring op. De dreiging zit voor mij veel meer in die donkere kamer waarin het licht valt. De donkerte van de kamer, het contrast met het licht; ik zou daar iets mee te doen.

Hoi Blubje, Het woord trapezium leidt volgens mij af van het sfeerbeeld dat je wilt oproepen. Ik zou het zelf wat simpeler houden, bijvoorbeeld zoiets als: De deur opende krakend, een schuine lichtbaan viel op de vloer van de donkere ruimte. (Ben benieuwd naar je spannende verhaal! Ik heb eens in een oud, verlaten hotel geslapen en midden in de nacht ging de deur heel langzaam open. Ik weet hoe dat voelt... :eek:

En toen, Wirrewrapper, en toen?

En toen, Wirrewrapper, en toen?

...midden in de nacht ging de deur heel langzaam open. Mijn bed stond op ca 2 meter van de deur. Binnen eentiende seconde stond ik als een Ninja naast mijn bed met een stoel in mijn handen. Echt waar, zo snel gaat dat dan. Mijn lijf stond stijf van de adrenaline. Met de stoel in een hand stormde ik op de deur af, met mijn andere hand rukte ik de deur woest brullend open (hij ging naar de binnenkant open). Ik bleef brullen en hield de stoel met twee handen als een wapen voor me uit. Achter de drempel klonk angstig geschreeuw, nog harder dan mijn gebrul. Er stond een jochie van een jaar of 18, een heel vreedzaam en lief joch, dat doodsbang voor me wegdook. Het was een stagiare van dat complex (een biologisch-dynamische boerderij met meerdere gebouwen op dat terrein, het was in Noord-Zweden). Hij was op vakantie geweest maar kwam eerder terug dan verwacht werd, midden in de nacht. Het bleek dat ik zolang zijn kamer had gekregen in de drie weken dat ik daar was. Omdat er verder geen mensen woonden in dat hotel, hij was de enige (er was alleen een bakkerij + keuken beneden, maar die waren was 's nachts verlaten), verwachtte hij natuurlijk geen monsters achter zijn kamerdeur. Hij kwam gewoon doodmoe thuis na een internationale reis en wlde alleen maar gaan slapen. Ik denk dat hij erger was geschrokken dan ik. We hebben allebei de schrik overleefd en hij trok zolang in een andere ruimte in een van de andere gebouwen, tot mijn vakantie voorbij was. NB Dit verhaal is nog een eitje vergeleken met een zwakbegaafde, vuurwapengevaarlijke insluiper die ik enkele jaren eerder in mijn eigen huis kreeg, in de studeerkamer op de 1e verdieping. Door een soort wonder wist ik hem de trap af en mijn huis uit te jagen en zelf ongedeerd te blijven. Ook weer die adrenaline. Die vent was levensgevaarlijk, zei de politie later. gelukkig zat-ie na 2 weken opnieuw weer voor enkele jaren vast. *Voordeel van zulke confrontaties is dat ik voor de duvel niet bang ben, ik weet hoe het werkt. gewoon de tijger in jezelf loslaten :mad:

Amaai, dat zijn zo van die verhalen die je waarschijnlijk regelmatig eens opnieuw vertelt. Vooral dat laatste voorval is nogal angstaanjagend. Je bent alleszins het een en ander over jezelf te weten gekomen erdoor. Je weet nu hoe je reageert in zo een situatie, want het had ook gekund dat je versteef van de angst. Goh, je zou er wel een 'wat als'-verhaal kunnen over schrijven. Wat als jij anders reageerde? Wat als de insluiper niet zwak- maar hoogbegaafd was (alhoewel de combinatie zwakbegaafdheid-vuurwapengevaarlijk vermoedelijk eerder courant is)? Wat als jij niet thuis was? Of misschien wel een mozaïekverhaal vanuit jouw oogpunt, dat van de inbreker, dat van justitie en politie, dat van de ouders van de inbreker en dan die verhalen laten samenkomen in een apotheose op de nacht van de inbraak zelf. Het lijkt me wel wat.