Spanningsboog

Ik hou helemaal niet van boeken zonder rustmomenten. Rustmomenten onderbreken trouwens de spanningsboog niet, ze zijn er deel van.

Ik heb ook graag enkele rustmomenten in een verhaal. Volledig akkoord met Marlies.

Hoi Edward, Hoe rustig is rustig? Echt rustig moet het naar mijn idee niet worden in een thriller. Ik vind bijvoorbeeld dat een aantal boeken van Nicci French het etiket thriller niet verdient. Ik denk dus dat ik zou gaan voor het vasthouden van die spanningsboog. Maar het moet natuurlijk niet saai worden, als je met die andere manier een heel nieuw spannend, onverwacht element toevoegt is dat ook wel wat waard. Waar neig je zelf naar? Of zegt je gevoel niks?

Ben het wel met Marlies eens dat een rustmoment onderdeel kan zijn van de spanningsboog. Ik vraag me alleen af of het voor de lezer niet storend is, dat het verhaal even in rustiger vaarwater komt. Het verhaal moet natuurlijk niet doodbloeden... en dat doet het denk ik ook niet. Maar ik heb nu de mogelijkheid om het verhaal vanaf hier als een sneltrein te laten doordenderen tot het einde óf nog onderweg toch nog bij een station te stoppen. Ik neig naar het laatste. Dat zal wat vaart uit het verhaal halen, maar maakt het uiteindelijk wel interessanter, denk ik.

Vanuit welk perspectief schrijf je? In de rust moet je niet te zeer verslappen. Geforceerd verslappen maakt snel onnodig saai. Een bepaalde spanning moet blijven anders verlies je de opbouw. xas

Ja, oké. Ik ga het proberen. Ik schrijf trouwens vanuit het perspectief van 4 verschillende hoofdpersonages. Elk heeft zijn of haar eigen aandeel in het verhaal, maar de rol van een van die 4 is het grootst.

Rustmomenten zijn goed, je mag alleen niet in de val trappen langdradig te gaan worden, want dan heb je alsnog risico dat de lezer afhaakt. Voeg toch elk hoofdstuk iets toe, waarom de lezer verder zou willen lezen. Hoeft geen spanning te zijn, ook emoties kunnen bijdragen tot een goede thriller. ;)

Ik citeer een stukje uit een interview, dat ik met een thrillerschrijfster heb gehouden: Waar moet je als thrillerschrijver zeker aan denken als je de spanning in je boek wilt opbouwen en vasthouden tot aan het eind van het verhaal? Het is volgens mij niet mogelijk om maar met één spanningsboog de spanning vast te houden. Als je van het begin tot het eind met maar een thema werkt, zakt de spanning toch wel in. Je moet werken met subplots om steeds de spanning verder op te bouwen.

Ik citeer een stukje uit een interview, dat ik met een thrillerschrijfster heb gehouden: Waar moet je als thrillerschrijver zeker aan denken als je de spanning in je boek wilt opbouwen en vasthouden tot aan het eind van het verhaal? Het is volgens mij niet mogelijk om maar met één spanningsboog de spanning vast te houden. Als je van het begin tot het eind met maar een thema werkt, zakt de spanning toch wel in. Je moet werken met subplots om steeds de spanning verder op te bouwen.

Dank je, yvonnecm. Daar ben ik het wel mee eens. Ik heb gelukkig ook meerdere thema's in mijn verhaal. Nu is het zaak om te kijken of ik ze op een bevredigende manier kan afronden. Ik wil een soort effect van onderhuidse spanning, een climax, een rustpunt én dan een allesovertreffende climax creëren. Ik hoop dat het gaat lukken.

Ik lees ook weleens boeken met heel lange rustpauzes. Die vind ik erg saai en zie ze als bladvulling. Ruspauzes zijn prima, maar moeten niet te lang duren.

Hoi. Eerste keer dat ik post hier. Ben een leek in het schrijven (of lezen) van thrillers, maar ik bedacht me iets over de noodzaak van "rust"-momenten. De laatste thriller die ik las was het eerste boek van de Millenium-trilogie. Ik heb dat boek in één dag uitgelezen en terugkijkende waren er voor mij twee redenen waarom ik zo snel door dat boek heen ging: 1) het was spannend, duh 2) ik wilde weten wat de clou van het verhaal was, hoe zeg maar de puzzlestukjes van het verhaal in elkaar staken. Een hele spannende scene, als een achtervolging of een strijd of zo, leent zich niet goed om de puzzlestukjes van het verhaal uit te leggen. Dat is dus waar een rustige passage in een boek zijn nut heeft, dat de lezer hints over het verhaal krijgt, of plottwists te verwerken krijgt. Wat een lezer stimuleert om verder te lezen is wat mij betreft aan de ene kant de page-turner, maar aan de andere kant het knagende gevoel te willen weten hoe het mysterie van het verhaal in elkaar steekt. Spoiler-waarschuwing!!! . . . . . . . . . . . . . . . . . In het eerste Milennium-boek wordt dat knap gedaan middels een foto waarnaar gezocht moet worden. Een fors deel van een hoofdstuk wordt besteed aan een vrij suffe speurtocht door de hoofdpersoon naar de eigenaar van die foto die verder niets met de hoofdlijn van het verhaal te maken heeft, maar omdat je als lezer weet dat er iets op die foto staat wat van belang is, blijf je het gretig doorlezen. Anyway, da's wat ik dus denk. Verder ben ik een fan van het geweer van Chekov, namelijk dat alles wat je toepast in een verhaal een functie heeft. Een rustmoment inlassen, zonder dat er echt een reden is voor dat rustmoment vind ik dus ook slechts bladvulling.

In één dag uitgelezen die turf? Hoe lang is jouw dag Akahige?

Ik had een dag vrij. Ik begon er rond een uur of 11 in de ochtend aan en 's avonds rond enen had ik hem uit. Ik heb vaker voor mijn studie op het leste moment hele boeken doorgelezen om voor een tentamen een zesje te scoren, maar in dit geval heb ik niets geforceerd, niets vluchtig gescand en gewoon op mijn gemak gelezen. Dit is niet iets wat ik normaal doe, overigens, ik blijf makkelijk maanden steken in een boek omdat het er niet van komt om verder te lezen. En hij is dik, maar niet zo dik. Het lettertype is best groot.

Dank voor je bijdrage, Akahige. Het stukje over het eerste deel van Millennium heb ik maar even overgeslagen. Het ligt hier nog klaar om te lezen. Geen bladvulling nee, maar wel ontwikkeling in het verhaal. Soms heb je momenten nodig dat de hoofdpersoon nadenkt of dat er een gesprek is. Maar dat hoeven wat mij betreft geen saaie stukken te zijn. Mijn thriller speelt zich in het zuiden van Italië af en ik heb ook stukken waarin ik wat over gewoontes in de streek of over de omgeving in het verhaal heb verweven. Die gedeeltes hebben wel een doel, maar 'vertragen' natuurlijk wel enigszins het verhaal. Aanvullend hierop heb ik nog een vraag. Mijn thriller begint kalmpjes (als een mooie dag). Daarna betrekt de lucht en gaat het regenen om ten slotte in een donderend onweer te eindigen. Sommige mensen menen dat een thriller vanaf bladzijde 1 spannend moet zijn. Voor mij is het echter belangrijk om een bepaalde sfeer neer te zetten. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Om toch in het begin een tipje van de sluier op te lichten, heb ik nu een proloog toegevoegd, met daarin een verwijzing naar het onheil verderop in het boek.

Ik denk dat sfeer zo belangrijk is dat het ondoenlijk is om spanning te creëren als de sfeer er niet is. Ik weet alleen niet of het weer erbij betrekken daar nu de beste manier voor is. Het klinkt nogal clichématig dat het onheil zich afspeelt onder donkere, zich samenpakkende wolken. Zonder de proloog en het begin te lezen kan ik er echter weinig over zeggen.

:rolleyes: Het was maar een metafoor om de ontwikkeling van het verhaal aan te geven. In het verhaal is het vooral erg warm weer.

Ah ok. Zoals je het schreef leek het alsof je eerste hoofdstuk het weer als beeldspraak gebruikt wordt om de spanning aan te kondigen. My bad.

Mijn thriller begint kalmpjes (als een mooie dag). Daarna betrekt de lucht en gaat het regenen om ten slotte in een donderend onweer te eindigen. Sommige mensen menen dat een thriller vanaf bladzijde 1 spannend moet zijn. Voor mij is het echter belangrijk om een bepaalde sfeer neer te zetten. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Om toch in het begin een tipje van de sluier op te lichten, heb ik nu een proloog toegevoegd, met daarin een verwijzing naar het onheil verderop in het boek.

Spannend of niet, waar het om gaat is dat je de lezer vanaf de eerste regel pakt. Ik neem aan dat je niet eerst tien pagina's een kabbelend verhaal neerzet ;) om dan pas 'ter zake' te komen. Proeflezers kunnen je hopelijk vertellen of het voldoende boeit en of je intro op zijn plaats is. Een andere tip is heel goed kijken hoe andere thrillerschrijvers beginnen, vanaf welk moment in het verhaal het spannend wordt, enzovoort. Als alle thrillerschrijvers ervoor kiezen om het vanaf de eerste pagina spannend te laten zijn, zou ik me daaraan aanpassen (denk ik). Maar volgens mij is dat niet zo, want van de millennium-trilogie heb ik gehoord dat je bij de eerste 60 pagina's even moet doorbijten.

Zoveel mensen zoveel smaken. Het blijft gokken. Je zult nooit een begin kunnen neerpennen wat iedereen gelijk boeit vanaf de eerste regel. Je kunt het hoogstens proberen.

Ik geloof eerder in het stilletjes beginnen en dan crescendogewijs eindigen. En dat geldt niet alleen voor thrillers. In het begin moet er denk ik wel voldoende aanwezig zijn om te boeien maar het hoeft daarom niet meteen spannend te zijn. Spanning komt er toch alleen maar wanneer de lezer vertrouwd is geraakt met de personages en de setting? Wanneer de lezer affiniteiten ontwikkeld voor hoofdpersonages? Dat kan je toch niet vanaf bladzijde 1 doen, zelfs niet op pagina 15. En zeker niet als je verschillende plotlijnen hebt. Als je personages Batmannen en Marlowes zijn (stereotypen) dan kan je wel meteen spanning maken maar niet als je personages evolueren.