verschil autobiografisch/gebaseerd op...

Waarom vraag je dat Chris? Overweeg je zelf iets dergelijks te schrijven? Er zijn trouwens al heel wat topics over dit onderwerp verschenen in de loop der jaren. Misschien levert de zoekfunctie wat op?

Ik denk dat als je een breed publiek wilt bereiken, je zo min mogelijk echte namen en locaties moet vermelden. Dit omdat ik het idee heb dat een verhaal minder herkenbaar word als je dit doet en een stukje herkenning speelt een belangrijke rol als je veel gelezen wilt worden. Wat volgens mij ook goed werkt is dat je veel verteld over gevoelens, omdat die universeel zijn, tenminste dat heb ik ooit gelezen van een bekende schrijfster. Aan de andere kant heb je lezers die juist iets willen lezen over locaties en namen die ze kennen. Maar dat is een kleiner publiek (denk ik) en misschien ook wel een andere doelgroep. Persoonlijk vind ik een autobiografie het mooist als het me kan inspireren en waar ik wijzer van kan worden. De locaties en namen die genoemd worden houden me niet zo bezig. Ook denk ik dat als je je positief uitlaat over iemand deze persoon meer kan hebben dan als je dat op een negatieve manier doet.

Ja, hier zou ik eveneens graag alles over weten! Ook ik ben begonnen met mijn levensverhaal te verwoorden. Tot nu toe heb ik geen namen genoemd. Chrisleav: laster is toch kwaadspreken cq onwaarheden zeggen/schrijven over iemand? Als dit niet het geval is dan kunnen ze toch geen juridisch verhaal halen? ja, alles kan bedenk ik mij.

Zjors: ik vraag dit omdat ik er zelf meer over wil weten omdat ik ook wel zoiets zou kunnen schrijven. Maar het is vooral voor iemand anders die ik intensief aanmoedig. De manier waarop kan beter vooraf onderzocht worden dan nadien voor verrassingen te komen staan. Ik heb de zoekfunctie niet geraadpleegd omdat je heel wat moet doorworstelen en ook nog moet selecteren wat wel en wat niet. Ik heb niet zoveel tijd. Ik heb de zoekfunctie al eerder geraadpleegd en dat was tijdrovend. Ook vaak niet toepasselijk op de context van nu. Four Seasons : in deze context zijn de universele gevoelens belangrijker dan de namen en de locatie. Sommige personages kunnen niet altijd positief beschreven worden. Het gaat zelfs verder dan sommige personages en raakt ook wel een bepaalde gezagsmentaliteit voor wie scherp nadenkt. Het is het verleden sowieso. Die gezagsmentaliteit vormt geen probleem, maar wel sommige mensen die er deel van uitmaakten en nog steeds leven en nog steeds actief zijn op één of andere manier. De feiten zijn de feiten: het gaat er niet om om iemand te belasteren. Daar gaat het niet om. Het is een verhaal waar verschillende mensen in fungeren met hun of zijn bijdrage van toen. Ik geef een fictief voorbeeld : iemand is nu gepensionneerd maar iemand schrijft in het verhaal dat die persoon terwijl verondersteld was om te werken, ergens anders uithing. Hij niet alleen, dat was toen gewoon zo. Gezien de feiten kan die persoon en andere personen niet uitsluitend positief beschreven worden. De persoon die schrijft streeft naar een zo groot mogelijke objectiviteit maar feiten zijn feiten. Begrijp je? Namen en locaties verhullen, dat zit er zo al in. Universele gevoelens ook. Maar feiten zijn feiten. Mathilde: Ik denk dat jij ook met dat zelfde probleem zit (het hoeft geen probleem te zijn natuurlijk). Het probleem is dus dat iemand zichzelf kan herkennen ondanks andere namen en ondanks verhulling van locatie en zo dom is om zichzelf te outen van 'ik ben die persoon en ik ben het er niet mee eens'. Zoiets. Dan heb je de poppen aan het dansen hoe objectief de schrijver of schrijfster ook is geweest. Een heethoofd kan er altijd zijn. Maar kan je die heethoofd ook bedaren en hoe sterk sta je dan juridisch? Tot hoever moet je gaan om er voor te zorgen dat zulke reacties op een veilige manier tot bedaren kunnen gebracht worden? Materiële bewijzen zijn er. De opzet van het schrijven van het verhaal is niet confrontatie maar verzoening en niet met de mensen die zich op hun teen zouden getrapt kunnen voelen maar verzoening met mensen die een heleboel niet weten en begrijpen. Het is al voldoende dat iemand het woord 'laster' laat vallen en dan bewezen moet worden dat het geen laster is. Hoe kan je die heisa voorkomen. Dan moet je, denk ik, toch vooraf weten hoe te schrijven. Wat is de betekenis juridisch bekeken van 'Gebaseerd op auto-biografische feiten' terwijl je in se autobiografisch schrijft? Valse namen, ongekende locatie maar herkenbaar voor bepaalde mensen vanwege de authenticiteit van de situatie. Is er een andere uitweg?

Als je man en paard noemt, dus namen en feiten gaat opschrijven, kan de betrokkene proberen publicatie tegen te houden, of verdere publicatie voorkomen, met als aanklacht 'smaad' en 'laster'. Dat kan natuurlijk alleen via een rechtszaak. Dat gaat via een kort geding (als eerste). Om het verbod af te dwingen kan er een dwangsom (zo noem je dat toch?) geëist worden. Iedere dag dat dat boek te koop is, kost x bedrag. Vraag is natuurlijk of het zo ver komt. Maar waarom zou je per se man en paard noemen? Dat heeft alleen zin als je echt als doel hebt: de (verzwegen) feiten te onthullen, iemand aan de schandpaal te nagelen. Als dat je doel is, moet je daarvoor gaan. Ik betwijfel echter sterk of je daar gelukkiger van wordt. Het riekt naar wraak en geeft mij een nare smaak in de mond. Het is bovendien voor lezers ook alleen interessant als het een publiek figuur betreft, dan wel: als zij die persoon kennen, of als er een groot schandaal onthuld wordt. Minister x die van zedenmisdrijf beschuldigd wordt, zoiets. Tip: achterhaal de hele publicatierel rond Nina Brink en je weet (of kunt te weten komen) hoe een en ander kan werken, wat er kan gebeuren, wat mag en niet mag. Over mijn eigen boek, waar ik bewust gekozen heb voor alter-ego's en fictie met autobiografische grondslag, wil ik later nog wel iets schrijven, maar heb nu even geen tijd.

annemiekv, zelfs als je namen verhult en de locatie en helemaal geen motief hebt om iemand aan de schandpaal te nagelen, dan nog kan iemand het je moeilijk maken omdat die zich herkent en geen vrede kan nemen met 'zijn/haar' personage. Van wraak is er helemaal geen sprake. Van rechtzetting wel tegenover derden en dat met een constructieve motivatie. Wat gebeurt er dan? Sta je juridisch sterk of niet? Autobiografisch wordt het zeker niet. Maar komt 'gebaseerd op biografische feiten' overeen met het verhullen van namen en locatie en heeft iemand die zich herkent en er geen vrede mee neemt nog steeds dezelfde slagkracht als bij een autobiografisch schrijven?

Is het voor uitgave noodzakelijk dat het als autobiografie uitkomt onder de naam van de schrijver? Zo niet dan zou je als je bang bent voor problemen het onder pseudoniem uit kunnen brengen zonder het een autobiografie te noemen in combinatie met het verhullen van persoons en plaatsnamen. Dan lijkt me de kans het kleinst dat personen zich toevallig herkennen of dat lezers toevallig hun buurman herkennen. Maar dat moet je wel willen Misschien kan de schrijver langs het juridisch loket oid om om advies te vragen?

De betrokkene die zichzelf meent te herkennen, kan het een auteur altijd lastig maken, zoals in het gewone menselijke verkeer sommigen ook als levensvervulling lijken te hebben het anderen lastig te maken. Tja, die inschatting kun je alleen zelf maken, of dat risico er is en welke wandaden je dan van die persoon verwacht. Daar kan geen soller hier iets zinnigs over zeggen. Wat ik hiervoor wilde zeggen is dat de betrokkene via gerechtelijke weg niet veel kan bereiken, in die situatie. 'Rechtzetting tegenover derden' vind ik een lastige. Ik denk dat je dat als auteur nooit kunt bepalen of daar sprake van is, tenzij die derden een beroep op jou doen. Jou dus vragen namens hen dit boek te schrijven. Net zo makkelijk kun je met man en paard noemen, derden in een moeilijk pakket brengen. Denk maar aan de situatie dat kinderen van nsb'ers zich vaak erg schuldig voelen over wat hun vader gedaan heeft. Als je de vader publiekelijk aan de schandpaal nagelt, beperken de gevolgen zich niet tot hem alleen. Ze treffen zijn hele gezin, familie. Gebaseerd op biografische feiten betekent naar mijn idee dat je juist namen en locatie niet verhult. Zoek via Google maar eens op die zoektermen. Dan krijg je verwijzingen naar levensbeschrijvingen en verhalen over bekende personen. Als je je juridisch wilt indekken, dan moet je kiezen voor fictie. Of het in ieder geval fictie noemen, en dus namen, locaties, persoonsbeschrijvingen, enz. niet op feiten baseren, maar fictionaliseren. (bestaat dat woord eigenlijk?) Zo heb ik ook mijn eigen boek geschreven, trouwens. Het voordeel van fictie vind ik dat dat je als schrijver maximale vrijheid geeft.

Mijn roman Snaren is ook gebaseerd op autobiografische gegevens. Ik heb alle personen andere namen gegeven en soms ook een ander beroep of een beroep dat er dicht naast ligt. Wat betreft locaties noem ik slechts af en toe een plaatsnaam. Daarnaast heb ik gebeurtenissen samengetrokken tot één scène, ze verplaatst in tijd en locatie. Ook heb ik personen samengevoegd tot één persoon. Karaktereigenschappen en fysiek aangepast. Bovendien heb ik scènes toegevoegd die werkelijk fictie zijn, bijvoorbeeld om de ene gebeurtenis met de andere te verbinden of overgangen te verduidelijken. Het prettige aan het op deze manier werken is dat je als schrijver meer afstand creëert tot het onderwerp, waardoor ik op een gegeven moment het gevoel had niet meer over mezelf te schrijven. Daardoor is het boek ook daadwerkelijk een roman geworden. Uiteraard zullen sommige mensen die er in voorkomen zichzelf er in herkennen of dénken zichzelf er in te herkennen. Dat risico heb ik dan maar genomen, ook omdat zij niet negatief worden benaderd in het boek. Wat het belangrijkste is om voor ogen te houden is de vraag; waarom wil ik dit boek schrijven en voor wie is het interessant. Voegt het iets toe aan wat er tot nu toe over het onderwerp is geschreven of is het het zoveelste verhaal in de rij ( denk bijv aan de hele hausse aan boeken over loverboys de laatste tijd) Ik heb Snaren geschreven omdat ik, ondanks het verdriet dat ik ervan heb gehad in werkelijkheid: 1. het ook een mooi liefdesverhaal vond 2. ik de stem van zowel de minnares als de overspelige wilde laten horen 3. ik een andere kant van een driehoeksverhouding wilde laten zien Omdat ik het schreef, bijna tien jaar na de dood van mijn ex-geliefde, was ik in staat afstand te nemen van het onderwerp en er fictie van te maken waarbij ik mijn herinneringen en dagboeken als bron gebruikte.

Nog even een na-reactie: chrisleavers schrijft: "De opzet van het schrijven van het verhaal is niet confrontatie maar verzoening en niet met de mensen die zich op hun teen zouden getrapt kunnen voelen maar verzoening met mensen die een heleboel niet weten en begrijpen." Een boek schrijven om een verzoening tot stand te brengen is sowieso geen goed idee. Daar zou je andere middelen voor moeten zoeken. Je kunt met een boek heel goed een (maatschappelijk of persoonlijk) probleem aan de kaak stellen maar alleen als het een meerwaarde heeft voor een lezerspubliek. Anders is een uitgever er ook niet in geïnteresseerd. Je zou er voor kunnen kiezen het hele verhaal op te schrijven ( omdat het bijv. een therapeutische functie kan hebben door er over te schrijven) en het in eigen beheer uit te geven. Je kunt het dan cadeau doen aan de mensen die je iets duidelijk wilt maken. Maar ik blijf erbij dat het niet de manier is en het zou zeker geen reden moeten zijn om een boek te schrijven.

Zinvolle bijdrage, Asdale! Ook herkenbaar voor wat betreft wat je schrijft over de noodzaak van afstand nemen om er een roman van te kunnen maken. Zelf vind ik dat een van de moeilijkste dingen.

Ik dank jullie allen zeer voor de verschillende mogelijkheden. Ik denk ook dat het zeer belangrijk is vooraf te weten met welk doel je het verhaal opschrijft. Als je dat weet kan je beslissen over de manier waarop het verhaal verteld wordt. Voor iemand die begint te schrijven, is dat niet altijd vanzelfsprekend. Als je halverwege het schrijven geconfronteerd wordt met de vraag, is dat verre van practisch. Ik denk maar dat weet ik dus niet zeker dat als iemand van plan is om last te berokkenen dat moeilijker kan als het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten, dan als het puur autobiografisch is met naam, e.a.

Als je een boek schrijft onder de noemer 'Gebaseerd op waargebeurde feiten' gaan lezers invullen wat de waarheid en de fictie is. Aan de emotie van de tekst kan men meestal wel het verhaal van de feiten scheiden. omdat jij het waargebeurde door jouw ogen schrijft, zal men jouw subjectiviteit lezen. Door de ogen van de andere betrokkenen kan deze anders beleefd worden, waardoor zij het gevoel hebben dat hen onrecht wordt aangedaan. Ik denk dat deze vorm van schrijven gedurfd is, maar vraagt om problemen. Ik doel niet op een rechtzaak, maar op emotionele belasting. Heb jij er baat bij als de betrokken na het afronden van je boek verhaal bij je komen halen en je ter verantwoording roepen? Vraag je af, wat wil je bereiken met je verhaal? Moet het door een groot publiek gelezen worden? Ter info: http://www.schrijvenonline.org/forum/7614 Linkje over dit onderwerp. Wikipedia over smaad: Smaad is het zwartmaken van een ander door deze in het openbaar van feiten te beschuldigen waaraan hij of zij zich schuldig zou hebben gemaakt, zonder dat wordt gehandeld uit noodzakelijke verdediging of dat te goeder trouw kon worden aangenomen dat deze feiten waar zijn en dat het algemeen belang vereiste dat de feiten naar buiten werden gebracht. Het doel is het ruïneren van de reputatie van het slachtoffer. Smaadschrift is smaad door het publiceren van tekst of afbeeldingen. De maximale straf is in dit geval beduidend hoger. xas

Dank je zeer, Sgoojur! 'Gebaseerd op waargebeurde feiten' is dus ook een mes dat aan twee kanten snijdt. De feiten zijn oud maar de meeste betrokken personen leven nog. Er is geen greintje ambitie om iemand schade te willen berokkenen. En er bestaat absoluut geen vraag om ophef te veroorzaken. De link 7614 geeft ook aan dat een persoon die zich benadeeld voelt altijd kan reageren. Is het niet via een rechtszaak, dan misschien wel via een vorm van intimidatie. Die intimidatie is er altijd geweest, zij het onderhuids en zeer subtiel gespeeld. Zelfs als de feiten objectitief worden weergegeven en de schrijver/schrijfster zichzelf niet spaart, dan nog kan een enggeestig persoon averechts reageren. In de link werd ook de vraag gesteld : hoe kan je nu fictie plakken op een verhaal dat waargebeurd is? Het kan als dat waargebeurd verhaal voldoende gesublimeerd wordt in andere locatie, andere personages, anders... Maar zelfs in de fictie kan die ene persoon zich gaan roeren. Uiteindelijk kom ik tot de slotsom dat de persoon die ik in gedachte heb, geen enkel verhaal kan schrijven tenzij een sprookje of zo want de kans bestaat altijd dat wat hij/zij ook schrijft, die andere persoon kan overgaan tot intimidatie. Die conclusie is een harde noot om te kraken. Dat het verhaal dus best niet geschreven wordt. Zelfs als het verhaal wordt geschreven door een andere persoon, zelfs als er andere namen, andere locatie e.d. worden gehanteerd, dan nog is er een risico van intimidatie omdat mensen nu eenmaal rare wezens zijn, en heel vaak onvoorspelbaar. De vraag is of dat een goede reden is om het verhaal dan maar niet te schrijven. Al deze benaderiningen dienen onderzocht te worden om tot de kern te komen van de zaak.

Volgens mij kun je alles wel schrijven als je de namen maar verandert. In het boek kan dan een zinnetje gezet worden als: Alle feiten zijn gebaseerd op waarheid, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval. De echte noemen is link en moet je in alle gevallen vermijden. Ik heb drie autobiografieën gelezen en in alle verhalen zijn de namen veranderd. Dit ook ter bescherming van die personen. Zelf heb ik wel een keer de echte namen in een boek genoemd, maar ik heb ze eerst om toestemming gevraagd. In jouw geval is dit echter niet meer mogelijk.

Voorlopig blijf ik gewoon mijn levensverhaal schrijven. Zonder namen, en misschien laat ik het dan een vriendin lezen.

Als je het zo stelt chris, dan kunnen mensen ook vervelend doen als zij een compleet verzonnen verhaal schrijft. Als er echt een of meerdere van die vervelende personen in gemengd zijn, misschien dat ze het wel kan schrijven maar pas kan uitgeven als die andere persoon/personen overleden zijn?

Tja, zoals je zelf aangeeft, het vernoemen van echte namen is niet aan te bevelen en het is ook niet ter sprake gekomen. Het is al van bij aanvang uitgesloten. Echte namen is zo goed als provocatie (tenzij toestemming van deze personen) maar provocatie is helemaal niet gewenst. Mathilde1947: verzoening, opheldering en persoonlijke bevrijding ook. Saya, daar heb ik ook al aangedacht. Dan kan er nog lang gewacht worden en er werd al heel lang gewacht. Persoonlijk vind ik dit interessant omdat ik nooit eerder beseft heb hoe moeilijk het is om een verhaal te schrijven dat echt gebeurd is. Het verhaal is niet eens sensationeel maar bevat een bepaalde tijdsgeest, een beschrijving van een bepaalde maatschappij, en een enorm thrillereffect van omstandigheden met verregaande gevolgen. Ik spreek Chinesisch maar het kan niet anders. Ik leg me er op toe omdat het beter is bepaalde zaken vooraf te verkennen, dan nadien. Ook al is het niet voor mij persoonlijk. Ik beleef het proces wel mee. Als katalysator om het verhaal te schrijven, moet ik dat ook doen. Feit is dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt. Er komen aspecten bij kijken die je helemaal niet in kaart had gebracht. Er over nadenken en van gedachten wisselen helpt om de juiste positie in te nemen en tot beslissingen te komen. Ik heb het woord 'bevrijding' laten vallen... maar daarover moet ik met de persoon verder praten.

tsja, geduld is een schone zaak . Maar ik kan me voorstellen dat als het verhaal over een paar maanden/jaren afheeft ze geen zin heeft om nog weer te wachten. Wat ik me afvraag. Zijn die personen echt zo herkenbaar als je ze er anders uit laat zien, andere namen geeft, plaatsen verandert, onder pseudoniem uitgeeft en geen 'gebaseerd op een waargebeurd verhaal' erop zet. Maar dat kunnen jullie zelf vast beter bepalen. (al staat 'gebaseerd op een waargebeurd verhaal' wel interessant op een goed boek)

Dat zijn we dus aan het onderzoeken, Saya. Het is van belang inzicht te krijgen. Momenteel heeft de persoon die schrijft voldoende informatie om over na te denken.

Een paar vragen van mijn kant: wil je je autobiografie schrijven of een roman? Als het een autobiografie is, en je vindt dat het absoluut noodzakelijk is dat de wereld jouw verhaal leest, dan is de consequentie dat mensen zich erin herkennen. Als je een roman wil schrijven met autobiografische elementen, schrijf je dus fictie. Dan kun je ook mensen die je kent door elkaar mengen en gebeurtenissen aanpassen aan je plot. Op dat moment is het natuurlijk nog altijd mogelijk dat mensen denken dat het over hen gaat, maar dan sta je heel sterk in je verdediging dat het 'maar' fictie is. Overigens vraag ik me bij een autobiografie altijd af waarom iemand die de schrijver niet kent het zou willen lezen. De sticker 'waar gebeurd' is niet voldoende denk ik. Het moet een heel goed verhaal zijn, dat ook interessant is als het fictie is.

Non-fictie vermengd met fictie kan prima. Je spreekt trouwens geen Chinees, hoor. Het was heel duidelijk. Je maakt me wel nieuwsgierig naar het verhaal. Eerst alles op papier zetten en dan nadenken of dit en dat wel kan. Jammer dat je het niet zelf schrijft.

Tja, zoals je zelf aangeeft, het vernoemen van echte namen is niet aan te bevelen en het is ook niet ter sprake gekomen. Het is al van bij aanvang uitgesloten. Echte namen is zo goed als provocatie (tenzij toestemming van deze personen) maar provocatie is helemaal niet gewenst. Mathilde1947: verzoening, opheldering en persoonlijke bevrijding ook. Er over nadenken en van gedachten wisselen helpt om de juiste positie in te nemen en tot beslissingen te komen. Ik heb het woord 'bevrijding' laten vallen... maar daarover moet ik met de persoon verder praten.

@Chrislaevers:Erover van gedachten wisselen helpt idd. Ja, in 1ste instantie gaat het over persoonlijke bevrijding. Bevrijding omdat het eindelijk geuit wordt! Verzoening en opheldering al schrijvende ook naar jezelf toe. Tja,en dan naar de anderen toe!? Het heeft ook met rechtvaardigheid te maken om het naar anderen toe te brengen. Ben er nog steeds niet uit.

Eh... ik ben even het spoor bijster. Ben jij die vriendin van Chrisleavers?

Eh... ik ben even het spoor bijster. Ben jij die vriendin van Chrisleavers?

wie? Ik? nee! Ben ook bezig met autobiografisch schrijven.

Tja, Mathilde is NIET de persoon. Mathilde1947, je slaat de nagel op de kop. Het gaat indd om een persoonlijke bevrijding maar dat had ik in het begin niet door als getuige en onervaren schrijvercoach van het tot stand komen van dat schrijven; een persoonlijke bevrijding van een schaduw die één persoon zeer subtiel en zeer psychologisch van ver werpt op die persoon en dat sinds een hele tijd. Ik moet dat aankaarten met deze persoon en dat moet persoonlijk gebeuren. De grote vraag is of de persoonlijke bevrijding via een boekvorm kan gebeuren of niet. Ik vind het een prachtig verhaal met thrilleringrediënten, psychologisch herkenbaar voor vele mensen. Niks sensationeel. Maar de wendingen en de plot zijn om van te snoepen. Doch er is veel meer dan alleen dat. En daar voel ik me verantwoordelijk in want ik heb die persoon samen met iemand anders aangemoedigd om dat verhaal op te schrijven. Het staat nog in kinderschoenen en het is zeer goed mogelijk dat realiteit en fictie met elkaar kunnen gemengd worden maar zover zijn we nog helemaal niet. Je kan met de beste bedoelingen autobiografisch schrijven en er zelfs streng op toezien dat niemand zich geviseerd voelt maar dat is vaak niet voldoende. Het gaat om bevrijding in de realiteit. Het innemen van een positie die zegt: ik ben niet meer in jouw macht. Het praten over was al moeilijk. Het schrijven over nog moeilijker. En misschien helpt het schrijven er over om ooit in de realiteit een fysieke confrontatie aan te gaan met die persoon en te zeggen: 'Je hebt geen enkele macht meer over mij.' Het gaat niet over een partner of een huisvriend. Het zou iemand kunnen zijn die zelfs in het buitenland leeft. Maar er zijn onzichtbare webdraden die de vlieg gevangen houden. De draden moeten weg. Het schrijven zou het wegknippen van die draden kunnen betekenen op voorwaarde dat die persoon dan niet gaat reageren want dan moet er een confrontatie komen en daar is de persoon nog niet klaar voor. Na het schrijven misschien wel. Zo ingewikkeld is het dus maar we komen er uit.

Ik begrijp ongeveer wat je bedoelt, ook al heb ik geen idee waarover het gaat. Ik weet niet of je je bevrijd voelt als alles op schrift staat. Zoals je het verwoordt, klinkt het heel interessant. Je kijkt later vaak ook anders op een situatie terug dan zoals die destijds was. Beelden gaan vervormen. Schrijven over dingen die je hebt meegemaakt lijkt me inderdaad nog moeilijker dan alles op schrift te zien. Ook al kan dit voor sommigen dan wel weer een bevrijding zijn. Zoiets als: zo, dat is eruit. Wat ik er een beetje tussendoor lees is dat er mogelijk onaangename consequenties aan verbonden zijn. Dan wordt het natuurlijk wat angstaanjagend. Mocht dit niet het geval zijn, dan zou ik die persoon ook aanmoedigen om door te gaan.

@chrislaevers, ik denk dat je niets mag forceren bij je vriendin. Dat kan soms averechts werken! Wat je hierboven beschrijft en hoe je het beschrijft-op een respectvolle manier-zou al dit iets kunnen doen bewegen bij je vriendin! Of het een boek gaat worden hangt ook van haar af. Of ze dat wel echt wil. Toch? Succes en Sterkte!

Ik heb alle berichten even gelezen en vraag me dan af tot hoe ver terug men nog op verhaal kan gaan. Wat ik bedoel is het volgende. Ik ben met een historische roman bezig en ik vertel over een 'nare, boze stiefmoeder' (19e eeuw). Met een paar van haar rechtstreekse nakomelingen (verre familie dus) heb ik contact. Ondanks dat ik geen echte namen gebruik is de familielijn gemakkelijk te herleiden naar die 'boze stiefmoeder'. Kunnen ze hier juridisch bezwaar tegen maken of is dit al te lang geleden? Dan komt in een later stadium van het verhaal ook een grootvader voor (reeds overleden), die geen nette rol heeft gespeeld. Andere kinderen had deze grootvader niet, dus uit die hoek geen problemen te verwachten, maar kunnen de kleinkinderen (nog in leven) van die grootvader juridisch bezwaar maken tegen het feit dat ik dit openbaar maak? Andere namen dus, maar de rest is wel zoveel mogelijk op waarheid gebaseerd. Sta ik juridisch sterk omdat alle personen uit het verhaal reeds zijn overleden?

Jomax, ik denk dat je in een meer comfortabeler situatie zit dan de persoon waar ik het over heb. Zoals je hier bericht, heb ik niet de indruk dat er een levende persoon is die van ver aan psychologische machtstouwtjes trekt. Je kan, denk ik, aan nauwe levende naverwanten het ms voorleggen en vragen of het oké is. Nu breng je me op het idee, dat de persoon die haar/zijn verhaal is beginnen te schrijven, uiteindelijk hetzelfde zou kunnen doen met die bepaalde persoon die niet fraai in het verhaal functioneert. Dan is er confrontatie maar op die manier zou er heel wat wind uit de zeilen kunnen genomen worden en veel narigheid bespaard. Tja, ja uiteindelijk gaat het over de drang van een persoon om eindelijk voor zichzelf klaarheid te scheppen en dat juk af te werpen. Dat had ik eerst niet door. De persoon in eerste instantie ook niet. Maar nu zijn we er over aan het praten en dat heeft tijd nodig. Dat doe je niet op één twee drie. Het is dus een proces dat in fases zal verlopen. Ik probeer van mijn kant de zaak vanuit zoveel mogelijk facetten te bekijken. Die kan ik dan voorleggen en daar kan over gesproken worden. Zo zie ik het. Mathilde, ik zal zeker niets forceren. De persoon die schrijft, schrijft m.i. goed en doet het graag maar heeft het jarenlang niet gedurfd en zich beperkt tot gedichtjes. De grote stap is al gezet en ook de beslissing om te beginnen met kleine stukjes gerelateerd aan het verhaal. Een wijze beslissing vind ik. Het kan goed zijn dat het schrijven van het verhaal alleen voldoende is. Mij is dat om het even. Als die onzekerheid maar wegsmelt en zelfvertrouwen tot ontplooiing komt.