Beschrijving

Ik ben het met je eens, Tja: de grens ligt bij de auteur. :D Dit is serieus een ingewikkelde vraag. Ik beschrijf altijd puur gevoelsmatig en heb van proeflezers nooit kritiek gehad op (te veel/te weinig) beschrijvingen. Soms probeer ik bijvoorbeeld een stad door het verhaal heen te beschrijven. Niet meteen: 'De kerken waren zus en zo, de straat was dit en dit, het weer was bla en bla...' Maar langzaam. 'De grijze wolken zorgden ervoor dat de kerk er nog somberder uitzag dan gisteren.'

Het zijn dus reacties van verschillende uitgevers over hetzelfde. Onlangs heb ik een boek gelezen waar twee bladzijden werd gespendeerd aan de inrichting van een kamer. Het was verder van totaal geen belang. Dan lees ik toch liever het verhaal verder.

Ik denk dat de lezer en zijn voorkeur bepaald wat hij/zij TE vind. Ik b.v kan genieten van een mooi stuk beschrijving mits dat beeldend is gedaan.Ik lees boeken als een reis die ik zelf niet maakte, dan wil ik er ook wel wat in te ''zien 'krijgen. Schrijven wat je zelf lezen wil, bepaald hoe beschrijvend je zelf schrijft, denk ik.

Stephen King heeft 100 blz nodig om een karakter te omschrijven. Waar ligt de grens? Bij de schijfster in dit geval, Zolang de lezer het boek niet aan de kant gooit zit je goed denk ik. Anders verscheur het maar, gebruik ik het wel als kattenbakvulling... :lol:

Wat mij betreft is het te beschrijvend als ik als lezer merk dat de schrijver bezig is met beschrijven, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Als het nog een ander nut heeft in het verhaal dan alleen maar beschrijven, dan stoor ik me er niet aan. Bij Stephen King bijvoorbeeld valt het me niet zo op, al hoor ik van anderen ook dat hij te beschrijvend is. Ik denk dat het dus meer vanaf hangt in hoeverre je de kunst van het weven verstaat dan hoeveel beschrijving er daadwerkelijk in zit. Te weinig beschrijvend? Ik denk als ik mij als lezer er helemaal niets bij kan voorstellen, als ik er geen beeld bij krijg. Maar een beeld krijgen kan ook anders dan door droge beschrijving.

Persoonlijk denk ik, is de schrijver degene die dat bepaalt. Je moet je wel bedenken of dat wat je schrijft genoeg informatie bevat voor de lezer, zodat deze de ontbrekende details kan invullen. Punt twee: is die beschrijving, bv. honderd bladzijdes om een kamer te beschrijven, nodig voor de rest van het verhaal? Zelf heb ik hier de laatste paar dagen mee geworsteld. Ik doe mee met de Fantasy strijd Brugge. Deze heeft een limiet van 1500 woorden. Hier was ik dus "verplicht" om kort en bondig te zijn. Hopelijk heb ik wel genoeg beschrijvend geschreven zodat de lezer begrijpt wat ik wilde vertellen/overbrengen.

Als je een boek schrijft van 900 blz dan kun je meer beschrijvend vertellen dan in 1500 woorden voor Brugge. Als het je lukt om met 1500 woorden een goed verhaal te beschrijven dan voelt 900 blz aan als een open vlakte waarin je maar raak kunt schieten. Als je begrijpt wat ik bedoel...

Een goed verhaal heeft ritme en balans. Een ruimte mag best beschreven worden, maar mag niet te veel afleiden van de draad. Beschrijving na beschrijving is killing en met dit woord komt ik vanzelf bij onze horrorkoning terecht, ik vind 'm een geweldig auteur. Hij beschrijft, maar laat je voelen, beleven, deelgenoot zijn van zijn verhaal. Maar het blijft een smaakzaak. Ik vond de beschrijvingen van Steve Larson langdradig terwijl anderen ze geweldig vonden.

De boeken van Stieg Larsson vond ik ook langdradig. Gelukkig maar dat smaken verschillen. Vaak zie ik die ellenlange bladzijden als bladvulling. Als ik elk spinnetje in huis benoem en de grootte van het web erbij kom ik ook een heel eind. :D

Is de beschrijving niet ook (onderdeel van) het verhaal? Ik bedoel: het 'bekijken' van de omgeving is ook een soort actie en zou dan vanzelf mee moeten deinen met de verhaallijn. Ik probeer het beschrijven vaak in te vullen als een daad door er iets mee te 'doen'. Niet: De kerk stond scheef Maar: Je kon zien dat de kerk scheef stond Of: Jan merkte op dat de kerk scheef stond Is dat wat?

Ik heb ergens gelezen dat een beschrijving niet statisch moet zijn, maar een actie. Niet: In de tuin stond een scheef schuurtje. Er groeide veel onkruid. Aan een boomtak hing een gele schommel. Wel: Het houten schuurtje leunde gevaarlijk naar een kant. Onkruid kroop langs de grond en tegen de her en der verspreide boomstronken, en klom omhoog tegen de houten schutting. Daarop danste de schaduw van de gele schommel die door de wind langzaam heen en weer zwaaide. (niet dat ik dit zo goed doe, maar dit dus als voorbeeld :-) ) Door beschrijvingen actief te houden, blijft het verhaal ook in beweging, in plaats van dat het piepend tot stilstand komt bij een statisch tafereel.

Ik begrijp wat jullie bedoelen.

Ik begrijp wat jullie bedoelen.

Allemaal? Dat is knap! 8)

Ja. Jou ook. :D

:D

Een vogeltje zingt zoals ie gebekt is, een schrijver schrijft zoals ie is.

Als je een boek schrijft van 900 blz dan kun je meer beschrijvend vertellen dan in 1500 woorden voor Brugge. Als het je lukt om met 1500 woorden een goed verhaal te beschrijven dan voelt 900 blz aan als een open vlakte waarin je maar raak kunt schieten. Als je begrijpt wat ik bedoel...

Jazeker, maar dan nog moet je gericht gaan schieten.

Het vinden van balans is altijd moeilijk. Voel ik me in evenwicht, dan kan een ander denken dat ik niet in balans ben en weer andersom. je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dus waar de balans ligt voor jouw boek, is aan jou. Overigens over Stieg Larsson. Die vond ik per deel langdradiger worden. Dat had ik ook met de ellenlange serie van de Aardkinderen an Auwel. En nog met veel meer auteurs en toch vlogen ze soms als de bekende broodjes. (de rest van het spreekwoord schrijf ik bewust niet anders wordt het zo beschrijvend)

Het vinden van balans is altijd moeilijk. Voel ik me in evenwicht, dan kan een ander denken dat ik niet in balans ben en weer andersom. je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dus waar de balans ligt voor jouw boek, is aan jou. Overigens over Stieg Larsson. Die vond ik per deel langdradiger worden. Dat had ik ook met de ellenlange serie van de Aardkinderen an Auwel. En nog met veel meer auteurs en toch vlogen ze soms als de bekende broodjes. (de rest van het spreekwoord schrijf ik bewust niet anders wordt het zo beschrijvend)

De toonbank was van een koel, hard materiaal, dat door een nerfprint op hout leek. Op de plek waar de warme broodjes dagelijks naar de klant schoven, was een slijtplek zichtbaar. De plek was al enge tijd niet verder uitgesleten, sinds de broodjes begonnen te vliegen. Een zoevend geluid vulde dan ook van 's ochtends vroeg tot 's Avonds laat de bakkerij.

:D Warme broodjes zijn wel ongezond. Ik vind altijd dat ik in balans schrijf. Helaas is niet iedereen dat met me eens. :(

:D Warme broodjes zijn wel ongezond. Ik vind altijd dat ik in balans schrijf. Helaas is niet iedereen dat met me eens. :(

Warme broodjes vind ik héérlijk! MEN is het vrijwel nooit met mij eens terwijl ik meestal gewoon gelijk heb. :confused: Dat is 't hem juist, het is vaak confronterend wat ik zeg en daarop is men het oneens. :ontopic: Balans vinden blijft een persoonlijk probleem.

Gewoon de weegschaal in de container gooien.

PUNT 1...Suma heeft áltijd gelijk! PUNT 2...Heeft Suma ongelijk, dan treed automatisch punt 1 in werking.

:D

Ik heb ergens gelezen dat een beschrijving niet statisch moet zijn, maar een actie. Door beschrijvingen actief te houden, blijft het verhaal ook in beweging, in plaats van dat het piepend tot stilstand komt bij een statisch tafereel.

Dat klopt. Niet het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden is belangrijk, maar het vinden van het juiste werkwoord en zelfstandig naamwoord. Daarnaast moet beschrijving relevant zijn. Als een tafel van belang is voor het verhaal, beschrijf hem dan goed. Is het gewoon een koffietafel en maakt het niet uit hoe hij eruit ziet, zeg dan 'koffietafel'. Hetzelfde geldt voor beschrijving van personen. Beschrijving van personages heeft karakterisering tot doel, dus zoiets als 'blauwe ogen, blond haar en 1 meter 70 lang' is nietszeggend. Er zijn heel wat mensen die aan die omschrijving voldoen. Het gaat erom te beschrijven wat een personage uniek maakt, dus uiterlijke kenmerken die tevens iets zeggen over haar karakter. Sinds ik schrijf met deze technieken in mijn achterhoofd ben ik veel effectiever gaan beschrijven en heb ik er ook veel meer lol in.

Het is een kwestie van smaak. Neem als voorbeeld nou eens The Yearling (Jody en het Hertenjong) Toch wereldliteratuur. De eerste keer dat ik daaraan begon was ik ca 12 jaar en het lukte me niet om door de eerste zeven pagina's heen te worstelen, daarin wordt een bos beschreven met de lichtinval van de zon door de bladeren en gebeurt bijzonder weinig. Later raakte ik juist van dat deel onder de indruk. Je zult nooit in staat zijn om zo te schrijven dat iedereen het leuk vindt. Daarnaast heeft iedere (fonds-)uitgever toch zijn eigen doelgroep/marktaandeel in beeld wanneer de redacteur jouw teksten becommentarieert en ik denk dat die mensen heel goed in staat zijn om dat te beoordelen. Wanneer je even op http://www.schrijvenonline.org/schrijfgids/Litera… kijkt, is al snel duidelijk dat inderdaad de ene uitgever andere criteria aan de dag legt, op ieder gebied, dan de andere.

Naast de lengte van beschrijvingen (ik wil weleens gaan dwalen in zo'n landschap, of er snel overheen lezen) is er voor mij nog een belangrijke indicator van te beschrijvend zijn. Namelijk als ik het ga nadoen! Dat klinkt misschien vreemd, het heeft dan ook met name betrekking tot beschreven gedragingen. Een voorbeeld maar dan: "Zijn mond viel argwanend open" Ik vraag me dan af, hoe ziet dat er dan uit? Op dergelijke momenten zit ik dus achter mijn boek gekke bekken te trekken om me voor te stellen hoe een mond eruit ziet als hij argwanend openvalt. Dat haalt me uit het verhaal. Beter was dus geweest om minder te beschrijven in dit geval, dan had ik het vanzelf ingevuld.

'Zijn mond viel argwanend open' lijkt mij juist te weinig beschrijving. Het is niet echt een beschrijving, meer een interpretatie. Hoe ziet dat eruit? Geen idee... ik kan me er niets bij voorstellen en de tekst helpt totaal niet.

"Zijn mond viel argwanend open" is op zich een foute zin. Zijn ogen stonden..of gezichts uitdrukking die argwanend was is beter. Ik lees het wel vaker, "Verbaast, stond zijn mond los"....Ook zoiets raars en dan nog wel van een bekende schrijfster. Meestal haal ik mijn schouders op en lees ik verder maar deze is blijven hangen...

Ik denk dat je beschrijvingingen niet los kan knopen van de ruimte, de fantasie, de bagage van de individuele lezer. Soms heb ik de indruk dat lezers de functie van beschrijvingen niet altijd begrijpen. Een beschrijving hoeft geen wending in het verhaal aan te geven, het kan een sfeer oproepen. Te traag, reageren vele lezers. Een beschrijving moet volgens mij altijd een functie hebben. Of die functie opgepikt wordt door de lezer... dat is een andere vraag. Soms lees ik stukken waarbij stap voor stap wordt beschreven hoe een personage in een huis komt. Rechts van haar/hem stond dit (beschrijving van een keukenkast), links van haar dit (beschrijving van interieur), om dan nadien te ontdekken en vast te stellen, dat je het gevoel krijgt dat je als lezer met een makelaar een huis bent binnengestapt die het huis wilt verkopen. Deze beschrijvingen worden zo klinisch beschreven, dat je die indruk krijgt. En dan zoek ik naar het pluspunt van die beschrijving. Soms, echt waar, vraag ik me af of er nog wel lezers zijn die tussen de lijnen door kunnen lezen. Het lijkt wel of je een gebruiksaanwijzing, een plannetje, een satellietbeeld ingezoomd moet beschrijven, of de lezer loopt verloren. En het mag vooral niet te moeilijk worden. Waarom zou je als schrijver je nog bezig houden met een paragraafje natuurbeschrijving, als de meeste mensen denken dat een park de natuur is? Belast de lezer niet met spinnen en mieren, maar met een inventaris van merkkleding en beschrijf eerder de inhoud van een badkamerkastje met de flesjes en doosjes medicijnen naast merken van parfum, deodorants en body lotions. Daar heb je een ruim lezerspubliek mee. Gegarandeerd dat ze ook een kijkje gaan nemen in hun badkamerkastje, om eens te kijken welk merk ze OOK hebben. De gewetenstoestand van een HP beschrijven... ga er niet te diep op in. Hou het simpel. WANT het boek moet bij een uitgeverij, en een uitgeverij kijkt naar de mogelijkheid van een ruim lezerspubliek. Ik ben pro beschrijvingen, als ze een bepaalde sfeer willen oproepen. Als details erin nadien ook hernomen worden en aan belang winnen. Als ze binnen het thema van het verhaal passen. Maar klinisch beschreven beschrijvingen die 'impasses' zijn in het verhaal, en eigenlijk een haast blinde lezer wegwijs dienen te maken... daar zie ik het nut niet van in. 'Zijn mond viel argwanend open': wat is daar nu fout mee? Omdat iemand iets beschrijft dat andere mensen zelden opmerken? Mag je dus alleen maar de dingen opschrijven die al beschreven zijn geweest en dan doe je het best op diezelfde manier? Is dat de boodschap? Dat het heel erg zou zijn als een lezer geconfronteerd wordt met iets dat hij/zij niet gewoon is. Hoe wereldvreemd en blind is de lezer? Ik ben het ook eens met Janheij: ik heb Jody en het hertenjong nooit gelezen, maar wel de film gezien als kind. En die film heeft voor een deel, daar twijfel ik niet aan, de sfeer van het boek opgevolgd. Die film heeft me als kind zeer beïnvloedt! Ik heb 'The last of the mohikans' van Fennimoore Cooper (1823) gelezen in het Engels. Wat me na jaren bijblijft is de beschrijving van het bos. Die sfeer. In 2011 mag je zo'n beschrijvingen niet meer plegen. Die indruk heb ik. Net zoals de beschrijvingen in Couperus' 'Eline Vere', of de 'Idioot' van Dostojevski. De boodschap luidt: niet doen. Hoe het interieur eruit ziet van een huis, hoewel het volledig irrelevant is voor het verhaal, wel doen! Want de lezer zou weleens in het verkeerde vertrek kunnen komen. Handje vasthouden, zo moet het. En in een beschrijving liefst geen tussenstap onbeschreven laten, want vele lezers kunnen geen 'brugjes' maken. Nog zoiets. Waar blijft het literaire aspect dan?