Tok tok!

Gegroet naarstig schrijvende medemensen. Mijn naam is Manu, ik woon in Antwerpen en ben 40 jaar (vorige levens niet meegerekend). Ik ben auteur en heb momenteel 2 uitgegeven boeken op mijn naam staan, waarvan de eerste een echt succes was. Vreemde wereld daar in uitgeversland, hoor. Je schrijft een boek, niemand wil het uitgeven, je geeft het dan maar zelf uit omdat je er danig in gelooft en verkoopt alles uit. Dan meld je dat weer eens aan die uitgevers en willen ze't nog niet. En dan verkoop je er nog meer. :eek: Waarom ben ik beginnen schrijven? Op een bepaald moment zat ik met grote vragen: wat doen we hier, wat is de zin, waarom lijdt de mens zo op ongekende schaal en is dit eindeloos? , enz.. Na een lange tocht over wilde zeeën ben ik als een schipbreukeling op een eiland aangespoeld waar bevredigende antwoorden groeiden aan de bomen en die wilde ik plukken en delen. Wees gerust, ik heb niks op met religie. Vanaf toen ben ik boodschappen in flessen beginnen steken en ze in zee gegooid. Door berichtjes terug te krijgen van andere lezende schipbreukelingen op hun eiland bleek dat er velen ook effectief aankwamen. Ik denk dat ik vooral ben beginnen schrijven omdat ik wilde weten hoe je hier uit kan geraken. En daarmee bedoel ik: deze alledaagse en uiterst bevreemdende Alice-in-Wonderlandwereld waarin we leven. Is dat niet de enige bedoeling die er achter schrijven zou mogen zitten? Ontsnappen, als een onterecht ter dood veroordeelde uit zijn kerker. Niet als verdoving of vlucht van de realiteit maar juist als anti-gif tegen die verdoving. Als een alchemist die lood in goud veranderd. Benieuwd naar nieuwe schipbreukelingen hier..