ik-persoon is kind

Hoi Nelis, Jij bent wel een beetje ongeduldig, lijkt het. Je hebt twee keer te veel op verzenden gedrukt en nu drie dezelfde onderwerpen geopend. Waarschijnlijk zal Dries de twee overbodige wel in de prullenbak kiepen. Welkom op dit forum. Ik heb niet veel verstand van kinderverhalen, maar ergens ving ik op dat kinderen tot een bepaalde leeftijd het niet prettig vinden om een boek in de ik-vorm te lezen. Geen idee waarom, maar dat kunnen anderen vast beter uitleggen. Wat betreft de aard van je tekst: als je het verhaal schrijft vanuit het perspectief van een kind van 6/7 jaar, dan hoort daar ook het denkniveau van een kind van die leeftijd bij. Dan lijkt het me niet dat een kind van die leeftijd zinnen als hierboven denkt of zegt. Als je dat wel wilt, dan lijkt het mij beter om een hij/zij perspectief te kiezen en een soort alwetende verteller die deze dingen aandraagt. Een combinatie van het ik-perspectief met een alwetende verteller kan volgens mij niet (omdat je als lezer dan te veel in het hoofd van de ik-figuur zit). Succes met nadenken.

Andere 2 even verwijderd.

Ik sluit mij aan bij Zjaan. Als ik je zin lees dan is het laatste waar ik aan denk een kind van 7 jaar oud. Daarnaast vind ik het geen lelijke zin hoor, maar denk ik niet dat iemand van 7 jaar oud dit zou denken. Tenzij het kind hoogbegaafd is, want dan zou ik het zo laten.

In de Blechtrommel van Günther Grass speelt de hoofdpersoon, Oskar, een opvallend volwassen rol. http://www.scholieren.com/werkstukken/36438 Het kan dus heel goed, afhankelijk voor wie het boek bestemd is en wat je met het volwassen gedrag wilt bereiken.

Als je vanuit een kind van 6 of 7 jaar een verhaal vertelt, moet de ik-figuur ook klinken, doen en denken als iemand van die leeftijd. Wat jij dus omschrijft, klopt niet, want geen enkele 6 jarige klinkt zo (of het moet inderdaad een héél speciaal jongetje zijn). Als het om een gewoon jongetje gaat en je per sé een volwassen toon wil, dan zul je moeten schrijven vanuit een volwassenen die terugkijkt op de periode dat hij 7 was. Dan gebruik je verleden tijd, iets in de trant van: 'Ik was een jaar of 7, toen ik uit mijn grootmoeders raam naar buiten keek en daar voor het eerst Het Tafereel zag. Op dat moment realiseerde ik me dat het kaf zich van het koren zou scheiden.' Het hangt er vanaf hoe oud je publiek is. Schrijf je het voor kinderen? Dan kies je voor de kindertoon. Voor volwassen dan kies je voor een terugblik. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op, zoals het voorbeeld dat Simon aankaart. Maar dan moet je het wel bewust toepassen en het niet omdat het per ongeluk gaat en je niet beter weet. En ja, zoals Zjaan zegt, de ik-vorm is ongebruikelijk bij verhalen voor hele jonge kinderen, al is het ook weer niet een wet. Er wordt gezegd dat jonge kinderen de ik-vorm verwarrend kunnen vinden, moeite kunnen hebben met identificatie. Daarom wordt voor die leeftijdsgroep meestal de hij-vorm gebruikt.

Ten eerste: als je voor kinderen schrijft kan je bovenstaande zin echt niet. Geen zesjarige zal je begrijpen en dan schiet je je doel voorbij. Ook als je voor volwassenen schrijft, lijkt de voorbeeldzin me niet ideaal. Het kind kan dit immers nog niet denken, daar is het te jong voor. In mijn ogen kun je twee dingen doen: de tijd veranderen en er echt een terugblik van maken, iets in de richting: Achteraf bezien was het moment dat ik naar buiten keek het moment dat ik me realiseerde dat vandaag het kaf zich van het koren zou scheiden. (Alleen dan wat mooier geformuleerd, bij voorkeur ;) ) De andere optie is het perspectief veranderen naar een alwetende verteller. Dat heeft als voordeel een minder strikt onderscheid tussen personage- en vertellerstekst en dus meer ruimte voor dit soort zinnen. Je zou als voorbeeld het boek van Franca Treur: Dorsvloer vol confetti eens kunnen bekijken. Zij heeft ook een kind als hoofdpersonage en werkt ook met een alwetende vertelinstantie die af en toe licht ironisch is.

Nee, die zin past niet bij een gezond 6/7jarig kind. Een alwetende verteller die dit zegt kan wel, zoals anderen hierboven ook adviseerden.

Nelis, die vergelijking past niet bij een kind van 7. Het is lastig om een boek voor volwassenen te schrijven vanuit de gedachten van een 7 jarige. Ik wil je best een stuk tekst uit mijn boek doorsturen waarin de hp 10 jaar oud is en vanuit de ik geschreven, wel vt terugkijkend, maar vanuit de gedachte van het kind. Dan lees je hoe ik het opgelost heb. Succes groet, Astrid

Nelis....Kun je de leeftijd van het kind niet verhogen tot 12/14?

Dank voor alle reacties. En zo snel :). Het verhaal is niet voor kinderen bestemd. Dus dat maakt de situatie iets anders. Het probleem is dat ik de lezer juist in twijfel wil brengen over wie de persoon is en wat hij aan het doen is. Een andere tijd maakt het verhaal minder pakkend. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik aan het eind van het korte verhaal (als bekend wordt waar het over gaat en wie het is) ik het risico loop dat mensen denken dat het niet geloofwaardig is... hmmm in zo'n situatie is het misschien maar het beste om het verhaal in beide perspectieven te zetten, en het dan aan mensen te laten lezen... ik ben overigens bang dat het inderdaad niet kan. :)

Mijn HP en ik-persoon is tussen 9,5 en 14 (hij groeit met het boek mee). Het was niet makkelijk om vanuit een "kind" te schrijven. Ook al herschrijf je het 10 keer; er blijft altijd iets dat té volwassen klinkt. Het is niet alleen het taalgebruik, maar ook de kennis van het kind; het gebrek aan ervaring, het impulsieve, dat moet kloppen. Zelf je tekst herlezen en vooral: door anderen laten lezen, dat is volgens mij een goed idee. Maar je zei zelf al dat "Ik kijk naar buiten en realiseer me dat vandaag het kaf zich van het koren zal scheiden" niet klopt met je HP en dat lijkt me vrij duidelijk: een 7-jarige weet niets af van kaf en koren; zal ook nooit "realiseren" zeggen. Wat Hadassah zei: de alwetende, volwassen man/vrouw die d.m.v. flashbacks terugkijkt, dat zou een oplossing kunnen zijn. Ik schrijf nu deel 2 met een HP tussen 12 en 16, waarbij ook het puberale aan bod komt; ook niet makkelijk. Misschien moeten we ons gewoon herinneren hoe het was om kind, puber en adolescent te zijn: we hebben het immers zelf meegemaakt :)

Ik schrijf ook een boek vanuit een kind perspectief, van circa 6-7 jaar. Wie kent er boeken/verhalen die vanuit dit perspectief zijn geschreven? Of interessante pedagogische boeken? Dit zou mij erg helpen in mijn research. Dank alvast!

Het boek van Jonathan Safran Foer. Extreem luid en ongelooflijk dichtbij. Hoofdpersoon Oskar is negen jaar. (wel wat voorlijk, om het licht te stellen) . Ik heb van het boek genoten. Na een paar pagina's vergat ik eigenlijk dat hp een kind was. Maar als een verhaal minder briljant (naar mijn mening) geschreven is, doet het voor mij wel wat met de geloofwaardigheid.

Het boek Overnight Millionaire van Elle van Rijn begint ook met enkele hoofdstukken, waarin de HP nog kind is. Persoonlijk had ik hier moeite mee, omdat ik bij sommige zinnen echt dacht 'dat zou een kind nooit denken/vinden/opvallen/zien/...'

Het boek 'Ocean at the end of the lane' heeft ook een kind hoofdpersoon, maar is geschreven voor volwassenen. Misschien kun je dat ook lezen om een idee te krijgen wat wel of niet kan.

Nee, die zin kan echt niet. Kijk ook eens naar Kinderjaren van Jona Oberski. Een joods jongetje van een jaar of vier, vijf komt met zijn moeder in een concentratiekamp terecht. Geschreven in de eerste persoon. Hartverscheurend, omdat de lezer beter dan het kind de verschrikkelijkheden ziet. Dun boekje, maar als je het leest vergeet je het nooit meer.

Je kunt dat soort zinnen toch vrij gemakkelijk omzetten naar taal die wel bij die leeftijd past? "Ik kijk naar buiten en weet: vandaag gaat het gebeuren."

Ik schrijf vanuit twee personen. Persoon A: 9 jaar. In de hoofdstukken waarin ik 'vanuit persoon A' schrijf gebruik ik een derde persoon voor persoon A. De verteller is niet alwetend, want deze weet niet want bv. andere mensen denken. Persoon B: 8 jaar. In de hoofdstukken waarin ik vanuit persoon B schrijf is B de ik-persoon.

Ik zou zelf graag een boek over een zesjarige in de eerste persoon schrijven, maar als ik ermee aan de gang ga krijg ik het gevoel dat het voor een volwassene te kinderachtig overkomt. Hoe kijken jullie daar tegenaan?

Ik zou zelf graag een boek over een zesjarige in de eerste persoon schrijven, maar als ik ermee aan de gang ga krijg ik het gevoel dat het voor een volwassene te kinderachtig overkomt. Hoe kijken jullie daar tegenaan?

Je zou een fragment op Proeflezen kunnen plaatsen. Dan kunnen forummers reageren op je tekst en mogelijk vind je dan een antwoord op je vraag.