Geen afbeelding
Beca

Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Invoegen van dagboekfragmenten.

 20 September 2011 - 15:26
In mijn boek wil ik gebruik maken van een aantal (delen van) fictieve dagboekfragmenten die ruim honderd jaar oud zijn. De fragmenten zijn geschreven door verschillende personen. Ze vormen een rode draad door het verhaal. De teksten in deze fragmenten geven aan het einde van het boek de hoofdpersonen inzicht in gebeurtenissen uit het verleden die hen in de huidige tijd achtervolgen. Ze bieden uiteindelijk ook een oplossing voor hun problemen. Ik ben een tijdje aan het stoeien geweest met de manier waarop ik deze delen in het boek verwerken kan, en al veel geplakt en geknipt. Op dit moment zijn deze dagboekdelen als losse hoofdstukjes tussen de tekst gevoegd. Dit werkt m.i. wel, ook omdat de lezer soms een paralel kan trekken tussen datgene wat er in het verleden is gebeurd en zaken die op hetzelfde moment de hoofdpersonen raken. Bovendien kies ik bewust voor de strategie bij de lezers verwachtingen te wekken via die dagboekfragmenten. Echter de personages uit het boek vinden deze fragmenten pas na ongeveer 2/3 van het verhaal. De dagboekdelen op dat cruciale moment in zijn geheel er tussen voegen werd teveel een-boek-in-een-boek. Er doemen bij mij nu een aantal vragen op. 1.Lezers zullen -net als mijn hoofdpersonen- aan het einde van het boek moeten gaan terughalen wat er precies in die dagboekdelen werd verteld. Is dat lastig voor een lezer? Kan hij kleine aanwijzingen blijven onthouden? Leest hij niet-complete oude teksten wel, of wordt dat vervelend? 2. Haal ik de spanning uit het verhaal als ik lezers wel op het goede been zet, maar hoofdpersonen niet? Of wordt dat te verwarrend? 3. De dagboekfragmenten zijn geschreven in de t.t. de rest van het verhaal in de v.t. Kan dat? 4. De teksten in de dagboekfragmenten zijn oud, soms bewust oubollig of kinderlijk. Dat moet duidelijk zijn. Omdat ik niet 'historisch' wil zijn, ga ik ze niet in oud-nederlands oid schrijven en gebruik hetzelfde lettertype als de rest van de tekst. Ik heb ze (om het voor mezelf overzichtelijk te houden) schuin getypt, en merk nu dat dit het verhaal wel ten goede komt, juist door het duidelijke onderscheid. Maar wordt het boek daarmee niet te veel beschouwend? te rommelig en te onrustig? Ik heb weinig romans gevonden waarin men deze tactiek toepast. Wel enige waarin men bladvullende foto's van dagboekfragmenten heeft gebruikt, maar dat zie ik dus niet zitten. Hoe zouden jullie dit oplossen?

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 20 September 2011 - 17:42
Punt 2, ja, als je de lezer hints geeft die de hp's nog niet zien, dat kan. Moet het natuurlijk niet zo zijn dat de lezer zich af gaat vragen hoe dom de HP's zijn, het moet duidelijk zijn dat zij nog niet over bepaalde informatie beschikken. Het is een wankel koord, maar het kan. Punt 3, vt en tt, absoluut, ja, dat kan ook. En punt 4, of het beschouwend wordt ligt aan je schrijfstijl en niet aan het vlechtwerk. Als je duidelijk aangeeft welke tekst wat is ( en dat doe je) dan valt het wel mee met die onrust. Of je de dagboektekst door je gewone tekst kan vlechten, en dan van de lezer kan verwachten dat hij terugleest, dat weet ik niet. Ik weet niet hoe lastig je de tekst hebt gemaakt. Succes!

Geen afbeelding
The Menace

Lid sinds

16 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 20 September 2011 - 17:55
Lezers zullen -net als mijn hoofdpersonen- aan het einde van het boek moeten gaan terughalen wat er precies in die dagboekdelen werd verteld. 1) Is dat lastig voor een lezer? 2) Kan hij kleine aanwijzingen blijven onthouden? 3) Leest hij niet-complete oude teksten wel, of wordt dat vervelend?
1) Waarschijnlijk niet. Niet lastiger dan dat de lezers van, om maar wat te noemen, Harry Potter, zich aan het einde van een boek moeten herinneren dat er ergens halverwege een vlieg tegen het raam zat. 2) De meeste lezers waarschijnlijk wel. Zo niet, kunnen ze misschien beter Donald Duck gaan lezen. 3) Dat ligt aan de oude teksten. Als die vanaf het begin boeiend genoeg zijn, dan is er geen reden om ze niet te lezen. Ze horen immers bij het verhaal.
1) Haal ik de spanning uit het verhaal als ik lezers wel op het goede been zet, maar hoofdpersonen niet? 2) Of wordt dat te verwarrend?
1) In eerste instantie ben ik geneigd om te denken van wel. In tweede instantie ben ik geneigd om te denken dat dat helemaal ligt aan de manier waarop je dat aanpakt. Juist een tip(je) van de sluier oplichten kan het verhaal extra spannend maken. 2) Hoe bedoel je?
De dagboekfragmenten zijn geschreven in de t.t. de rest van het verhaal in de v.t. Kan dat?
Ja, dat kan heel goed.
De teksten in de dagboekfragmenten zijn oud, soms bewust oubollig of kinderlijk. Dat moet duidelijk zijn. Omdat ik niet 'historisch' wil zijn, ga ik ze niet in oud-nederlands oid schrijven en gebruik hetzelfde lettertype als de rest van de tekst. Ik heb ze (om het voor mezelf overzichtelijk te houden) schuin getypt, en merk nu dat dit het verhaal wel ten goede komt, juist door het duidelijke onderscheid. Maar wordt het boek daarmee niet 1) te veel beschouwend? 2) te rommelig en 3) te onrustig?
1) Ik zou niet weten hoe dat zou moeten door cursieve tekst. Dat heeft weinig met beschouwen te maken, lijkt me. 2) + 3) Nee, het wordt er juist duidelijker door. Als je die ingevoegde fragmenten er exact hetzelfde zouden uitzien als de rest van je verhaal, kan het wel eens onduidelijk worden voor de lezer. Zolang je geen 7 verschillende lettertypes gebruikt, is er niets aan de hand.

Geen afbeelding
Beca

Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 23 September 2011 - 17:46
De lezer krijgt subtiele hints die in de dagboekteksten verborgen zijn, maar zal in eerste instantie slechts overeenkomsten zien tussen datgene wat er in de dagboekdelen staat en de gebeurtenissen in het leven van de hoofdpersonen, tenminste, dat is mijn bedoeling... Later, als die hoofdpersonen zelf de fragmenten ook daadwerkelijk in hun bezit hebben en gaan ordenen om tot de oplossing van een probleem te komen moet het kwartje vallen, bij zowel de hoofdpersoon als de lezer.... idd een wankel koord. Met beschouwend en verwarrend bedoelde ik het volgende (ik hoop dat het zo te snappen is): Aan het einde van het verhaal laat ik een onderzoeker uitleggen hoe het nu met die fragmenten zit, en wat de juiste volgorde is. Ze staan bewust niet in de goede volgorde tussen de gewone hoofdstukken en juist dat feit heeft een grote invloed gehad op het leven van de HP. Na de oplossing van het raadsel moet de HP de gebeurtenissen in het verleden helder hebben en daarop belangrijke beslissingen in zijn huidige leven gaan baseren. In dat deel heb ik veel lange eenzijdige dialogen gebruikt, en dat stoort me. Daarmee zit ik nu dus te stoeien. Het verhaal verloopt dan te uitleggerig en vertraagt, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ga nu proberen of ik sommige conclusies al niet door de lezer kan laten trekken. Voor de overige opmerkingen, mijn dank Sollers, ik ga voorlopig stug door op de door mij ingeslagen weg...