Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het belang van emoties bij het schrijven

 3 juni 2011 - 0:32
Allereerst wil ik zeggen dat ik me via deze topic ook gelijk voorstel. Ik heb niet zoveel zin om achtergrond informatie over mezelf te geven en heb er ook geen behoefte aan om stukjes in proeflezen te zetten. Wat ik wel graag met jullie wil delen is mijn basisvisie op het schrijven. En dan met name het belang van emoties. Ik ben van mening dat deze door vele, vele schrijvers zwaar onderschat wordt. Hieronder probeer ik vanuit mijn visie het ideale boek te schetsen. Het is slechts mijn visie, en niet meer dan dat. Mijn kernpunt is: elk verhaal, elk boek, zou tot doelstelling moeten hebben om de emoties van de lezer te prikkelen. En dus NIET de ratio (tenzij je een wetenschappelijk boek schrijft). Pas als je de emoties van een lezer kunt triggeren, is er sprake van een goed boek. Het maakt niet uit welk genre het is, en of het lectuur of literatuur is. In mijn optiek zijn er vier basisemoties die je indirect kunt triggeren bij de lezer, te weten: - een gevoel van lust en/of een romantisch gevoel. Dit kan gebeuren via romantiek en/of seks - een gevoel van huivering, via spanning - een gevoel van triestheid of verlies, via drama of tragedie. - een lach, via humor. Al deze getriggerde emoties vloeien uiteindelijk samen naar een allesoverkoepelende emotie: genot. Er zijn nog afgeleide emoties, maar dit zijn de allerbelangrijksten. In mijn optiek zouden minstens twee - het liefst allevier - van deze emoties constant moeten worden getriggerd. En van de eerste letter van het boek, tot aan de laatste letter. Dat betekent dus dat de lezer gelijk in het verhaal moet vallen, gelijk emoties moet voelen, tot aan het laatste hoofdstuk. Als dat namelijk niet gebeurt, dan betekent dat dat de lezer zijn ratio aan het gebruiken is, en dat verhoogt de kans dat hij het boek weglegt. Zodra er ratio in het spel komt, legt de lezer het boek meteen weg. Dat is niet altijd zo, maar ik schets een ideaalbeeld. De ratio-component mag alleen aangesproken worden via het thema. En dat thema moet zoveel als mogelijk ondergeschikt zijn aan het plot. idealiter gezien mag het nooit de overhand nemen. Het thema mag in het hoofd van de lezer pas goed opduiken aan het eind van het boek, wanneer hij gaat nadenken over de diepere betekenis, en het plot gaat relateren aan iets hogers. Tijdens het lezen van het boek moet de ratio van de lezer zoveel als mogelijk op slot zitten. De lezer moet meegesleept worden. En dat kan alleen via het triggeren van emoties. Het ideaalbeeld is dat iedere zin van het boek de emoties van de lezer triggert. Dat betekent dus dat de lezer geen KEUS heeft. Hij MOET het boek uitlezen, want de mens, de lezer, heeft geen invloed op zijn emoties. (Ik laat hierbij externe factoren buiten beschouwing, zoals gestoord worden tijdens het lezen door andere mensen of geluid). Komen we uit bij de vraag: Hoe trigger je de vier basisemoties? Ik kan hier heel lang over uitwijden, en alle bekende en minder bekende technieken gaan opnoemen, maar ik zal in het kort een heel belangrijke, vaak onderschatte component noemen: de stijl: de inhoud van de zinnen mag niet ondersneeuwen door de vorm. Hier gaan veel schrijvers die literair willen schrijven de fout in. door de vorm van de stijl wordt de ratio geprikkeld, dient de lezer meer na te denken. Gevolg: hij legt het boek opzij. het boek gaat hem vermoeien. dit zie je in extreme vorm bij scholieren die op de middelbare school een verplicht boekenlijstje moeten lezen. Ze raken er vermoeid van, want de boeken die ze moeten lezen triggeren zelden de emoties. Het is meestal intellectueel geneuzel dat de ratio activeert en niet de emoties. waarom vind ik dit persoonlijk zo belangrijk? Omdat het, voor mezelf in ieder geval, een hele duidelijke blauwdruk geeft van waar het bij het schrijven eigenlijk om moet gaan. men zou kunnen zeggen: ja, maar iedereen heeft andere emoties. Dat geloof ik niet. Ik geloof dat de emotionele kern bij ieder mens hetzelfde is. Er is dus (naast de fantasylezer, de thrillerlezer, de horrorlezer) een universele lezer, die een universele set kernemoties heeft. men moet deze uiteenzetting niet verwarren met: ja, maar dan ga je richting goedkope lectuur, zoals ik iemand dat hier heb horen zeggen. Dat is onzin, want daarmee impliceer je dat de literaire lezer een andere set emoties heeft dan de lectuurlezer. Dat is NIET zo. Ook literaire boeken zouden i.m.o. tot doel moeten hebben om deze vier basisemoties zoveel als mogelijk te activeren. hoe weet je dat deze emoties worden geprikkeld? Door ze allereerst zelf te voelen. Ik geloof dat een schrijver dient te huilen als hij verdriet opschrijft, dient te lachen als hij iets grappigs schrijft, een gevoel van liefde moet voelen bij iets romantisch, en huivering moet voelen bij iets spannends. vervolgens dient er feedback te komen. bij humor is dit makkelijk te traceren: je legt je tekst voor, en wanneer je de lezer ziet lachen, dan weet je dat je goed zit. bij de andere emoties dient expliciet navraag gedaan te worden. dit is mijn kernvisie samengevat. Wees natuurlijk vrij erop te reageren of het er niet mee eens te zijn.

Geen afbeelding
Johan Bordewijk

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 17:08
Ik trek de analogie bij het schrijven met het versieren van een vrouw. (Daar ben ik geen expert in, sterker nog, ben een vrij slechte versierder, maar ik weet wel hoe het spel zou moeten werken). Dan een heleboel regels geskipt
Altijd fijn te lezen dat er mensen zijn die in een zeer geordend universum leven waarin vooral heel veel ge'moet' moet worden. Als iedereen zich nou maar eens aan mijn regels zou houden, dan ging het eigenlijk eens goed!
Je hebt het niet gelezen, maar velt wel een oordeel over de inhoud? Is verder prima als je het niet leest, maar daarmee is je eindoordeel volslagen waardeloos en niet van belang, en houdt dus de discussie op. Wat doe je op een schrijfforum als je niet gepassioneerd bent van schrijven en geen informatie wilt opdoen? Ik persoonlijk hou mijn oren en ogen goed open, ook op dit forum, en schiet niets af voordat ik de inhoud heb gelezen.
Hé vriend, een beetje aardiger. Je trekt nogal grote conclusies uit niets. Bovendien bewijst je antwoord dat het me gelukt is op je emoties te spelen, en dat was toch de bedoeling?

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 17:13
'Iemand moest Josef K. belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads had gedaan, werd hij op een morgen gearresteerd.' Deze zin is perfect.
Waar dan weer tegen ingebracht kan worden: - het gebruik van K. Noem de hele naam, of niet. Niet zo idiote afkorting. - drie soorgelijke woorden(lasteren, kwaad, arresteren) getuigt van weinig creativiteit - die drie woorden gaan allemaal over andere dingen (roddelen, ethisch oordeel, gerechtelijke actie) - op wie slaat hij terug? Kortom: het oordeel perfect is wat kort door de bocht.
hoe zou je de zin beter formuleren? Ik vind bijvoorbeeld de beginzin van 'Een ijzersterke jeugd' van Lieske geniaal: 'Ik ben een aimabel mens.' Om vervolgens in het boek langzaam te laten zien met wat voor klootzak we hier te maken hebben. Prachtig.[/quote] Hehehe. Geniaal ja.
Hé vriend, een beetje aardiger. Je trekt nogal grote conclusies uit niets. Bovendien bewijst je antwoord dat het me gelukt is op je emoties te spelen, en dat was toch de bedoeling?
ik ben ten eerste je vriend niet, en hoop ook niet dat je bij een wildvreemde gelijk het label vriend plakt. ''Je trekt nogal grote conclusies uit niets''. Maar je leest het niet eens. Dan zal ik het anders zeggen: jij voegt in dat commentaar niets toe op basis van grote conclusies. In je laatste commentaar overigens wel.

Geen afbeelding
Johan Bordewijk

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 17:28
ik ben ten eerste je vriend niet.
Da's jammer. Daar ga je spijt van krijgen :) Het lijkt me juist fijn vriend te zijn met iemand met gepeperde meningen.

3 juni 2011 - 17:34
Duits is niet mijn sterkste taal, maar wat bedoel je precies, want volgens mij is deze zin precies dezelfde. Btw, zou jij de Nederlandse vertaling van die zin op een emotioneel prikkelendere manier kunnen formuleren? Ik geloof dat deze zin de maximale emoties eruit perst, en dat bedoel ik met de universele lezer.
Ik vind de vertaling niet goed. Of in ieder geval niet goed genoeg. Het is in ieder geval niet dezelfde zin en veel van de oorspronkelijke lading is verloren gegaan. Dat heeft ook met een taalverschil te maken (wij kennen de konjunktiv niet alszodanig, bijvoorbeeld). In het origineel staat een vrij emotieloze zin, die echter zijn lading krijgt doordat er, mede door de afgewogen woordkeus, rechtstreeks naar het lot van de Joden door de eeuwen heen wordt verwezen. In vergelijking vind ik de Nederlandse vertaling te zwaar, te zeer op het directe sentiment spelend. Een poging: "Iemand zal Jozef K. zwartgemaakt hebben, want zonder dat hij ook maar een iets kwaads in de zin had gehad, werd hij op een morgen opgepakt." Het is een min of meer terloopse opmerking. Understatement zouden de Engelsen zeggen. De kracht erin ligt volledig in de verwijzing naar de achtergrond van de schrijver, maar ook in de kille, emotieloze en alledaagse woorden waarmee de mededeling wordt gedaan. Je suggesties met andere zinnen werken niet goed omdat je de causaliteit omdraait. Je geeft eerst het arresteren, en dan de verklaring. Kafka gebruikt eerst de (vermoedelijke) oorzaak, dan de verklaring van de oorzaak, vervolgens het resultaat. Let er ook op dat Kafka Jozef K. niet als focus gebruikt, maar een soort alwetende verteller, of iemand die observeert. We hebben geen idee wat Jozef K. hiervan vindt. We weten ook niet wat de verteller/observator ervan vindt. We kunnen alleen de link leggen naar de pogroms, en vanuit die ratio onze eigen mening vormen over wat er vertelt wordt, afhankelijk van wat je zelf vind van de jodenvervolging. Of, vanuit daar verder gedacht: van de vervolging van onschuldigen uit een minderheidsgroep in het algemeen. Dáár ligt de emotie, niet in de tekst maar in wat de lezer er -met behulp van de ratio- van maakt.

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 17:33
ik ben ten eerste je vriend niet.
Da's jammer. Daar ga je spijt van krijgen :)
Ik heb gelukkig geen vrienden nodig. Bovendien, dan zou je me eerst aardig moeten vinden. Ik heb er geen behoefte aan om aardig gevonden te worden door mensen. Ik ben een vervelende man met een mening.
Het lijkt me juist fijn vriend te zijn met iemand met gepeperde meningen.
Als die iets zinnigs te zeggen heeft wel. Ik ga ook niet over quantumfysica zitten praten terwijl ik niet eens weet wat het is. Dat zou mijn mening volslagen waardeloos maken. Lees de inhoud, en sla me vervolgens met je scherpe mening om de oren. Desnoods stop je mijn hele betoog in de gehaktmachine. Ik vind het prima. Discussiëren op basis van lucht heeft echter geen zin.

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 18:01
Volgens mij zeilen we hier falikant uit de bocht. Emoties te over, dat wel. Toont wel meteen de kracht van woorden aan, en het gevaar van die kracht op papier / het scherm. Alle emoties die je normaal gesproken overbrengt met lichaamstaal en gelaatsuitdrukking, alle nuancering die je aan kunt brengen als je ziet dat iemand je niet goed begrijpt, dat vervalt. Dat moet allemaal in text. Belangrijk voor de schrijver, want emoties breng je dus blijkbaar alleen goed over als je het hele scala aanpakt: klank, gebaar en gelaat.

Geen afbeelding
Johan Bordewijk

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 20:41
Volgens mij zeilen we hier falikant uit de bocht.
Ja, deels wel. Dat risico is hier erg groot. maar gezien het onderwerp is dit volgens mij nog wel :ontopic:
Belangrijk voor de schrijver, want emoties breng je dus blijkbaar alleen goed over als je het hele scala aanpakt: klank, gebaar en gelaat.
Dat is dan gelijk het lastige van schrijven. Want je hebt immers alleen maar tekst. En je wilt wel een ervaring met klank, gebaar, gelaat, maar ook bv geuren overbrengen.

Geen afbeelding
Johan Bordewijk

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 20:46
Lees de inhoud, en sla me vervolgens met je scherpe mening om de oren. Desnoods stop je mijn hele betoog in de gehaktmachine. Ik vind het prima. Discussiëren op basis van lucht heeft echter geen zin.
Indachtig de opmerking van Ceridwen ga ik hier niet uit de bocht vliegen. Maar toch roept dit vragen op: kan een discussie alleen maar over inhoud gaan? Niet over vorm dan? Volgens mij is dat wat we namelijk als schrijvers allemaal proberen, nieuwe vormen vinden voor bekende inhoud. Elke emotie, elk thema's is al duizend maal beschreven en toch proberen wel steeds nieuwe woorden en vormen te vinden. Althans, ik wel. En in dit geval moest ik erg lachen om een puntgewijze beschrijving van het baltsgedrag tussen man en vrouw, En dat er zoveel 'gemoet' werd. Zal het niet meer doen..... :o

Geen afbeelding
chrislaevers

Lid sinds

15 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 20:55
Ik vind de vergelijking met het versieren zeer interessant.Ik zie het wel ietsjes ruimer en laat het woord 'manipuleren' en ‘indoctrineren’vallen. In beiden zit ‘versieren’. Elke opvoeding van een kind is een vorm van manipulatie en indoctrinatie met of zonder versierkunsten. Een verkoper doet net hetzelfde, banken in hun contacten met klanten, en zelfs de overheid draait er de hand niet voor om. Een politicus zeker niet. De schrijver en emoties... moet de schrijver zijn/haar emoties dan niet na die eerste versie bijschaven en kijken naar dosering? Lachen en huilen is zeer oké, het gebeurt wanneer je het niet verwacht, maar nadien is er toch een wiedoperatie nodig. Zeker als je als schrijver lacht en huilt waar de meanstream van mensen helemaal niks bij voelt. Ben je dan als schrijver niet te dicht bij wat je schrijft ? Ik ga nog een stapje verder. Als mens ben ik vaak boos op de mensenwereld, de maatschappijen. Boosheid is een emotie. Die komt dan naar boven in het schrijven en dan belichaam ik niet alleen een personage met die woede, maar viseer ik zelfs de lezer en wil die een loer draaien, schokken en zelfs in de war brengen. Dit gaat dus veel directer. Niet tussen schrijver en personage(s) maar tussen schrijver en lezer. Ik zit vaak op ‘de lezer’ te vloeken en denk ‘als je dit niet snapt dan is er nog de eenvoudige versie’ en maak ik twee webben, eentje voor wie het niet snapt, en eentje voor wie het wel snapt. Iets voor kattenliefhebbers, iets voor hondenliefhebbers, iets voor jagers, iets voor … de ene hond is de andere kat niet, als er maar eentje sneuvelt, heb je gegarandeerd prijs. De emotie van de schrijver die de lezer manipuleert en indoctrineert. Klinkt niet goed, hé ? Of net wel? Ik vind wel dat de emoties die je beschreven hebt zeer primair zijn. Je bedoelde het als een voorbeeld, neem ik aan, want er zijn veel meer emoties dan die vier alleen. Eén verhaal kan wel uitsluitend over bv wraak gaan en je kan hoop confronteren met wanhoop en zelfs met angst. ‘Die Angst die jedes Hoffnung braucht’ (Wagner libretto). Heel eenvoudig en universeel actueel. Ik vertaal het als ‘Angst die elke hoop noodt’. Je bedoelde dan toch een combinatie van niet vier maar meerdere emoties? Wat ik als schrijfster nog niet zeker weet is hoe de schrijver de mannelijke lezer versiert. Dit heeft niets te maken met de vergelijking ‘het versieren van een vrouw/lezer), maar met wat Schlie opmerkte over ratio en emoties. En als ik kijk naar mijn schrijfervaringen ben ik al een hele tijd tot de conclusie gekomen dat ratio onontbeerlijk is. De emoties moeten nog steeds vrij en spontaan neerkletsen, maar de ratio doet het manipuleren en het indoctrineren, zorgt voor evenwicht, voor het schepje erop of eraf. Maar hoe zit het met emotie en de mannelijke lezer? Een apart topic misschien? Afgezien van de ratio... heeft een schrijver die vlot emoties toelaat op papier (van zichzelf of van andere mensen, al dan niet gesublimeerd) meer kans om een 'goed' boek te schrijven dan een schrijver die emoties niet 'erkent' en ze ook niet voelt of verdringt? Ik ontwijk bewust de termen 'introvert/extrovert' omdat een extroverte schrijver een deepfreezer effect kan geven, en een introverte schrjver over een gevoelige emotionaliteit kan beschikken. Emoties lijken van korte duur. Wat als je één bepaalde gevoelsstemming of een bepaalde indruk van in het begin tot op het einde in crescendo wilt opvoeren ? De emoties die hier en daar dan opduiken dienen dan om die gevoelsstemming of die visie te ondersteunen. Welke lezer gaat dat opmerken en welke niet? l Stel dat je een verhaal schrijft over lege mensen. Toevallig is er een mormeltje van een hondje dat te pas en te onpas één of andere actie uitvoert (plassen en kakken?). En het hondje sterft. Wat onthoudt de lezer? Niet de weerspiegeling van één of andere steriele, verzuurde maatschappij, maar het hondje. Ook al heeft die maar enkele zinnen gekregen. Een lichtpuntje in de woestijn. Dus Bavarios, ik moet je gelijk geven. Emoties, hoe primitiever, hoe beter, zijn van groot belang. Maar een schrijver kan dieper graver en dingen blootleggen die hij/zij ziet en vaststelt in de wereld. Daaruit puren, condenseren, en ja, die oeremoties gebruiken om te manipuleren en te indoctrineren. Het is de menselijke baltsdans.

Geen afbeelding
The Lonely Fox

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 21:12
De schrijver en emoties... moet de schrijver zijn/haar emoties dan niet na die eerste versie bijschaven en kijken naar dosering? Lachen en huilen is zeer oké, het gebeurt wanneer je het niet verwacht, maar nadien is er toch een wiedoperatie nodig. Zeker als je als schrijver lacht en huilt waar de meanstream van mensen helemaal niks bij voelt. Ben je dan als schrijver niet te dicht bij wat je schrijft ? Ik ga nog een stapje verder. Als mens ben ik vaak boos op de mensenwereld, de maatschappijen.
'MEANstream,' geweldig Chrislaevers! Jouw post is duidelijk bedekt met veel emoties.

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 21:35
De schrijver en emoties... moet de schrijver zijn/haar emoties dan niet na die eerste versie bijschaven en kijken naar dosering? Lachen en huilen is zeer oké, het gebeurt wanneer je het niet verwacht, maar nadien is er toch een wiedoperatie nodig. Zeker als je als schrijver lacht en huilt waar de meanstream van mensen helemaal niks bij voelt. Ben je dan als schrijver niet te dicht bij wat je schrijft ?
Inderdaad. En dat zeg ik ook. Daarom noemde ik een tweedelig schrijfproces: het eerste deel, waarin de emoties en zinnen via intuitie op papier komen. en het tweede deel, waarin de ratio wordt gebruikt, voornamelijk in functie van techniek, die op zijn beurt in het teken van de universele lezer staat. Want waarom zouden we tot in het oneindige onze zinnen bijschaven? Dit doen we omdat er ergens algemene regels zijn over hoe je een boektekst het best kunt opzetten. Die algemene regels worden, filosofisch gezien, bepaald door de universele lezer.
Ik vind wel dat de emoties die je beschreven hebt zeer primair zijn. Je bedoelde het als een voorbeeld, neem ik aan, want er zijn veel meer emoties dan die vier alleen. Eén verhaal kan wel uitsluitend over bv wraak gaan en je kan hoop confronteren met wanhoop en zelfs met angst. ‘Die Angst die jedes Hoffnung braucht’ (Wagner libretto). Heel eenvoudig en universeel actueel. Ik vertaal het als ‘Angst die elke hoop noodt’. Je bedoelde dan toch een combinatie van niet vier maar meerdere emoties?
Ik ga ervan uit dat alle emoties in een boek via de lezer te herleiden zijn tot die vier. Bijvoorbeeld: een personage heeft de hoop om de wereld te redden. Dit zorgt - als het goed uitgewerkt is - voor spanningsgenot bij de lezer. Of: als een personage de hoop heeft om zijn ex geliefde terug te zien: dit zorgt - als het goed uitgewerkt is - voor romantisch genot en/of spanningsgenot bij de lezer. Er zijn natuurlijk andere emoties. Misschien zou een personage ook agressief of woedend kunnen zijn. Maar die agressie of woede leidt to een actie of iets anders, en dus voor spanningsgenot bij de lezer, of voor humorgenot als de agressie bijvoorbeeld in de vorm van een slapstick wordt geschreven. De vele soorten emoties die in een boek kunnen worden beschreven worden dus via de lezer in 4 soorten genot ervaren. Ik noem ze maar even spanningsgenot, romantisch genot, humoristisch genot en verdrietsgenot. Seks plaats ik onder romantisch genot. Uiteindelijk kun je ook deze vier wegstrepen en blijft er 1 emotie over: genot.
Wat ik als schrijfster nog niet zeker weet is hoe de schrijver de mannelijke lezer versiert. Dit heeft niets te maken met de vergelijking ‘het versieren van een vrouw/lezer)
De vrouw voor de man in mijn analogie is de lezer voor de schrijver. Of de lezer een man is of een vrouw maakt niet uit.
Afgezien van de ratio... heeft een schrijver die vlot emoties toelaat op papier (van zichzelf of van andere mensen, al dan niet gesublimeerd) meer kans om een 'goed' boek te schrijven dan een schrijver die emoties niet 'erkent' en ze ook niet voelt of verdringt? Ik ontwijk bewust de termen 'introvert/extrovert' omdat een extroverte schrijver een deepfreezer effect kan geven, en een introverte schrjver over een gevoelige emotionaliteit kan beschikken.
Mijn antwoord zou zijn: Nee. Ook de schrijver dient zijn emotie te sublimeren in genot. Dus een schrijver die blijft steken in emoties zal moeite hebben om een goed boek te schrijven. En hij zal in de tweede fase, als de ratio gebruikt moet worden, moeite hebben om afstand te doen van zijn tekst, en zich de lezer in te beelden, wanneer hij onder teveel invloed van negatieve emoties staat.
Stel dat je een verhaal schrijft over lege mensen. Toevallig is er een mormeltje van een hondje dat te pas en te onpas één of andere actie uitvoert (plassen en kakken?). En het hondje sterft. Wat onthoudt de lezer? Niet de weerspiegeling van één of andere steriele, verzuurde maatschappij, maar het hondje. Ook al heeft die maar enkele zinnen gekregen. Een lichtpuntje in de woestijn.
Wat mij betreft gaat het niet om emoties die per se opgewekt worden door een mens. Het gaat om de emoties die via een zin, via woorden, worden opgewekt bij de lezer. Die kunnen dus net zo goed opgewekt worden door een hond, zoals in jouw voorbeeld. Er zijn ook genoeg voorbeelden van boeken die gaan over emotieloze, lege mensen, bijvoorbeeld psychopaten. Maar dat doet er niet toe. Het gaat om de tekst. Via de zin en de woorden dient de emotie van de lezer opgewekt te worden, en dat kan net zo goed via een lege psychopaat zijn. En zo kan een super emotioneel personage nauwelijks emoties op te wekken bij de lezer, omdat de zinnen niet zodanig geconstrueerd zijn dat ze emoties opwekken.

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 21:43
Een poging: "Iemand zal Jozef K. zwartgemaakt hebben, want zonder dat hij ook maar een iets kwaads in de zin had gehad, werd hij op een morgen opgepakt."
Het zou best kunnen dat deze zin een betere zin is. Maar heb je er over nagedacht waarom deze zin een betere zin is? Waarom zit iedereen op dit forum zijn zinnen tot in het oneindige te verbeteren? Dat doet iedereen in functie van algemene regels, in functie van de universele lezer dus.
Het is een min of meer terloopse opmerking. Understatement zouden de Engelsen zeggen. De kracht erin ligt volledig in de verwijzing naar de achtergrond van de schrijver, maar ook in de kille, emotieloze en alledaagse woorden waarmee de mededeling wordt gedaan.
Dat zou best kunnen. Maar dan heb je het over het thema. Het thema moet een beetje op de achtergrond blijven i.m.o. In de zin dat het niet constant moet worden uitgelegd door de schrijver. Als het waar is wat je zegt, en daar ga ik vanuit, dan heeft kafka het thema uitstekend omgegoten in een zin, zonder het te hoeven uitleggen.
Je suggesties met andere zinnen werken niet goed omdat je de causaliteit omdraait. Je geeft eerst het arresteren, en dan de verklaring. Kafka gebruikt eerst de (vermoedelijke) oorzaak, dan de verklaring van de oorzaak, vervolgens het resultaat.
Dat klopt. Maar het ging er mij om te tonen dat de inhoud van de zin ondergeschikt is aan de vorm. In principe geeft de inhoud van mijn zinnen dezelfde informatie prijs als die van kafka. maar omdat de vorm anders is, is er minder emotionele prikkeling. Hoe iets wordt gezegd is dus belangrijker dan wat wordt gezegd.
Let er ook op dat Kafka Jozef K. niet als focus gebruikt, maar een soort alwetende verteller, of iemand die observeert. We hebben geen idee wat Jozef K. hiervan vindt. We weten ook niet wat de verteller/observator ervan vindt. We kunnen alleen de link leggen naar de pogroms, en vanuit die ratio onze eigen mening vormen over wat er vertelt wordt, afhankelijk van wat je zelf vind van de jodenvervolging. Of, vanuit daar verder gedacht: van de vervolging van onschuldigen uit een minderheidsgroep in het algemeen. Dáár ligt de emotie, niet in de tekst maar in wat de lezer er -met behulp van de ratio- van maakt.
Dit schrijf jij op omdat je dit weet. Ik ben in mijn theoretische uiteenzetting uitgegaan van een abstracte universele lezer. Hij is dus niet begiftigd of besmet met informatie vooraf. Natuurlijk is de praktijk nooit zo, want iedere lezer draagt een verleden en informatie met zich mee.

Geen afbeelding
chrislaevers

Lid sinds

15 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 22:56
Ja, Lonely Fox, ik schaam me geen duimbtreed voor 'meanstream'. Het was 'a slip of the mind'. Het wordt hoog tijd dat ik een schrijvershutje vind ergens in een verloren plek waar ik alleen dierengeluiden hoor. Die zouden 'main' zijn en nooit 'mean'. Ik had het niet gemerkt. Goed dat je dat is opgevallen. Dank je. Bavarios, ik ga daar verder over nadenken. Ik wilde maar even zeggen dat ik de vergelijking versieren van een vrouw ivm schrijven goed had begrepen, maar ik bedoel dus echt wel de mannelijke lezer, volledig los van dat. Ik zie een verschil tussen mannelijke en vrouwelijke lezers en wil er het fijne van weten omdat ik niet voor vrouwen wil schrijven. En als je een vrouwelijke schrijver bent, is dat heel moeilijk want heel subtiel en heel hardnekkig wordt je in die richting 'geduwd'. Sinds ik dat heb opgemerkt, ga ik er regelrecht tegenin. Zo ben ik. Ik maak van mijn volgend mannelijk HP een volbloed polygamist. En mijn vrouwelijke HP 's zullen op de hoogte moeten zijn van het orang-oetan bestand en als ze niet weten waar de permafrost ontdooit, stuur ik ze de laan uit, ook al is er eentje die haar hakje heeft verloren. Emoties, ja, oké, maar nu kom ik tot de vraag dus; is dit niet eerder voor vrouwelijke lezers bestemd dan voor mannelijke? Wat is het profiel van de mannelijke lezer? Misschien weer een ander topic? Een domme vraag misschien, maar staat de mainstream van mannelijke lezers open voor emoties? Waar liggen de emoties van de mannelijke lezer dan? Waar liggen ze bij de mannelijke schrijver?

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 juni 2011 - 23:44
Bavarios, ik ga daar verder over nadenken. Ik wilde maar even zeggen dat ik de vergelijking versieren van een vrouw ivm schrijven goed had begrepen, maar ik bedoel dus echt wel de mannelijke lezer, volledig los van dat. Ik zie een verschil tussen mannelijke en vrouwelijke lezers en wil er het fijne van weten omdat ik niet voor vrouwen wil schrijven.
Als je er het fijne van wilt weten dan zou je misschien de mannelijke aard kunnen doorgronden en onderzoeken. Dat kan volgens mij op verschillende manieren. voetbalprogramma's kijken, het aan mannen zelf vragen, je goede vriend analyseren, of je vriend - als je die hebt. Veel naar films kijken hoe mannen zich gedragen etc. Of lees boekjes over het verschil tussen mannen en vrouwen.
En als je een vrouwelijke schrijver bent, is dat heel moeilijk want heel subtiel en heel hardnekkig wordt je in die richting 'geduwd'. Sinds ik dat heb opgemerkt, ga ik er regelrecht tegenin. Zo ben ik. Ik maak van mijn volgend mannelijk HP een volbloed polygamist. En mijn vrouwelijke HP 's zullen op de hoogte moeten zijn van het orang-oetan bestand en als ze niet weten waar de permafrost ontdooit, stuur ik ze de laan uit, ook al is er eentje die haar hakje heeft verloren.
hehehe
Emoties, ja, oké, maar nu kom ik tot de vraag dus; is dit niet eerder voor vrouwelijke lezers bestemd dan voor mannelijke?
Ik geloof niet dat er een verschil is tussen de mannelijke emoties en de vrouwelijke emoties. Hooguit zal een man minder snel zijn emoties tonen, en staat ie er iets verder van verwijderd. Ik geloof wel dat er een enorm verschil is tussen mannen en vrouwen als het gaat om de keuze van een partner, en de manier waarop aantrekking wordt opgewekt door de andere sexe. De emoties die worden gevoeld zijn ongeveer dezelfde, maar de wijze waarop ze worden opgewekt is anders. Nog een groot verschil tussen mannen en vrouwen is het mannelijk ego. Een vrouw heeft een vrouwelijke trots, een man een mannelijk ego. Ik weet ook niet precies hoe ik dat zou moeten uitleggen, het is gebaseerd op mijn intuïtie.
Wat is het profiel van de mannelijke lezer? Misschien weer een ander topic? Een domme vraag misschien, maar staat de mainstream van mannelijke lezers open voor emoties?
Ja absoluut. Mannen zijn extreem emotionele wezens. Ze pinken stiekem tranen weg die niemand mag zien. Ze kunnen tegelijk extreem rationeel zijn. Zo rationeel dat ze plots een lichtjaar verwijderd zijn van hun emoties en zeer analytisch gaan denken. In modellen, hypotheses etc. als je een gesprek tussen mannen volgt, en de discussie gaat iets verder en dieper, en als je deze discussie dan analyseert dan zie je vaak dat mannen richting een theorie gaan praten. Ze gaan verbanden trekken. Vrouwen hebben dit zelden, maar zoeken juist details in het grote geheel. Om mijn boek te kunnen schrijven heb ik me iig jarenlang extreem verdiept in de menselijke psyche, zowel in de praktijk als via boeken. Levenservaring en ervaring met mensen helpt ook.
Waar liggen de emoties van de mannelijke lezer dan? Waar liggen ze bij de mannelijke schrijver?
Die emoties liggen daar waar de vrouw ze heeft. In hun hart. Alleen zou een man misschien eerder interesse hebben in actie, moordenaars, succesvolle businessmannen etc. Waarom wil je trouwens per se voor mannen schrijven? Zou het niet beter zijn om gewoon te schrijven wat je het best ligt? En als daar iets uitrolt wat mannen leuk vinden, dan is dat mooi meegenomen. Zomaar een gedachte.

4 juni 2011 - 5:39
Het zou best kunnen dat deze zin een betere zin is. Maar heb je er over nagedacht waarom deze zin een betere zin is? Waarom zit iedereen op dit forum zijn zinnen tot in het oneindige te verbeteren? Dat doet iedereen in functie van algemene regels, in functie van de universele lezer dus.
Het is een betere zin omdat het dichter bij het origineel ligt in de terloopsheid en de alledaagsheid die eruit spreekt. De eerdere vertaling was te stijf en te statig. Geen wonder dat mensen Duitse literatuur niet mogen als het zo beroerd wordt vertaald.
Dat zou best kunnen. Maar dan heb je het over het thema. Het thema moet een beetje op de achtergrond blijven i.m.o. In de zin dat het niet constant moet worden uitgelegd door de schrijver. Als het waar is wat je zegt, en daar ga ik vanuit, dan heeft kafka het thema uitstekend omgegoten in een zin, zonder het te hoeven uitleggen.
Je spreekt jezelf tegen. Het thema staat heel goed in de openingszin. Volgens mij heeft Kafka dit nergens uitgelegd. Het is echter de ratio die het thema in de zin legt: als je niet weet wie de schrijver is en wat diens achtergrond is, kan het met deze openingszin nog alle kanten opgaan.
In principe geeft de inhoud van mijn zinnen dezelfde informatie prijs als die van kafka. maar omdat de vorm anders is, is er minder emotionele prikkeling. Hoe iets wordt gezegd is dus belangrijker dan wat wordt gezegd.
Nee. Ik lees in jouw varianten geen andere emotionele prikkeling, die ontbreekt daarin namelijk ook. Ik bespeur wel irritatie als ik het lees, omdat de volgorde oorzaak-gevolg zonder reden wordt omgegooid. De volgorde van de zinnen/woorden is ook een manier om informatie over te brengen (dit is zelfs heel erg belangrijk als het om lezers gaat die niet zo heel goed kunnen lezen).
Dit schrijf jij op omdat je dit weet. Ik ben in mijn theoretische uiteenzetting uitgegaan van een abstracte universele lezer. Hij is dus niet begiftigd of besmet met informatie vooraf. Natuurlijk is de praktijk nooit zo, want iedere lezer draagt een verleden en informatie met zich mee.
Dat laatste klopt: je universele lezer bestaat niet. Wel kun je zeggen dat er binnen een bepaalde cultuur een bepaalde lezer bestaat (ik ga ervanuit dat Nederlanders van mijn leeftijd dezelfde schoolopleiding hebben gehad en dus ongeveer dezelfde gedachtengang hebben als ze Der Process lezen. Ik ga er ook vanuit dat de gemiddelde lezer in de USA of Argentinië een andere gedachtengang heeft). Daardoor is de perceptie van dit soort literatuur op de hele wereld anders. Wij vinden dit niet saai, omdat we in de eerste zin (samen met de titel en de naam + achtergrond van de schrijver) al weten waar het boek om gaat. Die wetenschap laat je het boek lezen met een bepaalde verwachting, waardoor het niet saai is. Maar als je de achtergrond niet kent, dan is dit natuurlijk een behoorlijk saaie openingszin. Het zou een grap kunnen worden, of een aanklacht van een extreme groepering, of een horrorverhaal... En dat is precies waarom dat wat "men de wereldtop vindt" nooit echt goed is: het is maar een gemiddelde, van boeken waarvoor je niets hoeft te weten om ze te kunnen begrijpen in al hun finesses. Het zullen voornamelijk boeken zonder finesses zijn, die puur op de emotie spelen. Ik ga er vanuit dat de boeketreeks hoog scoort (dat merk je al aan de verkoopcijfers van de vertalingen: de teksten zijn niet cultuurgebonden).

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 10:38
[quote=schlimazlnik]
Het is een betere zin omdat het dichter bij het origineel ligt in de terloopsheid en de alledaagsheid die eruit spreekt. De eerdere vertaling was te stijf en te statig. Geen wonder dat mensen Duitse literatuur niet mogen als het zo beroerd wordt vertaald.
Dat doet er niet toe. Het gaat erom dat, of je het origineel nu kent of niet, dat er verbetering van een zin mogelijk is in functie van de manier waarop een zin leest/opgebouwd is. De openingszin van kafka zou op een miljoen manieren geschreven kunnen worden. Een paar daarvan zorgen ervoor dat er voldoende emotionele prikkeling is. Een heleboel ervan zorgen voor weinig tot geen emotionele prikkeling. Waar het om gaat is de emotionele trigger. Die moet er in zitten. En dat staat los van de achtergrond of het thema van dit verhaal.
Je spreekt jezelf tegen. Het thema staat heel goed in de openingszin. Volgens mij heeft Kafka dit nergens uitgelegd. Het is echter de ratio die het thema in de zin legt: als je niet weet wie de schrijver is en wat diens achtergrond is, kan het met deze openingszin nog alle kanten opgaan.
Ja, dat zeg ik toch ook. Het thema is de enige rationele component die in het boek mag zitten. Het moet echter nooit sterk op de voorgrond treden. De schrijver mag de lezer er niet mee vermoeien. Die eerste zin van Kafka zou gelezen kunnen worden ALSOF er helemaal geen thema is. Alsof het gewoon gaat om een man die is opgepakt, en niet meer dan dat. Dus ik spreek mezelf nergens tegen.
Nee. Ik lees in jouw varianten geen andere emotionele prikkeling, die ontbreekt daarin namelijk ook. Ik bespeur wel irritatie als ik het lees, omdat de volgorde oorzaak-gevolg zonder reden wordt omgegooid. De volgorde van de zinnen/woorden is ook een manier om informatie over te brengen (dit is zelfs heel erg belangrijk als het om lezers gaat die niet zo heel goed kunnen lezen).
Je zegt niet anders dan wat ik zeg: de volgorde hangt samen met de manier waarop een zin wordt geschreven, en is dus zeer belangrijk voor de emotionele prikkeling van de lezer. Mijn basisgedachte is: hoe je iets zegt is belangrijker dan wat je zegt. En dat hangt dus ook samen met de volgorde.
Dat laatste klopt: je universele lezer bestaat niet. Wel kun je zeggen dat er binnen een bepaalde cultuur een bepaalde lezer bestaat (ik ga ervanuit dat Nederlanders van mijn leeftijd dezelfde schoolopleiding hebben gehad en dus ongeveer dezelfde gedachtengang hebben als ze Der Process lezen. Ik ga er ook vanuit dat de gemiddelde lezer in de USA of Argentinië een andere gedachtengang heeft). Daardoor is de perceptie van dit soort literatuur op de hele wereld anders. Wij vinden dit niet saai, omdat we in de eerste zin (samen met de titel en de naam + achtergrond van de schrijver) al weten waar het boek om gaat.
De universele lezer bestaat wel. Hij bestaat naast de Argentijnse, de Nederlandse, de Spaanse lezer. Er zijn nu eenmaal schrijfregels die algemeen, universeel en overkoepelend zijn en los staan van landsgrenzen. Het zijn die regels die in functie staan van de universele lezer. Een simpel voorbeeld: show don't tell is zo'n algemeen principe dat in functie staat van de universele lezer. Zo zijn er nog duizenden. Ik ga er van uit dat de universele lezer een tabula rasa is: hij heeft geen informatie vooraf, is niet besmet met cultuur. Dit is een abstract begrip, maar ik ga er vanuit dat de universele lezer ook daadwerkelijk in elke specifieke lezer huist (de argentijnse, de spaanse, de nederlandse of: de thrillerlezer, de fantasylezer etc.). Om de analogie weer eens met versieren te trekken: de universele lezer ziet, net als de vrouw, geen waarde in het boek, respectievelijk in de man VOORAF. Sterker nog, hij/zij heeft er nog eerder een afkeer van, dan dat hij/zij er waarde in ziet. Samenvattend is mijn basisstelling dus: de lezer dient versierd te worden. De waarde die eerst op 0 was of zelfs -10, moet verhoogd worden naar 100. Dit kan alleen via emotionele triggers. En het thema is een extraatje, dat niet per se noodzakelijk is om een boek bij een lezer te doen aanslaan, maar wel mooi meegenomen.

Geen afbeelding
parrot

Lid sinds

15 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 13:33
Interessante discussie met goed doordachte standpunten en mooie metaforen. Ik houd het op creatieve invulling achteraf, misschien wel met name in de herschrijffase.

Geen afbeelding
Judy

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 14:00
Ik heb niets met de 'versierings' analogie, want ik heb niets met versieren. Ik geloof daar nl. niet in, wel in echtheid, jezelf zijn en wederzijdse aantrekkingskracht tussen mensen, of het nu geliefdes worden of goede vrienden. In het leven zijn er mensen met wie je echt een klik hebt, met wie je op de één of andere manier op dezelfde golflengte zit. Dat kan in één keer zijn, of het kan groeien. Daarmee bedoel ik niet dat je 'best op kunt schieten met iemand', maar dat je echt graag bij elkaar in de buurt bent, een soort vrienden voor het leven (of in elk geval een belangrijke periode in je leven). Meestal is dat maar een selecte groep mensen. En zo zie ik dat ook bij boeken: hoe goed iemand ook schrijft, er moet altijd een klik zijn met het verhaal. Daar draait het om, en als de techniek etc. ook nog eens goed is, het complete plaatje klopt, is het natuurlijk helemaal geweldig. Er zijn zat boeken die ik 'goed' vind, waarvan ik de kwaliteit niet (kan) ontken(nen), maar waar ik dus niets mee heb. Waarom? Omdat het verhaal me niet aanspreekt. Er zijn ook boeken waarvan het verhaal aanspreekt, maar de uitwerking slecht is. Het verhaal kan dan toch heel erg blijven hangen, hoewel ik het vanwege de uitwerking niet nog eens zal lezen. Idealiter heb je beiden, maar wat ik wil zeggen: zoveel mensen, zoveel verschillende smaken, zoveel verhalen. Ik geloof niet dat je iedereen kunt pleasen en dat je dat ook niet zou moeten willen. Waar ik in geloof, is gewoon om te doen wat je het beste ligt en je eigen verhaal zo goed mogelijk te vertellen, niet om de wereld te bevredigen (om maar even in versierderstermen te blijven hangen...). Hoe echt kun je zijn als je je voortdurend op de buitenwereld richt? Hoe had het werk van Vincent van Gogh eruit gezien als hij dacht: 'Wat zal de hele wereld aanspreken?' Niet erg veel soeps lijkt me. Voor het leuk heb ik in onderstaand stukje 'mannen' maar eens door '(alle) mensen' vervangen:
Waarom wil je trouwens per se voor alle mensen schrijven? Zou het niet beter zijn om gewoon te schrijven wat je het best ligt? En als daar iets uitrolt wat mensen leuk vinden, dan is dat mooi meegenomen. Zomaar een gedachte.

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 14:27
Voor het leuk heb ik in onderstaand stukje 'mannen' maar eens door '(alle) mensen' vervangen:
Waarom wil je trouwens per se voor alle mensen schrijven? Zou het niet beter zijn om gewoon te schrijven wat je het best ligt? En als daar iets uitrolt wat mensen leuk vinden, dan is dat mooi meegenomen. Zomaar een gedachte.
Oké, maar dan stel ik jou de vraag: waarom zit je op een schrijfforum? (not offensive bedoeld). Ik ga er voor het gemak vanuit dat je misschien ooit een proefstukje hier hebt geplaatst, of hebt gedaan. Of dat je proefstukjes hebt gelezen om ervan te leren, of dat je misschien ooit een schrijfcursus hebt genomen, of dat je in het subforum techniek en stijl kijkt om er iets van op te pikken. Waarom doe je dit? Waarom doet een beginnende schrijver dat? Omdat er algemene, universele schrijfregels zijn, en die zijn er omdat er zoiets als de universele lezer bestaat. Ze zijn er om het lezen aangenaam te maken voor de universele lezer, om het emotioneel prikkelend te maken. Als jouw stelling klopt, dan zou je kunnen zeggen: dan hoef je ook niet op een forum te zitten, dan hoef je ook niets te leren, geen enkele universele regel toe te passen. Mijn verhaal staat helemaal los van de initiële creativiteit, wanneer je puur vanuit gevoel en intuïtie de woorden op papier pent. Dus: ook jij probeert de lezer te versieren en emotioneel te triggeren.
Interessante discussie met goed doordachte standpunten en mooie metaforen. Ik houd het op creatieve invulling achteraf, misschien wel met name in de herschrijffase.
Helemaal mee eens.

Geen afbeelding
Judy

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 16:17
Voor het leuk heb ik in onderstaand stukje 'mannen' maar eens door '(alle) mensen' vervangen:
Waarom wil je trouwens per se voor alle mensen schrijven? Zou het niet beter zijn om gewoon te schrijven wat je het best ligt? En als daar iets uitrolt wat mensen leuk vinden, dan is dat mooi meegenomen. Zomaar een gedachte.
Oké, maar dan stel ik jou de vraag: waarom zit je op een schrijfforum? (not offensive bedoeld). Ik ga er voor het gemak vanuit dat je misschien ooit een proefstukje hier hebt geplaatst, of hebt gedaan. Of dat je proefstukjes hebt gelezen om ervan te leren, of dat je misschien ooit een schrijfcursus hebt genomen, of dat je in het subforum techniek en stijl kijkt om er iets van op te pikken. Waarom doe je dit? Waarom doet een beginnende schrijver dat? Omdat er algemene, universele schrijfregels zijn, en die zijn er omdat er zoiets als de universele lezer bestaat. Ze zijn er om het lezen aangenaam te maken voor de universele lezer, om het emotioneel prikkelend te maken. Als jouw stelling klopt, dan zou je kunnen zeggen: dan hoef je ook niet op een forum te zitten, dan hoef je ook niets te leren, geen enkele universele regel toe te passen. Mijn verhaal staat helemaal los van de initiële creativiteit, wanneer je puur vanuit gevoel en intuïtie de woorden op papier pent. Dus: ook jij probeert de lezer te versieren en emotioneel te triggeren.
Wel ja, leg me maar woorden in de mond. In eerder stuk zeg ik alleen maar dat ik het oorspronkelijke verhaal belangrijk vind, en dat het dat verhaal is dat (ondanks de eventueel emotioneel meeslepende/technische uitwerking) mensen aanspreekt of niet. Ik beweer nergens dat je als schrijver dan maar met oogkleppen op alleen maar je eigen ding moet gaan doen en soit. Het is niet het één of het ander, er bestaat ook zoiets als een mooi midden. Ik plaats gewoon mijn vraagtekens bij het 'iedereen willen pleasen' en geloven dat dat mogelijk is, niet bij het goed of emotioneel overbrengen van een verhaal, waarin ik je gedeeltelijk gelijk geef. Ik ben iemand die graag communiceert, dus ja, als ik een verhaal heb, zal ik dat zo begrijpelijk mogelijk willen maken naar de lezer toe, let wel: qua emoties én ratio (omdat een mens in mijn ogen een emotioneel én rationeel wezen is). Jij noemt dat de lezer 'versieren'? Prima. Ik noem het 'contact maken met de lezer, van kern tot kern'. Misschien gewoon een kwestie van semantiek (in een ander topic gaven we beiden ook een verschillende betekenis aan het woord 'nuchter'), hoe het ook zij, ik neem aan dat we beiden willen communiceren met of iets overbrengen aan de lezer. Het verschil tussen ons is denk ik dat ik er niet vanuit ga dat iederéén mijn werk mooi zal vinden, hoe goed de (emotionele) uitwerking ook is. En nogmaals, ik denk dat dat komt door het verhaal, en omdat smaken totaal verschillen. Als we er even vanuit gaan dat één van mijn verhalen aardbeienijs zou zijn, van de meest fantastische kwaliteit, dan zullen er waarschijnlijk meer mensen overgehaald worden dan wanneer ik prutaardbeienijs met bedorven aardbeien, goedkope melk en veel smaakversterkers had gemaakt. Maar... er zullen altijd mensen blijven die een voorkeur hebben voor de chemische variant, die niet van aardbeienijs houden, of die überhaupt niet van ijs houden. Ze zullen in het gunstigste geval misschien de kwaliteit van het verhaal (h)erkennen, maar dat maakt nog steeds niet dat ze van aardbeienijs houden. Ik ga er wél vanuit dat bepaalde mensen zich tot mijn werk aangetrokken zullen voelen, en dat is prima, en ik hoop natuurlijk dat die groep mensen heel groot is, maar ik ga niet mijn best doen om de hele wereld te versieren en ik heb er ook geen zin in om iedereen maar te pleasen. Ik spreek hier voor mezelf, anderen (zoals jij blijkbaar) zien en doen het weer anders en dat is prima. Kortom, ik ben het gedeeltelijk met je eens dat zorgen voor emotionele betrokkenheid veel lezers voor je kan winnen (omdat emoties universeel zijn), maar niet alle lezers, omdat ik dus geloof dat dat ook van het verhaal afhangt en met smaak te maken heeft en er naar mijn mening niet zoiets als een 'universele lezer' bestaat (net zo min als dat iedereen van klassieke muziek houdt, hoe goed uitgevoerd ook en hoe 'rakend' ook, of rock, of om het even wat voor muziek of kunstuiting dan ook).

Geen afbeelding
Judy

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juni 2011 - 17:44
Om nog even op je versieranalogie in te gaan: dat een man (= het verhaal) nog zo goed kan versieren (= de techniek), betekent toch niet dat alle vrouwen voor/op hem vallen?

Geen afbeelding
bavarios

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2011 - 1:44
Wel ja, leg me maar woorden in de mond.
en vreten zul je ze! ;)
Ik plaats gewoon mijn vraagtekens bij het 'iedereen willen pleasen' en geloven dat dat mogelijk is
ik heb al eerder gezegd dat je niet iedereen kunt pleasen.
Het verschil tussen ons is denk ik dat ik er niet vanuit ga dat iederéén mijn werk mooi zal vinden, hoe goed de (emotionele) uitwerking ook is.
ik ga daar dus ook niet van uit dat dat kan. Dat heb ik al eerder in deze topic geschreven.
Kortom, ik ben het gedeeltelijk met je eens dat zorgen voor emotionele betrokkenheid veel lezers voor je kan winnen (omdat emoties universeel zijn), maar niet alle lezers, omdat ik dus geloof dat dat ook van het verhaal afhangt en met smaak te maken heeft en er naar mijn mening niet zoiets als een 'universele lezer' bestaat (net zo min als dat iedereen van klassieke muziek houdt, hoe goed uitgevoerd ook en hoe 'rakend' ook, of rock, of om het even wat voor muziek of kunstuiting dan ook).
We zijn het dus eens.